Αγαπητοί φίλοι, διαβάστε τη συνέντευξη της Λένας Μαυρουδή Μούλιου, συγγραφέα του έργου «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ».
Η Λένα Μαυρουδή Μούλιου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι μουσικός, Πτυχιούχος Πιάνου και Δασκάλα του Εθνικού Ωδείου Αθηνών και Συνθέτις. Έχει γράψει πάνω από διακόσια τραγούδια σε στίχους ως επί το πλείστον δικούς της. Επίσης, έχει μελοποιήσει μια σειρά ποιημάτων της για παιδιά, και νανουρίσματα. Oι εκδόσεις «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ» έχουν εκδώσει σε μορφή e-book μία της συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Η ΠΟΡΤΑ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ», ενώ είναι υπό έκδοση μια άλλη συλλογή της με τίτλο «ΥΔΡΟΧΟΟΣ ΜΕ ΣΚΟΡΠΙΟ». Οι Εκδόσεις «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ» εξέδωσαν και το μυθιστόρημά της «ΥΠΟΨΙΕΣ».
Έχει πάρει διακρίσεις σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.).
Αγαπητή κυρία Μούλιου, ποιο ήταν τα αρχικό ερέθισμα για τη συγγραφή του έργου σας «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ»;
Κοιτάξτε. Είτε πρόκειται για μυθιστόρημα, είτε για διήγημα, πρωταρχικό ερέθισμα είναι η μεγάλη μου ανάγκη να γράψω. Δε βρίσκω ησυχία αν δεν καθίσω με ένα μολύβι και ένα χαρτί. Μια θολή, ακαθόριστη εικόνα, που σιγά σιγά σχηματοποιείται και το μολύβι παίρνει φωτιά. Δεν γράφω ποτέ με πλάνο. Πηγαίνω εκεί που το μυαλό μου με πάει οδηγώντας το χέρι μου.
Πόσο καιρό διήρκεσε η συγγραφή το έργου σας;
Το συγκεκριμένο βιβλίο θα πρέπει να μου πήρε 3-4 μήνες. Πρόκειται περί μιας τριλογίας, στη ουσία ένα πάντρεμα τριών Νουβελών, με τους ίδιους ήρωες, που ναι μεν έχουν συνοχή, αλλά είναι και αυτόνομες. Χορταστικό βιβλίο θα το έλεγα.
Η ιστορία σας είναι εξ ολοκλήρου μυθοπλασία ή εμπεριέχει και αληθινά γεγονότα;
Αμιγώς μυθοπλαστική. Βέβαια, όπως σε όλα μου τα κείμενα, έτσι και σ’ αυτό, υπάρχουν και στοιχεία βιωματικά, έστω και δευτερευούσης σημασίας.
Έχετε δεχθεί αρνητικές κριτικές και πόσο σας επηρεάζουν;
Ναι, δέχτηκα μία κριτική που δεν θα την έλεγα αρνητική, αλλά αντίθετη ίσως άποψη του τι εστί αστυνομικό μυθιστόρημα. Ίσως να περίμεναν περισσότερη βία, δολοφόνους βουτηγμένους στο αίμα. Λυπάμαι, αλλά δεν είναι αυτό το στυλ μου. Έχω μία αστυνομική άποψη, μια στρατηγική που οδηγεί στην ανακάλυψη του δολοφόνου, με ανατροπές και αγωνία έως ότου φτάσω σ’ αυτόν, χωρίς να έχω πεθάνει από τον φόβο μου από τη βία. Και όχι, δεν με επηρέασε καθόλου.
Γιατί κατά τη γνώμη σας οι αναγνώστες πρέπει να διαβάσουν το έργο σας;
Είπατε «πρέπει;» Θα έλεγα «να θέλουν», «να θέλουν να το διαβάσουν» καλύτερα… Να θέλουν να ζήσουν για λίγο την ατμόσφαιρα μιας ιστορίας ενδιαφέρουσας, τα πάθη και τις ίντριγκες ατόμων έξω απ’ αυτούς, που δεν τους πονούν, να ξεχαστούν, ακόμη και να διασκεδάσουν με το ανέβασμα της αδρεναλίνης τους για το τι θα γίνει πάρα κάτω, μέχρι να έρθει η κάθαρση και να αποδοθεί δικαιοσύνη λυτρωτική, όπως συμβαίνει και στα παραμύθια. Αποφεύγω τα δράματα. Αυτά, καθημερινά τα βλέπουμε στην ΤV, TΑ ΖΟΥΜΕ. Θα πρέπει ντε και καλά να τα εμπεδώσουμε διαβάζοντάς τα σε ένα έργο; Γιατί; ΓIΑ ΝΑ ΓIΝΟΥΜΕ ΑΚOΜΗ ΠΙΟ ΔΥΣΤΥΧΕΙΣ; Μα, αυτό πια είναι σκέτος μαζοχισμός.
