Σ’ ένα τοπίο ομιχλώδες
διακρίνεται η ζωή,
ανάμεσα σε καταιγίδες
και δοκιμασίες.
Ακόμη κι αν υποκύψεις σε πειρασμούς,
φρόντισε να θυμάσαι
πως είσαι
ένα ανθρώπινο πλάσμα.
Γέμιζε την καρδιά σου
με χρυσές πνοές
πασπάλιζε τα όνειρα
με αστερόσκονη.
Ζω ακόμη… σαν βράχος
που τον γδέρνουν
τα κύματα.
Ζω ακόμη να λες…
και κολυμπώ κόντρα
σε μανιασμένη θάλασσα.
Πετώ ανάμεσα
σε λαμπερά αστέρια
και γλυκόπικρα φεγγάρια.
Πλήρωσα το τίμημα
της αθωότητάς μου
με δάκρυα βουβά.
Εκείνο το τίμημα
που δεν κατάλαβα ποτέ
γιατί το χρωστούσα.
Οι θύελλες της ζωής
με σημάδευσαν
σαν άγγελο πεσμένο
σε χωμάτινο δρόμο.
Σα ναυαγό σε στεριά
παγωμένη,
αναζητώντας την
πολυπόθητη
σανίδα σωτηρίας.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
