Η ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ Β΄ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ BONSAISTORIES

«Έλα, δεν πήγαµε στη ρόδα!» του φώναξε και τον έπιασε ανέµελα, τραβώντας τον προς τη µεγάλη ρόδα του λούνα πάρκ που γύριζε ασταµάτητα.

«Έρχοµαι, δεν χρειάζεται να µου βγάλεις το χέρι», της απάντησε αυτός και την αγκάλιασε καθώς επιτάχυναν το βήµα τους προς τη µεγάλη φωτεινή ρόδα.

Κρατώντας το παγωτό τους, συνέχισαν ξένοιαστοι τη βόλτα τους κι ανέβηκαν στον τροχό που γύριζε και τους χάριζε ένα τόσο όµορφο θέαµα της διπλανής πόλης. Χαίρονταν  τη  θέα  των  βουνών,  ντυµένων  στις  φθινοπωρινές  αποχρώσεις  του κίτρινου και του πορτοκαλί, το παγωτό που µόλις αγόρασαν και το αέρα που τους χτυπούσε γλυκά στο πρόσωπο. Μα πάνω απ’ όλα χαίρονταν ό ένας τον άλλο. Συναντήθηκαν τυχαία µόλις πριν από δύο µήνες, αλλά ένιωθαν σαν να περίµεναν ο ένας τον άλλο για µια ολόκληρη ζωή. ∆εν χρειαζόταν ο ένας να πει κάτι στον άλλο, απλά καταλάβαιναν τις επιθυµίες τους. ∆ύο αδερφές ψυχές που συναντήθηκαν µέσα στη µάζα των αγνώστων γύρω τους. Είχαν πολλά κοινά, αλλά αυτό που τους έφερε αµέσως κοντά ήταν η αγάπη για τις παραστάσεις κουκλοθέατρου. Κι αυτό ήταν το µόνο που χρειάστηκε: µια µατιά κι ένα χαµόγελο σε µια παράσταση µε ξύλινες µαριονέτες, από αυτές που κάθε άρθρωση είναι κι ένα κινούµενο µέλος, ξύλινες κι απρόσωπες, κι όµως τόσο οικείες, στάθηκαν αρκετά για να ξεκινήσουνε µαζί ένα µαγευτικό ταξίδι για να δούνε µεγάλες παραστάσεις αλλά και µικρές, όπως αυτή που θα άρχιζε σε λίγο σε αυτό το λούνα παρκ της Κεντρικής Ευρώπης.

Αν και το φως της µέρας τους στερούσε από την πραγµατική µαγεία του λούνα παρκ, όλα ήταν και πάλι υπέροχα. Τα χρώµατα, η µουσική, οι πλανόδιοι πωλητές ανάµεσα στα παιχνίδια, όλα συνέθεταν ένα µαγευτικό σκηνικό, λουσµένο στον ψυχρό κεντροευρωπαϊκό ήλιο. Ίσως να έφταιγε και η δική τους χαρά που τα έβλεπαν όλα τόσο όµορφα. Αυτή η χαρά που πήγαζε από το γεγονός ότι επιτέλους βρήκαν ο ένας στον άλλο έναν άνθρωπο µε τον οποίο θα µπορούσαν να µοιραστούν τα πάντα.

Χωρίς να αφήσουν ο ένας το χέρι του άλλου προχώρησαν προς το σηµείο όπου θα δινόταν η παράσταση του κουκλοθέατρου. Το θέµα της ηµέρας ήταν µια διασκευή του παραµυθιού της Ραπουνζέλ, και ήδη τα µικρά παιδιά είχαν αρχίσει να συρρέουν, τραβολογώντας και τους γονείς τους. Κάποια µικρά κορίτσια µάλιστα, είχαν µπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου, φορώντας και µικρές τιάρες στα ξανθά µαλλιά τους. Η παράσταση θα δινόταν σε ανοικτό χώρο µε πολλές µικρές καρέκλες αραδιασµένες µπροστά στη σκηνή του κουκλοθέατρου, έτοιµες να υποδεχθούν τους λιλιπούτειους θεατές, ενώ οι γονείς έπρεπε να στριµωχτούν στα όρια του χώρου των καθισµάτων, κάνοντας άλλη µια θυσία από τις άπειρες που κάνει ένας γονιός για να δει χαρούµενο το παιδί του.

