Δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν,
σύμβολο αγνότητας, μαρτυρικής θυσίας.
Με το Χριστό με παρομοίασαν,
ίδια πορεία, βαρβαρότητας και κτηνωδίας.
Το χορταράκι μου να τρώω,
ούτε σάρκα δεν έχω ακουμπήσει.
Μα το δικό μου το σαρκίδιο
άνθρωπος δεν υπάρχει να μην το έχει ξεσκίσει.
Ακόμα και η σιωπή
του σφαγείου ματώνει το κορμί μου.
Πριν μαχαίρι κοφτερό
με πόνο και βία κόψει την αναπνοή μου.
Έγκλημα δε διέπραξα,
αλλά χειρότερα και από εγκληματία τιμωρούμαι.
Πριν το φως της ζωής αντικρίσω,
στο θάνατο οδηγούμαι.
Τι έφταιξα και υποφέρω;
η σάρκα μου θεωρείται νόστιμη και απολαυστική.
Μα είναι λόγος να με βάζουν σε σούβλα φλογερή,
να χορεύουν γύρω μου λες και είναι άλογη φυλή;
Και αν λίγοι με αγαπήσουν,
ίσως τη ζωή μου διατηρήσουν.
Αν συναισθανθούν την αγωνία μου,
στη ζωή μπορούν να με κρατήσουν.
ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ
