Κυκλικά κυλάς, άχρονε χρόνε
Ατέρμονα ταξίδια, φθίνουσες διαδρομές
Κάθε σώμα, ξύλινο, σάρκινο, γεμάτο μ’ άνθρακα
Αφού φύγει, αρχίζει τις ανάσες, και μετά;
Γυρίζει πανηγυρικά στην ένωση με το όλον
Για να χαθεί, να ταξιδέψει πάλι, να αναγεννηθεί
Να ζήσει ίσως κάπου ανάμεσα στα αποκαΐδια
Σ’ αυτά που μένουν όταν το όλον αλλάζει
Κι ο Χρόνος, πού είναι;
Παρατηρητής οπτικός κι αισθητικός
Βλέπει, νιώθει, αφουγκράζεται
Αγκιστρωμένος πάνω στην ύλη μεγαλώνει
Μεγαλώνει παρέα αιώνια στο Χώρο
Χορεύουν στις μουσικές της Φύσης
Έτσι μόνο υπάρχει, για πάντα
Υπεροχο
Τελειο
Εν αρχη ειναι ο χρονος, επειτα ο χωρος.. παρηγορο να αναγεννηθει το σωμα, ισως καπου αναμεσα στα αποκαιδια!!
Από τον Αριστοτέλη έως τους Ρομαντικούς κι ύστερα τους Νεωτερικούς – εις Αναζήτησιν του Χαμένου Χρόνου – και δικαίως, όμορφο ποίημα.
Εξαιρετικό!!
Πολύ όμορφο!! Μπράβο Νίκο!!
Πολυ καλο!
Πραγματικά πολύ ωραίο ποίημα!
Εξαιρετική! Εύχομαι πάντα να υπάρχει έμπνευση για όμορφες δημιουργίες!
Όμορφο ποίημα! Μπράβο!
Μου άρεσε!
Πολύ όμορφο. Συγχαρητήρια! Καλή επιτυχία!