Η παράσταση ξεκίνησε και όλα τα πιτσιρίκια έµειναν να κοιτάζουν µε τα µάτια ορθάνοιχτα, καθώς οι πολύχρωµες κούκλες ξεδίπλωναν το παραµύθι µπροστά τους. Πολύ  σύντοµα οι παιδικές φωνούλες τους έδωσαν  έναν  πιο  ζωντανό  τόνο  στην παράσταση, καθώς προσπαθούσαν να προειδοποιήσουν το βασιλόπουλο για την ύπουλη παγίδα της κακιάς µάγισσας.

Ασυναίσθητα κούρνιασε στην αγκαλιά του, θέλοντας να νιώσει ακόµη περισσότερο τη ζεστασιά του δικού της πρίγκιπα.

«Σίγουρα πιο παιδικό από το τελευταίο που είδαµε, δεν συµφωνείς;» της είπε αυτός, σφίγγοντάς την ακόµη περισσότερο.

«Αφού το ξέρεις ότι οι παραστάσεις των Punch και Judy είναι πάντα βίαιες. Αυτό είναι µόνο για παιδιά», του απάντησε. Πριν δυο µήνες είχαν βρεθεί στην Αγγλία, σε  µια παράσταση κουκλοθέατρου µε τις πιο διάσηµες κούκλες του δικού τους κόσµου. Ο κ. Punch, κρατώντας το βαρύ του ρόπαλο και µιλώντας µε την περίεργη τσιριχτή φωνή του, ξυλοφόρτωνε σε κάθε ευκαιρία τη σύζυγό του Judy, καταλήγοντας σχεδόν πάντα να δηµιουργεί µια ατµόσφαιρα σοκαρισµένου γέλιου.

«Με συγχωρείτε που επεµβαίνω, αλλά όπως βλέπω, είστε πολύ ενηµερωµένοι σε θέµατα του κόσµου της κούκλας και της µαριονέτας», ακούστηκε δίπλα τους, στα αγγλικά, µια βαριά φωνή, µε την χαρακτηριστική ανατολικοευρωπαϊκή προφορά.

Σαστισµένοι,  γύρισαν  και  είδαν  έναν  ψηλό  ξανθό  άνδρα  να  τους  χαµογελάει εγκάρδια. Βλέποντας την έκπληξη στα πρόσωπά τους, συνέχισε να τους µιλάει: «Το ξέρω ότι σας ξάφνιασα, αλλά πάντα µου κάνει εντύπωση όταν συναντώ ανθρώπους που γνωρίζουν τόσα πολλά. Το όνοµά µου είναι Dragomir!» Καθώς συστήθηκε, έτεινε το χέρι του προς τον φίλο της και µετά σε αυτήν.

«∆εν έχω ξανακούσει αυτό το όνοµα», είπε ο φίλος της, κοιτάζοντας απορηµένα τον ξανθό επισκέπτη µε τα σλαβικά χαρακτηριστικά.

«Το  όνοµά µου το συναντάς  στη  Ρουµανία και  στη  δική  σας  γλώσσα  σηµαίνει πολύτιµος κόσµος», απάντησε ο Dragomir και συνέχισε να χαµογελάει.

Η κουβέντα συνεχίστηκε µε τους τρεις τους να συζητάνε πάνω στην ιστορία του κουκλοθέατρου, τις διάφορες σχολές και τεχνοτροπίες καθώς και τους συµβολισµούς που αποκτούσαν οι κούκλες σε κάθε κουλτούρα.

Ο Dragomir αποδεικνυόταν ένας πραγµατικός θησαυρός,  καθώς  παρουσίαζε  µε  τόση  ζωντάνια  την ιστορία κάθε εποχής. Η συζήτηση τους είχε συνεπάρει, καθώς δεν χόρταιναν να ρωτούν τον νέο τους φίλο για τα κοµµάτια της ιστορίας που δεν γνώριζαν, ενώ κι εκείνος έδειχνε εξίσου ενθουσιασµένος µε το γεγονός ότι είχε βρει δύο ανθρώπους που µοιράζονταν το ίδιο πάθος µε αυτόν.

