Καρδιά Από Νeon

Πήρα ένα βιβλίο από το ράφι, το άνοιξα τυχαία. Οι προτάσεις έγιναν πουλιά και απέδρασαν από το χαρτί. Το σμήνος με πέταξε κάτω, οι ήχοι των φτερών τους ήταν ο ψίθυρος κάθε λέξης. Σηκώθηκα και μάζεψα το βιβλίο, το λευκό κυλούσε σαν νερό, πλημμύρισε το δωμάτιο. Έκλεισα την πόρτα, πήγα στο σαλόνι, όλα τα βιβλία, τα τετράδια και τα περιοδικά αιμορραγούσαν λευκό, οι οθόνες, τα κάδρα και οι κορνίζες έσταζαν λευκό θόρυβο. Δε μπόρεσα να ξεφύγω, το λευκό έπνιξε τα πάντα.

Ανοίγω τα μάτια. Βρίσκομαι σε μια λευκή έρημο. Πλημμυρίζει από μελάνι, τα μαύρα κύματα τη μετατρέπουν σε νησάκι, τόσο μικρό που ίσα ίσα χωράνε τα πόδια μου, δεν μπορώ να κάνω βήμα. Μετά από λίγο ξαναγίνεται απέραντη. Περπατάω χιλιάδες χρόνια ή μήπως όχι; Πέφτω στα γόνατα, δακρύζω. Σκάβω την άμμο με όλη μου τη δύναμη. Πέφτω. Ανάμεσα σε αστέρια και πυροτεχνήματα, ουράνια τόξα και πολύχρωμα σύννεφα. Πέφτω χιλιάδες χρόνια ή μήπως όχι;

Τα χρώματα, το φως και τα περιγράμματα καίγονται σαν φιτίλια, γλιστράω σε ένα σκοτάδι γλυκό σαν μετάξι. Παραδίνομαι στη δίνη του. Ξυπνάω σε ένα δωμάτιο. Μια γατά από neon μου χαμογελάει. “Πού είμαι;” “Ξέρεις” μου απαντάει. “Ξέρω πως ξέρεις ότι ξέρω” με διακόπτει πριν καν μιλήσω. “Πού είμαι; Πώς μπορώ να φύγω από εδώ;” “Ως συνήθως κάνεις τις λάθος ερωτήσεις” “Ποιες είναι οι σωστές;” “Αυτή που μόλις έκανες. Η ερώτηση για το ποιες είναι οι σωστές ερωτήσεις είναι μια καλή αρχή”. “Και ποια είναι η επόμενη;” “Θα πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου. Θέλω να είμαι εδώ; Θέλω να γυρίσω εκεί που ήμουν;”

Δεν ήξερα τι να πω. “Είμαι μια αρσενική Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων;” “Μήπως είσαι μια αρσενική χώρα των θαυμάτων στην Αλίκη;” Η φωνή της γάτας ήταν αόριστα οικεία. Άρχισε να αιωρείται, κολυμπούσε στον αέρα με χάρη, άλλαζε συνεχώς χρώματα, ενώ το χαμόγελο  φούντωνε σαν φωτιά. “Έλα τώρα, αφού ξέρεις πως ξέρω, ότι σου αρέσει να το κάνεις αυτό συνέχεια, να αντιστρέφεις τις προτάσεις και το νόημά τους, είναι από τα αγαπημένα σου κόλπα, έτσι δεν είναι;” Σταμάτησε απότομα μπροστά στο πρόσωπό μου. Τρόμαξα, έπεσα κάτω.

Σηκώθηκα, η γάτα πλησίασε δίπλα στο αυτί μου. “Ξέρεις ποιος είμαι. Είμαι εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που ζει μόνο στα όνειρά σου, αυτό που παλεύεις  χρόνια να φέρεις στην πραγματικότητα. Είμαι όλα όσα θα ήθελες να είσαι, όλα όσα δε θα είσαι ποτέ. Και ξέρεις ποια είναι η αλήθεια; Αυτή που πάντα γνώριζες, αλλά σου φαίνεται απίστευτη”.

