Σε όλες τις προσπάθειες βάζεις πάντα ένα εμπόδιο…
τον τοίχο της ολικής παγωνιάς σου.
Αμετανόητα αδιάφορη, ανύπαρκτο το χάδι σου
Προσποιείσαι με μια καρδιά χωρίς αισθήματα, παρά μόνο για τον εαυτό σου.
Η αγάπη μια αγγαρεία για σένα.
Ανελέητες οι ματιές σου.
Το μυαλό σου πλημμυρίζει με σκέψεις θλιβερές, σκληρές.
Η αχτίδα φωτός, ελπίδας, που πρόλαβα να βάλω στη χαραμάδα του νου σου…
τι κρίμα! Τη ρούφηξε η δίνη που κατοικεί στη μίζερη ψυχή σου.
Κάθε φορά που ξεσκεπάζεται το προσωπείο της αγνότητας, αποκαλύπτεται ένα άγριο θηρίο έτοιμο να κατασπαράξει.
Το βλέπω ξεκάθαρα πίσω από κάθε κίνηση.
Ακόμη κι η υπενθύμιση γιορτινών ημερών πέφτει στο απόλυτο κενό.
Παγερά αδιάφορη μέσα στην καταστροφική μανία σου…
Καμία αξία τα αργύρια της δήθεν μετανοίας σου.
Ένας κόμπος μόνιμος στον λαιμό… μια ψυχή που δεν μπορούμε να σώσουμε,
μια καρδιά που κλείνει την πόρτα της στα αισθήματα της αγάπης.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
