Οι ψίθυροι του βλέμματος αναζητούν την ύπαρξη μιας σπίθας για ν’ αναστηθούν. Αφήνω τις αχτίδες του ήλιου να τρυπώσουν στις χαραμάδες του νου μου. Να διεισδύσουν και να εμπνεύσουν τα μονοπάτια του μυαλού μου.
Πηγή συναισθημάτων η καρδιά που αναβλύζει, αερικό γίνομαι και αγγίζω απαλά τη γλυκιά μελωδία των αισθήσεων. Χαρίζομαι ολοκληρωτικά και δραπετεύω στα νοερά ταξίδια της παρόρμησης. Λαχταρώντας να υμνήσω τον έρωτα στον καμβά του κορμιού σου. Τα αγγίγματά σου να με χαράζουν στη πύρινη λαίλαπα, στο ημίφως της βραδιάς.
Οι σκέψεις μου ξεχύνονται και σμίγουν με τις δικές σου σε σμαραγδένια κύματα, στα έγκατα της ζωής… Γίνονται φλέβες οι λέξεις και βρίσκουν δρόμο έκφρασης στη πυρωμένη λάβρα του έρωτα.
Κρυμμένοι θησαυροί οι στίχοι, ακροβατούν σε άλλη διάσταση και τα ίχνη ρέουν σε φλογισμένα φεγγάρια και αναμιγνύονται σε ευωδιαστές νότες αγάπης. Αιωρούμαι στις ακριβοθώρητες αισθήσεις των ολόχρυσων χειλιών… Και ο μονόλογος μιας ονειροπόλας μετατρέπεται σε εξομολόγηση ψυχής!
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
