Αργή αφαίμαξη

Βρίσκομαι στον δρόμο. Δίπλα σ’ ένα πεζοδρόμιο. Είναι νωρίς το πρωί και κανείς ακόμη δεν μου δίνει σημασία. Εχθές κάποια παιδιά έπαιξαν ποδόσφαιρο μαζί μου. Δεν ένιωσα πόνο. Μόνον Θλίψη. Δεν είμαι μπάλα. Δεν είμαι παιχνίδι.

Είμαι ένα κρανίο. Ενωμένα κόκαλα πάνω στα οποία κάποτε υπήρχε δέρμα. Υπήρχαν κύτταρα. Κάποτε ήμουν ύπαρξη ολοκληρωμένη. Κεφάλι, λαιμός, πόδια, σπλάχνα, μάτια. Ζούσα αμέριμνος σε πράσινα βουνά, αλλά μιαν ημέρα η γιαγιά που με μεγάλωνε με έδωσε σ’ έναν άλλον. Αυτός ο άλλος με στρίμωξε με άλλα κατσίκια σ’ έναν κλειστό χώρο και πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι θέλει το κακό μου. Θέλει να με σφάξει. Πανικοβλήθηκα, έκλαψα πολύ. Δεν ήθελα να πεθάνω, αλλά δεν γλίτωσα. Δεν γλύτωσε κανένας μας.

Μας έσφαξε. Βασανιστικά. Έχωνε ένα σίδερο στο λαιμό μας και μας άφηνε να τυραννιόμαστε μέσα σε φριχτούς πόνους, με το αίμα μας να στάζει παντού μέσα στον χώρο. Η αργή αφαίμαξη έλεγε ο δήμιός μας είναι το μυστικό για το νόστιμο κρέας. Τι και αν εμείς ουρλιάζαμε; Δεν υπήρξε έλεος.

Κατέληξα, λοιπόν, στο πιάτο σας. Είμαι μια λιχουδιά προϊόν βαρβαρότητας. Είμαι το γεύμα με το οποίο γιορτάζετε τις θρησκείες σας. Είμαι η αργή αφαίμαξη.

Νικόλαος Πουρλιάρος