Αρχές Ιούλη. Υποφερτή η ζέστη. Μπήκα στο δωμάτιο να την ταΐσω.
«Πού είναι ο Θάνος; Τον άντρα μου θέλω. Όχι εσένα!»
Τότε συνειδητοποίησα την πραγματικότητα που, μήνες τώρα, αρνιόμουν πεισματικά ν’ αποδεχθώ.
Στολίζαμε το δέντρο, όταν γύρισε η μια μας κόρη απ’ τον γιατρό.
«Η μαμά… έχει άνοια». Πήγε στην κουζίνα με τις αδερφές της. Μιλούσαν σιγανά. Έστησα αφτί, μάζεψα κουράγιο. Άκουσα σκόρπιες φράσεις. Άλλα τρία χάπια… Θα δείξει η εξέταση… Ως το καλοκαίρι… Δε μου τα λέγανε όλα. Μα καταλάβαινα. Η γυναίκα μου ήταν αποκαμωμένη. Την έχανα.
Είχα τύψεις που τη μάλωνα τα δυο προηγούμενα χρόνια.
«Όλο ξεχνάς», της έλεγα. Δε μου είχε περάσει απ’ το μυαλό, ούτε ξώφαλτσα, πως αυτή η γυναίκα, η πρωτοχορεύτρια, η μάνα τριών κοριτσιών, η Αλίκη μου, θα ξεχνούσε με τόσο βάναυσο τρόπο τη ζωή μας, τα θαύματά μας…
«Πού είναι ο Θάνος;»
«Εδώ, Alice μου. Δίπλα σου».
Το χάδι μου την ξύπνησε από λήθαργο, γύρισε αργά το κεφάλι σε μένα, δυο μάτια κάστανα μού έγδαραν την ψυχή.
«Θάνο μου…» Μια λαχτάρα στην κουρασμένη φωνή της μού γέννησε την ελπίδα πως θα ξεκουραζόταν τη νύχτα, και την επομένη θα ξυπνούσε γερή, θα σηκωνόταν, θα περπατούσε, θα τραγουδούσε «Δυο πράσινα μάτια», θα της έκανα σεκόντο, θα της έπαιζα φυσαρμόνικα κι εκείνη θα χόρευε, θα χορεύαμε αγκαλιά… Μια μοσχοβολιά ευλογημένης Άνοιξης θα πλημμύριζε το σπιτικό μας και θα μας κερνούσε, όπως άλλοτε, γέλιο η ζωή. Πώς πέρασε έτσι η άτιμη! Μια ανάσα, και πέρασε…
Το άλλο πρωί, μου είπαν οι κόρες μου να κατέβω στον κήπο.
«Έρχεται ασθενοφόρο, μπαμπά».
Ήξερα… Δε με άφησαν να πάω μαζί τους. Όταν επέστρεψαν, δε μου είπαν την αλήθεια.
«Είναι στην εντατική… Οι γιατροί δεν ξέρουν…»
Εγώ, όμως, ήξερα. Της ορκίστηκα πως δε θ’ αργήσω να πάω κοντά της.
Ένα χρόνο τώρα αγωνιώ χωρίς εκείνη. Άκουσα προχθές τον γιατρό να λέει στα κορίτσια: «Μόλις το αποφασίσει ο ίδιος, θα ‘φύγει’». Δεν είναι δα και καμιά δύσκολη απόφαση. Alice μου, μια ανάσα, και σ’ έφτασα…
(Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα)
ΣΤΕΛΛΑ ΚΟΥΡΜΟΥΛΗ
Αχ Στελλάκι μου…
Υπεροχο!!!
Αγαπη … πουλακια μου …
Πόσο τυχερή αισθάνομαι που έζησα από κοντά, έστω και για λίγο, μια αγάπη σε όλο το μεγαλείο της. Ευχαριστώ Στέλλα μου. Δύσκολη μέρα η σημερινή.
Υπέροχο Στελλιτσα, συγκινήθηκα τόσο πολύ, σχεδόν δάκρυσα….
Αληθινή αγάπη…
Ο γλυκός κος Θάνος …Πόσο την αγαπούσε όταν μιλούσε για αυτήν έλαμπαν τα μάτια του… η Αλικη μου…
Ήρεμη δύναμη
Η Αλίκη δεν χρειάζονταν να πει πολλά έβλεπες στο βλέμμα της όταν τον κοιτούσε την αγάπη την εκτίμηση και τον σεβασμό…
Αρχοντική γυναίκα
Στέλλα μου πηγή έμπνευσης οι γονείς σου για όλους μας…..
Με συγκινούν τα λόγια σας τόσο πολύ… Τους γνωρίζατε, τους αγαπούσατε και σας αγαπούσαν. Το αποτύπωμά τους ανεξίτηλο, ζωντανό. Κι αυτά τα λόγια σας… Από όσα αισθάνεστε για τους γονείς μας, απ’ τον τρόπο που μιλάτε πάντα γι’ αυτούς με συγκίνηση, με θαυμασμό, με αγάπη, συνειδητοποιώ κι εγώ πόσο άγγιξαν τους ανθρώπους γύρω τους και πόσο σπουδαίοι ήταν. Κι ο μόνος τρόπος που έχω για να τους τιμήσω όπως τους αξίζει είναι μέσα από τα κείμενα. Σας είμαι ευγνώμων για τη θαυμαστή υστεροφημία που τους έχετε χαρίσει. Ευχαριστούμε θερμά κι ειλικρινά και οι τρεις μας.
Αγαπημένη μου! Καμία άνοια δεν ειναι τόσο δυνατή για να κανει να ξεχαστεί η αληθινη αγάπη… να έχεις την ευχη τους…