Σκοτάδι. Ανάβουν οθόνες παντού, με περικυκλώνουν, ένας κυκλώνας από εικόνες που χάνεται στον ουρανό. “Όλες αυτές είναι οι αναμνήσεις σου, ρίξε μια ματιά”. “Αυτές είναι που θυμάσαι”. Οι μισές οθόνες έσβησαν. Προσπάθησα να ρίξω μια ματιά σε όλες. “Αυτές είναι που πραγματικά μετράνε”. Έσβησαν κι άλλες, έμειναν κάποιες δεκάδες. “Και αυτές είναι οι στιγμές που ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος”. Έμειναν λιγότερες από δέκα. Αναγνώρισα κάποιες από την παιδική μου ηλικία, την εφηβεία. Οι μισές και παραπάνω ήταν με εκείνη.

Έσβησαν όλες, έμειναν μόνο οι δικές της αναμνήσεις. Η γάτα έπιασε τις εικόνες σαν τραπουλόχαρτα, τις ανακάτεψε και τις άπλωσε στον αέρα και έγιναν μια οθόνη.

Η στιγμή που τη γνώρισα, που κατάλαβα πως είμαι ερωτευμένος μαζί της, εκατοντάδες φιλιά, πράγματα που κάναμε μαζί. Η γάτα ήρθε ξανά δίπλα στο πρόσωπό μου. “Αυτή είναι η αλήθεια σου, αυτή είναι το άλλο μισό του ονείρου σου. Όλη σου η ζωή ήταν ένας πρόλογος, οι τίτλοι αρχής μέχρι να τη βρεις. Τότε ξεκίνησε. Αυτή είναι ο θησαυρός και τώρα πρέπει να φτιάξετε το χάρτη, με όλα τα μέρη και τα σημεία του ταξιδιού σας. Βλέπεις, κάποια πράγματα είναι όντως αντίθετα, ευτυχία σημαίνει να βρεις πρώτα το θησαυρό της ζωής σου και μετά να φτιάξετε μαζί το χάρτη, που θα ξοδέψετε τον χρόνο, το χρόνο που μόνο όταν είστε μαζί μοιάζει με χρυσό. Βρίσκεσαι εκεί που θέλεις, έχεις φτάσει εδώ και καιρό. Και ακόμη κι αν δεν το έχεις καταλάβει, το νιώθεις. Μη ψάχνεις άλλο, είσαι ήδη εκεί. Η Αλίκη είναι η χώρα των θαυμάτων. Είσαι ήδη μέσα της, και αν δε θέλεις να βγεις, σταμάτα να φοβάσαι και αφέσου”. Το φως της οθόνης με αγκάλιασε, παραδόθηκα.

Ξύπνησα στο σπίτι. Ντύθηκα, έτρεξα έξω, μπήκα στο πρώτο ανθοπωλείο που βρήκα μπροστά μου. Μπήκα στο μαγαζί που δουλεύει, σχεδόν τρόμαξε όταν με είδε. Την άρπαξα, της είπα όλα όσα μου είπε η γάτα (χωρίς να της αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες που θα μείωναν την αξιοπιστία και την πειθώ μου). Τη φίλησα και της είπα να έρθει μαζί μου. Μπήκε στο μαγαζί ο ιδιοκτήτης, μας κοίταζε απορημένος. Τη σήκωσα πάνω και έφυγα. Κάτι πήγε να πει ο τύπος, αλλά του έδωσα τα λουλούδια και του είπα να τα κρατήσει σφιχτά, όχι απαραίτητα με τα χέρια του.

“Ωραία, έκανες το κομμάτι σου, έμεινα χωρίς δουλειά, και τώρα τι;” Της είπα για το θησαυρό και το χάρτη. Της είπα όλα όσα ήθελα να της πω και φοβόμουν. Της είπα πως θέλω να την παντρευτώ. Της είπα τα πάντα. Δε μου απάντησε. Τα δάκρυα, η λάμψη στα μάτια και το χαμόγελό της μου είπαν τα πάντα. Όσο με φιλούσε, θυμήθηκα τους στίχους από ένα τραγούδι του Gary Numan, όλη η αλήθεια συνοψιζόταν εκεί, μόνο που τους είχε γράψει λάθος, η παράφραση ήταν η σωστή. Ή όπως θα έλεγε η neon γάτα, κάποια πράγματα είναι όντως αντίθετα. This is love. This is a dream disguised as pain.

 

ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΟΥΜΑΣ