ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

Σαν ήμουνα μικρό παιδί

και να μετράω μάθαινα,

παρατηρούσα γύρω μου,

ποτέ μου δεν λάθευα,

στην αυλή μας τα πουλιά,

στην αλάνα τα παιδιά.

Τώρα στα εξήντα εννιά,

της ζωής μου μετρώ τα χρώματα.

Όλη η ζωή μου μοιάζει

με ασπρόμαυρο υφαντό,

που ’χει εννιά φορές το μαύρο

και μια μόνο το λευκό.

Η πίκρα, ο πόνος, η απελπισιά,

ήταν μαζί μου τακτικά.

Η χαρά κι η ευτυχία

ερχόταν  πολύ σπάνια.

Ήρθαν στιγμές που ΄θελα  να σβήσω,

να μην υπάρχω, να χαθώ.

Να γίνει ένας σεισμός μεγάλος,

να πέσει τ΄ αμάξι στον γκρεμό.

Τον θάνατο δεν θα φοβηθώ,

σκέφτομαι των δικών μου τον καημό.

Τις στιγμές μου τις χειρότερες

είχα τη δύναμη να τις«σταματήσω»,

μα μου ερχόταν στο μυαλό

πως δεν είχα το δικαίωμα αυτό.

Της ζωής τα χρώματα μετρώ,

εννιά μαύρο, ένα λευκό,

είναι όλη μου η ζωή,

σαν ένα σκοτεινό χαλί.

 

Θάνος Καριάς