Σαν διαμαντένια κρυσταλλάκια τρέχουν τα δάκρυα απ’ τα μάτια. Με ποιον να μοιραστώ τα φεγγάρια στις ρωγμές της καρδιάς μου…
Ακόμη και οι κραυγές σιωπούν. Βουβές ανάσες πόνου ξετυλίγονται.
Τα σεντόνια των ονείρων στέκουν ορφανά μπροστά μου, ματωμένες οι υφές τους, ψιθυρίζουν ακατάληπτες λέξεις.
Μια ξαφνική δική σου απουσία και μια ανύπαρκτη δική μου ευθύνη… για το πολλαπλό παιχνίδι σου!
Ξυπόλυτη σε αγκάθια μυτερά, σε φλόγες πυρωμένες, σε καθρέφτες θολούς… σπασμένους. Τελικά τι ήσουν; Ίσως η σκιά ενός διαβάτη περαστικού.
Μήπως υπήρξα χίμαιρα;
Τώρα πια…
δε μπορώ να πιστέψω πως με αγάπησες.
Θα σε θυμάμαι ως εκείνον που μου ράγισε την καρδιά…
Εσύ… στη δική σου μνήμη, βάφτισέ με όπως επιθυμείς!
29/1/2024
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Αρθρογράφος/Συγγραφέας
