II
Quando le lacrime fendono le fibre
scende la tua Voce come neve di balsamo.
Come il respiro affannato nel petto
cela il bisogno dell’aria,
così nella gioia
riecheggia della tua misericordia un gemito:
“Io cerco l’Infinito, solo l’Infinito”.
Come l’anima cerca la gioia
nella carezza del Logos, anche se bisaccia
vuota di virtù e grazia,
così la mia finitudine
si scontra con la tua immensità ─ e grida:
“Io cerco l’Infinito, solo l’Infinito”.
E quando risuona la tua Voce
dentro quest’anima turbata dalla storia,
rimango flebile voce di lamento
chiusa oltre il silenzio della parola.
E quando l’effimero si tinge d’eterno
nell’abbaglio di colori smaglianti,
la gioia si fa inganno consapevole
consumata nell’orgia di notti prive di luna.
Come vorrei denudare il volto
di questo ladro di menti
per suonargli la cetra del Padre
che restituisce alla Gioia.
MΕΤΑΦΡΑΣΗ
Όταν τα δάκρυα σχίζουν τις ίνες
η Φωνή σου έρχεται ως λύτρωση.
Όπως η λαχανιασμένη αναπνοή στο στήθος
κρύβει την ανάγκη για αέρα,
έτσι και στη χαρά
ένας στεναγμός αντηχεί πάλι την ευσπλαχνία σου:
«Ψάχνω το Άπειρο, μόνο το Άπειρο».
Όπως η ψυχή αναζητά τη χαρά
στο χάδι του Λόγου, έστω κι αν είναι δισάκι άδειο από αρετή και χάρη,
έτσι και η περατότητά μου συγκρούεται
με την απεραντοσύνη σου – και φωνάζει:
«Επιζητώ το Άπειρο, μόνο το Άπειρο».
Και όταν ξανακούγεται η φωνή σου
μέσα σε αυτή την ψυχή την ταραγμένη από την ιστορία,
παραμένω αδύναμη φωνή ενός θρήνου
εγκλωβισμένης πέρα από τη σιωπή της λέξης.
Και όταν το εφήμερο αποκτά αιωνιότητα
στο θάμπωμα των εκθαμβωτικών χρωμάτων,
η χαρά γίνεται συνειδητή εξαπάτηση
που καταναλώνεται στο όργιο των αφέγγαρων νυχτών.
Πώς θα ήθελα να αποκρύψω το πρόσωπο
του πλανευτή του νου
για να του παίξω την άρπα του Πατέρα
που επαναφέρει τη Xαρά.
Ποίημα από την ποιητική συλλογή του Domenico Pisana* με τον τίτλο
Tra naufragio e speranza,
Europa Edizioni, Roma 2014
*Καθηγητής, ειδικευμένος στην Ηθική της Θεολογίας, Accademia Alfonsiana, Universita΄ Lateranense, Συγγραφέας.
