«Οι κρυφές συλλαβές, όπου πάσχιζα την ταυτότητά μου να αρθρώσω»
(Οδ. Ελύτης, Άξιον Εστί)
Ξεκίνημά του η κορφή κάποιου βουνού
πλασμένη από χώμα γήινο και από τα λόγια του μύθου…
Στο διάβα του κόβει τη γη των Φιλίππων και του Αλεξάνδρου…
Το αίμα του πέφτει σαν κεραυνός στα νερά του πελάγους
Ο κεραυνός δεν τελειώνει.
Σφυροκοπά το αμόνι μες στους αιώνες που φεύγουν…
Ο κεραυνός δεν τελειώνει – λέγανε πως μαγεύει το μαύρο και έξαφνα γίνεται χιόνι
Ο κεραυνός δεν τελειώνει – αέρας, γη, νερό, φωτιά – άφθορα στοιχειά η ψυχή του.
Και η ψυχή δεν τελειώνει.
Κρατάει μέσα της ιστορίες ανθρώπων που ζήσαν σε παλιά και έρημα χρόνια
Σφίγγει τον άνεμο, τα ξωτικά που γυρνάνε στα δάση
Και έρχονται κάποτε εκείνα τα ξωτικά που στο άκουσμά τους σκοτώθηκε η Σφίγγα
Και έρχονται οι εργάτες, οι εργάτες, οι εργάτες των χρόνων
Και έρχονται μαστόροι διαλεχτοί και μαθητάδες
Ανάβουν φωτιές και αλυσοδένουν τις όχθες
Σηκώνουνε τείχη ενάντια στων νερών τη μανία
Και η φύση σκύβει και χαρίζει στους ανθρώπους τα δώρα που θέλουν
Μα η ψυχή δεν τελειώνει…!
Όσα φράγματα και να στήσεις, χαράζει πάντα στον βράχο τις δικές της μορφές
Και έπειτα προχωρά στο δρόμο που τάχθηκε, στον δρόμο που ξέρει
Στις άκρες του δρόμου θα βρεις μονάχα τα σίδερα που αιώνες φορούσε
Μα η ψυχή ποτέ δεν τελειώνει… κοίταξε μέσα της αν ζητάς την αρχή της
Ψάξε καλά μες στο αμόνι… στο βάθος και εκείνο κρύβει τη θάλασσα…!
Χρήστος Τσαγκάρης
Πάρα πολύ ωραίο!! Όπως είχε γράψει ο Δ.Μαρωνίτης: “Πρέπει να εμπιστευόμαστε τη φαντασία μας. Δεν έχει σημασία το ποιο θα είναι το ποιητικό μας όχημα και καταφύγιο.”
Τέλειο! ” Και ψυχή εις αυτήν βλεπτέον, ει εθέλει γνώσεσθαι αυτήν…” – “Μα η ψυχή ποτέ δεν τελειώνει… κοίταξε μέσα της αν ζητάς την αρχή της”
Πολύ όμορφο του ποίημα. Καταφέρνει πολυ έντεχνα να αναφέρεται στην σύγχρονη πραγματικότητα, ενώ έχει άρωμα από το παρελθόν.
Υπέροχο!!! Όπως βέβαια και κάθε ποίημα που έχω διαβάσει από τον Χρήστο! Συγχαρητήρια!
Ενα πολυ ομορφο ποιημα, με το πιο απλο, εμπειρικο και συγχρονως ουσιαστικο νοημα. Οσο κι αν περασει η ιστορια, ο,τι κι αν γινει,
η ψυχη δεν τελειωνει γιατι αυτη ειναι που επιτρεπει στους ανθρωπους την επιβιωση, την συνεχεια. Υπαρξη σημαινει ψυχη και οσο υπαρχει δρομος για να γινει αντιληπτος, τοσο θα υπαρχει υπαρξη, τοσο θα υπαρχει ψυχη!
Η ψυχή, ακόμη κι αν μόνη βρεθεί μέσα στα απρόσωπα χάη, πάντα βρίσκει τον τρόπο να χύνεται μέσα στις ρωγμές και να τις γεμίζει μοναδικά.
Να είσαι καλά.
“Μα η ψυχή ποτέ δεν τελειώνει… κοίταξε μέσα της αν ζητάς την αρχή της”!!! Μια ώριμη-σοφή παραίνεση από έναν νέο και ταλαντούχο 18χρονο ποιητή με αρκετά βραβεία στη λογοτεχνική του πορεία…τα συγχαρητήριά μου Χρήστο!!!
η
Στην αφετηρία μιας ανηφορικής πορείας, το ποιητικό υποκείμενο αναζητά τους μύθους και τους τρόπους του. Στο δεύτερο μέρος ακούγεται πιο καθαρά η φωνή/προτροπή εις εαυτόν. Η αναζήτηση δεν έχει τέλος…
Από το ποίημα: «μαστόροι διαλεχτοί και μαθητάδες»
Από την ανάγνωση: «μαστόροι διαλεχτοί -καταθέτουν το είναι τους-και μαθητάδες σφηροκοπώντας με κερανούς σε σιδερένιο αμόνι δημιουργούν, ελπίζουμε, ψυχές α-τελείωτες!».