Η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλάβουν και οι τελευταίες αχτίδες του δειλινού είχαν αρχίσει να φωτίζουν τα βουνά γύρω από το λούνα παρκ. Τα φώτα επιτέλους άναψαν δίνοντας και την τελευταία πινελιά στο λούνα παρκ. Πολύχρωµα λαµπιόνια, επιγραφές που αναβόσβηναν και προβολείς που φώτιζαν τα παιχνίδια συνέθεταν ένα ονειρικό σκηνικό. Αγκαλιάστηκαν ασυναίσθητα, χαζεύοντας έναν κλόουν να διασκεδάζει δυο µικρά παιδιά µπροστά τους.

Τις σκέψεις τους διέκοψε η φωνή του Dragomir, ο οποίος στεκόταν ένα βήµα παραπέρα. «Λοιπόν, ξέρω πού πρέπει να έρθετε απόψε», τους είπε µε ύφος που προµήνυε µια πολύ καλή πρόταση. «Απόψε είναι η συγκέντρωση του Οµίλου Φίλων Κούκλας και Μαριονέτας στο κάστρο της περιοχής. Είµαι µέλος εδώ και χρόνια και είµαι σίγουρος ότι θα σας αρέσει. Ορίστε η πρόσκληση, µαζί µε τα στοιχεία µας. Είναι πάντα µεγάλη χαρά να υποδεχόµαστε νέα µέλη µε τόσες γνώσεις κι ενδιαφέροντα. Και τώρα, µε συγχωρείτε, αλλά πρέπει να φύγω. Ελπίζω να σας δω το βράδυ!»

Ο Dragomir έκανε µεταβολή κι αποµακρύνθηκε µε µεγάλους διασκελισµούς, ενώ αυτοί κοιτούσαν προβληµατισµένοι την πρόσκληση. Φαινόταν κάτι ξεχωριστό, όµως µια σκιά αµφιβολίας περνούσε από τη σκέψη τους. Αµέσως, έβγαλαν τα κινητά τους κι  έλεγξαν  τα  στοιχεία  του  Οµίλου.  Αποδείχθηκε  ότι  ήταν  ένας  πολύ  γνωστός Όµιλος, αν και ήταν πολύ δύσκολο να αποκτήσει κανείς την ιδιότητα του µέλους, καθώς έπρεπε να αποδείξει τις γνώσεις του πάνω σε ένα τόσο ιδιαίτερο αντικείµενο. Χαρούµενοι για την καλή τους τύχη, περιηγήθηκαν για λίγη ώρα ακόµη κι έτρεξαν πίσω στο ξενοδοχείο για να ετοιµαστούν για το βράδυ.

Φόρεσαν τα καλύτερα ρούχα τους και κατέβηκαν στην είσοδο του ξενοδοχείου, όπου τους περίµενε το ταξί που είχαν καλέσει. Σε είκοσι λεπτά έφτασαν στον προορισµό τους. Πλήρωσαν τον οδηγό και βγήκαν έξω, για να αντικρίσουν ένα θέαµα που δεν θα µπορούσαν να έχουν ονειρευτεί. Μπροστά τους ορθωνόταν ένας αριστοκρατικός πύργος που σίγουρα θα ήταν η κατοικία κάποιου βαρόνου του προηγούµενου αιώνα. Ολόλευκος κι επιβλητικός, φωτισµένος από προσεκτικά τοποθετηµένους προβολείς, µε την αυλή του γεµάτη αγάλµατα και τις περίτεχνες πόρτες, έµοιαζε βγαλµένος από παραµύθι. Εκεί ήταν σταθµευµένα πολυτελή αυτοκίνητα και δύο άνδρες µε κοστούµι υποδέχονταν τους καλεσµένους. Σαστισµένοι προχώρησαν προς την είσοδο, όπου οι δύο άνδρες τούς κοίταξαν περίεργα. «Είµαστε καλεσµένοι του Dragomir», τους είπε αυτή και τους έδωσε την πρόσκληση. Αµέσως η έκφρασή τους άλλαξε και παραµέρισαν, αφήνοντάς τους να περάσουν στην κύρια αίθουσα.

