Όρθιος τ΄ απογεύματα πίσω απ΄ το μισάνοιχτο
παράθυρο με τα νοτισμένα τζάμια
και τις γαριασμένες κουρτίνες.
Με σφιγμένα τα δόντια και καρδιά
με μάτια κλειστά να βλέπουν τις ξεχασμένες ψυχές
στα σκαμμένα πεζοδρόμια και τα στενά μπαλκόνια.
Όρθιος στο κουρασμένο βαγόνι του ηλεκτρικού
με τους επαίτες, στο άδειο θέατρο της τελευταίας παράστασης
στους άρρωστους διαδρόμους του παλιού νοσοκομείου
άλλη μια μέρα χαμένη.
Κωνσταντίνος Μούσσας
Εξαιρετικό…
Είναι σπουδαίο να ξέρουμε ότι υπάρχουν και στις μέρες μας τόσο” δυνατές πένες”.
Συγχαρητήρια!!!
το βρισκω εξαιρετικο και πλουσιο απο συναισθηματα!!!!
Υπέροχο..
Πραγματικά το ποίημα σας με άγγιξε! Καλή επιτυχία εύχομαι σε ότι γράφετε και εύχομαι επίσης η πένα σας να είναι τόσο δυνατή όσο σε αυτό το ποίημα σας.