Είχε κιόλας φτάσει η άνοιξη και μαζί της όπως πάντα το Πάσχα και η Ανάσταση. Ποτέ δεν θα ζούσε η ανθρωπότητα ένα τόσο έρημο Πάσχα! Η κατάνυξη και η πνευματικότητα των ημερών θα χανόταν μέσα στην απομόνωση της κάθε οικογένειας , του κάθε μοναχικού ανθρώπου της γης,της κάθε έρημης εκκλησίας και της κάθε ψαλμωδίας που θα ηχούσε μέσα από τις τηλεοράσεις και θα απλωνόταν ως η ύστατη ελπίδα της επερχόμενης ανάστασης. Από παιδί ένιωθα πως ο Εσταυρωμένος Χριστός, δεν είναι παρά το ”σύμβολο του πόνου”, που θα σηκώσει ο καθένας στις πλάτες του.
Μα τώρα, με την πανδημία, δεν είναι παρά ο ΣΤΑΥΡΟΣ που σηκώνει ολόκληρη η ανθρωπότητα για να έρθει μια καθολική Ανάσταση! Ο ήχος της καμπάνας που φεύγει για τον ουρανό δεν είναι παρά ο ήχος του Mεγάλου Πένθους που ηχεί παντού. Ο Χριστός περιστοιχισμένος από χιλιάδες νεκρούς , θανατώνεται και πάλι. Όπως κάθε χρόνο, όπως κάθε ημέρα, όπως κάθε ώρα , γιατί τα ανθρώπινα δημιουργήματα του Πατέρα Του «δεν ξέρουν ακόμα τι να κάνουν»!
Προσκυνώ το νεκρό Του σώμα με βουρκωμένα τα μάτια και ενώ ξέρω πως θα αναστηθεί και θα φύγει για το Βασίλειο Του και θα λάμψει ο ουρανός, κλαίω για το Δράμα Του, μα και για το Δράμα ολάκερης της ανθρωπότητας. Ας προσευχηθούμε όλοι για το «Δεύτε Λάβετε Φως» των ανθρώπων, για την Ανάσταση ολάκερης της γης, για εκείνους που κυβερνούν τον κόσμο, να φωτιστούν να κάνουν αυτά που πρέπει.
Έβγαλα ένα μαντήλι, βουτηγμένο στη σκέψη μου, γεμάτο αναμνήσεις από εποχές απόμακρες. Το μαντήλι έχει μια διαμαντένια καρδιά και δίπλα ένα δοχείο πήλινο που ρέει το νερό το αμόλυντο … Θα πιω σήμερα, μέσα στην νύχτα και σαν ο Σταυρός να γίνεται ελαφρύτερος και το δράμα να λιγοστεύει!…
Γεωργία Γιαμπουράνη