Στο τζάμι εμπρός
το αμετάκλητο κούφιο
μιας πορσελάνινης κούκλας
στοιβάζει το χώρο
στοιβάζει τον τρόπο
στοιβάζει το πώς.
Δύο μάτια κοιτούν
κι αναρωτιούνται
για ποιον είναι το γυαλί
για ποιον ο καθρέφτης.
Το ράγισμα πάντα διερωτάται την αλλοίωση.
Ευτυχείτε όσοι στα χιλιάδες σπασμένα κοπήκατε.
Μου άρεσε πολύ!