Αν το εξωτερικό του πύργου τούς εξέπληξε, το εσωτερικό τούς άφησε άφωνους. Μια τεράστια αίθουσα, φωτισµένη από παντού, µε το ταβάνι ζωγραφισµένο µε περίτεχνα σχέδια, µια µαρµάρινη σκάλα στο βάθος που οδηγούσε στον επάνω όροφο και µια ορχήστρα  να  παίζει  µουσική  δωµατίου  συνέθεταν  το  ονειρικό  σκηνικό.  Στους τοίχους,  όλοι  οι  πίνακες  είχαν  ως  θέµα  τις  κούκλες  και  τις  µαριονέτες,  µε απεικονίσεις και θέµατα κάθε εποχής. Κάποιοι µάλιστα δεν ήταν πίνακες µε την κλασσική  έννοια,  αλλά  οθόνες  τελευταίας  τεχνολογίας,  οι  οποίες,  χωρίς  να αποτελούν παραφωνία στον αέρα της περασµένης εποχής που απέπνεε ο χώρος, προέβαλαν  παραστάσεις  µε  κούκλες,  που  πρωταγωνιστούσαν  σε  γνωστά  έργα τρόµου και µυστηρίου, παιγµένα σε όλα τα µεγάλα θέατρα του κόσµου. Οι καλεσµένοι,  όλοι  ντυµένοι  µε  ρούχα  εποχής,  έµοιαζαν  µε  την  ακολουθία  του βαρόνου και ιδιοκτήτη του πύργου, που ζωντάνεψε για να τον υποδεχθεί ξανά.

Εκστασιασµένοι, κοιτούσαν παντού γύρω τους, µην µπορώντας να πιστέψουν πού βρίσκονται.  Την  προσοχή  τους  τράβηξε  µια  οθόνη  που  έπαιζε  µια  παράσταση θεάτρου σκιών, που θύµιζε έντονα τα έργα που είχαν ως έµπνευση το θέατρο Grand Guignol.

«Τα καταφέρατε τελικά!» ακούστηκε η φωνή του Dragomir καθώς τους πλησίασε, ξαφνιάζοντάς  τους και  αποσπώντας  τους  από  την  υπόθεση της  παράστασης.  Το ντύσιµό του ταίριαζε απόλυτα µε τον χώρο, θυµίζοντας περισσότερο Σλάβο ευγενή, παρά τον ευχάριστο τύπο που γνώρισαν πριν λίγες ώρες. «Να σας γνωρίσω τη συνοδό µου, την Kristen», συνέχισε ο Dragomir, παρουσιάζοντας την εκθαµβωτική γυναίκα που στεκόταν δίπλα του. Φορούσε ένα µακρύ φόρεµα που αναδείκνυε την πλάτη και τους ώµους της, ενώ τα µακριά µαύρα µαλλιά της ήταν αφηµένα λυτά κάτω. «Καλησπέρα! Ο Dragomir µού είπε τόσα πολλά που ανυποµονούσα να σας γνωρίσω», τους είπε η Kristen, µε προφορά που πρόδιδε τη γερµανική καταγωγή της. Την πήρε αµέσως από το χέρι και την τράβηξε προς το εσωτερικό της αίθουσας, ξεκινώντας µια κουβέντα για την ιστορία του θεάτρου Grand Guignol. Ένα βήµα πιο πίσω, ο Dragomir κι ο φίλος της είχαν µια παρόµοια συζήτηση.

«Παρατήρησα ότι βασικός άξονας του διάκοσµου του χώρου σας είναι τα θέµατα από παραστάσεις τρόµου», είπε στην Kristen, καθώς ένας σερβιτόρος τους προσέφερε τη σαµπάνια που παρήγγειλαν, σερβιρισµένη µέσα σε περίτεχνα κατασκευασµένα ποτήρια. «Εννοείται, αγαπητή µου», της απάντησε η Kristen µε τη βαθιά φωνή της.

«Αν δεν έρθουµε αντιµέτωποι µε τους φόβους µας, πώς θα τους ξεπεράσουµε; Για σήµερα έχουµε ετοιµάσει κάτι πολύ ξεχωριστό κι ο Dragomir έχει φροντίσει, ως καλεσµένοι µας, να έχετε την καλύτερη θέση! Έλα, ήδη µας φωνάζουν για το κυρίως θέαµα!»