Συγχαρητήρια Χρήστο μου, επειδή:
΄΄Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια.
Άρα δεν είναι φήμη, ο ουρανός
υπάρχει
και δεν είναι το χώμα λοιπόν
η μόνη λύση
όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός΄΄ – Κ.Δημουλά
Πολύ όμορφο! Μπράβο Χρήστο!
Ενόσο διαβάζει ο αναγνώστης μια κοσμογονία συντελείται μέσα από το λόγο. Ένα υδάτινο σύμπαν αναδύεται κι κατακλύζει ορμητικά τους αιώνες. Ο ποιητής, δημιουργός του κόσμου… Πολύ όμορφο ποιήμα !
Γοητευτικά ευρύς ο ποιητικός ορίζοντας. Ξεκινάει από του ανθρώπου την περιπλάνηση, για να βρει τον εαυτό του, συνεχίζει με την πάλη ανθρώπου και φύσης – μην είναι η φύση ο εαυτός μας άραγε; – και καταλήγει με την παντοδυναμία της φύσης να χαράζει τις ζωές όσων ανθρώπων παρασύρθηκαν από την πλάνη της παντοδυναμίας. Η ανακάλυψη του εαυτού ξεστρατίζει. Ως πλάνη στοιχειώνει το γνώθι σαυτόν. Ο ποιητής ιχνηλατεί ετούτη την πλάνη, την αγγίζει και στέλλει το μήνυμα ότι η φύση ορίζει την ζωή και την αυτογνωσία. Σε λίγες αράδες μέσα η πεμπτουσία της αυτογνωσίας. Μαλαματένια καρφιά οι σκέψεις του ποιητή. Εύγε!
Μια μουσική το ποίημα!!! Και όπως έγραψε ο Σεφέρης:
“Ανάμεσα στα κόκαλα
μια μουσική:
περνάει την άμμο,
περνάει τη θάλασσα.
Ανάμεσα στα κόκαλα
ήχος φλογέρας
ήχος τυμπάνου απόμακρος
κι ένα ψιλό κουδούνισμα,
περνάει τους κάμπους τους στεγνούς
περνάει τη θάλασσα με τα δελφίνια.”
Θάλασσα και Ψυχή είναι ίσως οι δύο νοηματικοί πυλώνες του ποιήματος. Δύο θέματα μακρινά βέβαια σε μια πρώτη ανάλυση που τελικά όμως συναντιούνται. “Τη γλώσσα μου, μου έδωσαν ελληνική στις αμμουδιές του Ομήρου” γράφει ο Ελύτης στο ” Άξιον Εστί” Αν λοιπόν, όπως θέλει η επιστήμη της γλωσσολογίας η γλώσσα είναι η εξωτερίκευση της ανθρώπινης ψυχής και αν το ακρογιάλι είναι το ύστατο όριο της θάλασσας τότε μέσα στο ποίημα θάλασσα και γλώσσα – ψυχή συναντιούνται. Δυο πραγματικότητες φαινομενικά άσχετες συναιρούνται στο πλαίσιο της ποιητικής δημιουργίας…!!
Εξαιρετικό! Συγχαρητήρια Χρήστο!!
Μαγευτικό, έξοχο, συναρπαστικό! Συγχαρητήρια για άλλη μια φορά, Χρήστο!
Θαυμάσιες εικόνες, ένταση στους στίχους.
Διάβασα εδώ στα σχόλια πως πρόκειται για δεκαοκτάχρονο ποιητή. Χίλια μπράβο για την πένα του!!!
Μα η ψυχή ποτέ δεν τελειώνει… κοίταξε μέσα της αν ζητάς την αρχή της
Ψάξε καλά μες στο αμόνι… στο βάθος και εκείνο κρύβει τη θάλασσα…!Έννοιες βαριές, σκέψεις μεστές, απο ένα νέο παιδί με πολλά τάλαντα.
Καλή πορεία
Κλασσικό ποίημα Χρήστου Τσαγκάρη! Με μια πώτη ματιά σου φαίνεται υπέροχο, με μια δεύτερη μαγευτικό και με μια τρίτη θησαυρός! Καταφέρνει να γεμίσει τον αναγνώστη με έντονα συναισθήματα και εικόνες μέσα από τους δυνατούς του στίχους που απλά σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό!! Συγχαρητήρια!
“Ανάβουν φωτιές και αλυσοδένουν τις όχθες
Σηκώνουνε τείχη ενάντια στων νερών τη μανία
Και η φύση σκύβει και χαρίζει στους ανθρώπους τα δώρα που θέλουν”
Πολύ δυνατή εικόνα!
Γνώση και ευαισθησία είναι τα σταθερά χαρακτηριστικά της γραφής του Χρήστου. Για μια ακόμα φορά τα συνδυάζει άψογα και τα εμπλουτίζει μοναδικά με το προσωπικό του ύφος. Συγχαρητήρια!!!
Καλή πρόοδο και καλή έμπνευση, Χρήστο!
Εξαιρετικό! Μπράβο Χρήστο!
ΘΑΥΜΑΣΙΟ!!!
Απίθανοι στίχοι. Μπράβο στον ποιητή!
Καταπληκτικό ποίημα, φοβερή δύναμη στους στίχους.