Μεγαλώνουν κι ανοίγουν τα δικά τους φτερά.
Η σκέψη σου πάντα κοντά τους.
Η καρδιά σου πάντα δική τους.
Χωρίς όρια.
Κι εσύ εδώ, φαινομενικά ακίνητη, αλλά είσαι η ρίζα της ζωής που ανθίζει.
Σε κάθε στραβοπάτημα, σε κάθε πόνο του να στηρίζεις κι ας κλαις εσωτερικά, κι ας στεναχωριέσαι.
Να συγκινείσαι, να λατρεύεις…
Σε κάθε χαρά του, στην ευτυχία του να φωτίζεσαι ακόμη περισσότερο.
Κι αν είναι μακριά…
κι αν είναι κοντά,
προσεύχεσαι να είναι μόνο καλά, να περνάει όμορφα, να προοδεύει.
Κι εσύ εκεί, με απέραντη αγάπη, πάντα μάνα!
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