Χωρίς να την αφήσει από το χέρι, την οδήγησε σε µια αίθουσα ακόµη µεγαλύτερη από την προηγούµενη. Αυτή ήταν διαµορφωµένη σαν θέατρο, µε µια σκηνή στο βάθος  και  τις  καρέκλες  των  θεατών  αραδιασµένες  µπροστά.  Της  προκάλεσε εντύπωση  ότι  παρά  την  περίτεχνη  διακόσµηση της  αίθουσας,  οι  καρέκλες  ήταν απλές, θυµίζοντας τα παρακµιακά θέατρα της Βικτωριανής εποχής. Ο Dragomir και η Kristen τους οδήγησαν στην πρώτη γραµµή και αφού τους έδειξαν τις θέσεις τους, κάθισαν  δίπλα  από  τον  καθένα  τους,  έχοντάς  τους  ανάµεσά τους.  Οι  υπόλοιποι καλεσµένοι τούς  κοιτούσαν  και  µιλούσαν µεταξύ τους  κρυφογελώντας,  αλλά  το θεώρησε φυσιολογικό, καθώς οι νεοφερµένοι αποτελούν πάντα αντικείµενο συζήτησης.

Τα φώτα έσβησαν και η παράσταση άρχισε. Το πρώτο µέρος περιελάµβανε µια εκδοχή της Ωραίας Κοιµωµένης, όµως πολύ πιο σκοτεινή από αυτήν που ξέρει κάθε παιδί  σε  όλο  τον  κόσµο, εκτελεσµένη µε µαριονέτες των  οποίων  το  απόκοσµο πρόσωπο  δύσκολα  ξεχνούσε  κανείς.  Η  τροµακτική µουσική που  ακουγόταν  στο βάθος συνέτεινε στο συναίσθηµα του τρόµου που άρχιζε να την κυριεύει. Έπιασε το χέρι του φίλου της κι αµέσως κατάλαβε ότι κι αυτός δεν ένιωθε τελείως άνετα πλέον. Το  δεύτερο µέρος ήταν µια παράσταση µε κανονικούς ηθοποιούς, οι οποίοι, µε καλυµµένα πρόσωπα, υποδύονταν τους δολοφόνους που έψαχναν το επόµενο θύµα.

«Εδώ είναι!» φώναξε η Kristen κι έδειξε αυτή και τον φίλο της. Πριν προλάβουν να καταλάβουν τι συµβαίνει, οι δύο άνδρες κατέβηκαν από τη σκηνή τους άρπαξαν και τους  έδεσαν  σε  δύο  καρέκλες.  Με  δάκρυα  στα  µάτια γύρισε  προς  την  Kristen ουρλιάζοντας «Γιατί;;;» ενώ το  κοινό  ήδη φώναζε διάφορους πιθανούς τρόπους εκτέλεσης. «Επειδή µας αρέσει!» απάντησε η Kristen, κοιτώντας µε λαγνεία τον Dragomir.

Ξαφνικά  ο  ένας  από  τους  δύο  άνδρες  σήκωσε  το  χέρι  του.  Απόλυτη  σιωπή επικράτησε, εκτός από τους δικούς της λυγµούς και του φίλου της. Με µια απότοµη κίνηση ο άνδρας έκοψε το λαιµό του φίλου της και το αίµα έβαφε το πάτωµα καθώς ξεψυχούσε κοιτώντας την για τελευταία φορά. Ούρλιαζε, αλλά δεν άκουγε τίποτα  από  τον τρόµο, ενώ  το  κοινό  γελούσε  χαιρέκακα,  καθώς  οι  δύο  άνδρες φαινόταν να δένουν τον φίλο της µε σκοινιά. Ξαφνικά, το άψυχο σώµα του φίλου της σηκώθηκε, ελεγµένο από µια κρυµµένη µηχανή που κατεύθυνε τα σχοινιά µε τα οποία τον είχαν δέσει. Μια απαίσια µαριονέτα που προχωρούσε αργά προς το µέρος της κρατώντας το ίδιο µαχαίρι που τον είχε σκοτώσει. Έκλαιγε, ούρλιαζε και χτυπιόταν, αλλά ήξερε ότι όλα ήταν µάταια. Το τελευταίο πράγµα που ένιωσε ήταν ένα ανεπαίσθητο τσούξιµο στο λαιµό της…

Ηλίας Ιορδανίδης