Απευθύνεστε σε ένα συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό;
Όσον αφορά τα αστυνομικά μου, απευθύνομαι ακόμη και σε εκείνους που απεχθάνονται το είδος. Απευθύνομαι λοιπόν στους πάντες. Γράφω σε μια γλώσσα αφ’ ενός κατανοητή από τη γιαγιά με την εγγόνα της και αφ’ ετέρου να ξέρω ότι δεν θα ντρέπονται τα παιδιά και τα εγγόνια μου για βιαιότητες και αθυροστομίες που θα περιγράφει με σοκαριστικές λεπτομέρειες η δικιά τους γιαγιά. Απεχθάνομαι την χυδαιολογία και την περιγραφή της φρίκης, χωρίς να είμαι συντηρητική, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά γιατί αυτά τα βρίσκω φτηνό τρόπο προσέλκυσης αναγνωστικού κοινού στο όνομα μιας δήθεν μοντέρνας γραφής.
Με ποιον από τους ήρωες του έργου σας ταυτίζεστε;
Στο συγκεκριμένο, θα έλεγα με τον αφηγητή. Σε πολλά έργα μου υπάρχουν στοιχεία δικά μου που όσοι με ξέρουν τα αναγνωρίζουν αμέσως. Συνήθως μου αρέσει να σχολιάζω τις συμπεριφορές των ηρώων μου. Απόλυτα δεν ταυτίζομαι με κανέναν. Το βρίσκω ολίγον ναρκισσιστικό.
Ποιο Λογοτεχνικό είδος προτιμάτε να υπηρετείτε δια της συγγραφής; Με ποιο δεν θα καταπιανόσαστε ποτέ;
Καταπιάνομαι με τα πάντα:
Ερωτικά
Αστυνομικά
Κοινωνικά
Χιουμοριστικά (τα λατρεύω)
Δεν θα έγραφα ποτέ έργα που περιέχουν σαδισμό και ακραία βία και grand giniol γενικώς. Πώς να γράψω γι’ αυτά αφού τα φοβάμαι; Αν κάτι με απωθεί στην πραγματικότητα, γιατί θα πρέπει και να το ζήσω γράφοντας; Που σημαίνει, δεν θα γράψω ποτέ για ζόμπι και τέρατα, εκτός και αν ξέρω ότι το ΤΕΡΑΣ στο τέλος, η Μάγισσα θα το ακουμπήσει με το μαγικό της ραβδί και θα το μεταλλάξει σε άντρα των ονείρων μου, όπως το γνωστό παραμύθι. Και βέβαια, ποτέ πορνογραφήματα και αυτό, όχι από ηθικής άποψης αλλά από αισθητικής.
Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο κύριος στόχος κατά τη συγγραφή ενός βιβλίου; Το Οικονομικό όφελος; Η φήμη, ή ικανοποίηση μιας εσωτερικής ανάγκης;
Όσον με αφορά, κύριος σκοπός είναι η εσωτερική ανάγκη. Κακά τα ψέματα. Δεν μπορείς να ζήσης από την συγγραφή σήμερα. Και το λυπηρό είναι ότι για να δεις το πόνημά σου να παίρνει «επίσημη μορφή» δεν πληρώνεσαι, πληρώνεις και αγωνίζεσαι να το διαθέσεις κάνοντας παρουσιάσεις…
Τι σημαίνει για σας συγγραφή;
Ό,τι και η Σύνθεση στη Μουσική. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ και -κακά τα ψέματα- ένα ΕΙΔΟΣ ΦΥΓΗΣ.
Σας ευχαριστούμε θερμά.
