Χωρίς πρόβες.
Κλείνει η αυλαία σε μια παράσταση ζωής τελευταία, οριστική.
Απομακρύνομαι απ’ τη κούφια λογική σας.
Το ποδοπάτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας γίνεται αιτία
ν’ αποκαλυφθεί η καταστροφή
μιας ζωής.
Η διαίσθηση δεν έπεσε έξω.
Αποχαιρετισμός, με μια συνείδηση καθαρή, διάφανη σα κρύσταλλο.
Η αυλαία κλείνει…
μα κρατώ το τελευταίο χειροκρότημα για μένα.
Καθώς αφήνομαι στη μελωδία μιας πικραμένης καρδιάς.
Σ’ έναν μονόλογο ψυχής,
σαν ένα παραλήρημα στη μέση
του δρόμου.
Τα φυλλοκάρδια τρέμουν, μα αποχωρώ από τη δυσοσμία της ψευδαίσθησής σας.
Μοναδικό βάλσαμο… τα σωθικά μου παρέμειναν αυθεντικά.
Δε γίνομαι κλωτσοσκούφι, δε ραβομαι στα μέτρα του κόσμου.
Οι λέξεις μου τυλίγονται με τις ξάγρυπνες σκέψεις κι ενώνονται
σ’ ένα ρίγος του κορμιού διαπεραστικό.
Κι αν ρωτήσετε τι έχω κάνει;
Μια είναι η ουσιαστική απάντηση:
Τόλμησα να ονειρευτώ!
Κι αν το σκοτάδι μου γίνεται πυκνό… ίσως μια μέρα
ν’ απελευθερωθεί και να μεταμορφωθεί
σ’ ένα λευκό πέπλο γύρω
απ’ την καρδιά μου.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
