Των ονείρων η αταλάντευτη απειθαρχία
Με πεισμώνει!
Στέκουν αλαργινά και θαρρείς μ’ εμποδίζουν
Είμαι τόση μικρή…
Παραδέρνω πάνω στα κύματα
Παλεύω όρθια να σταθώ!
Κι αυτά!
Σαν κακομαθημένα παιδιά,
Αιωρούνται στου Ουρανού το Υπέροχο!
Ελάχιστα πιο πάνω απ’ το κεφάλι μου!
Άλλο δεν κάνουν απ’ το να διασκεδάζουν!
Κι εγώ! Να μην αντέχω, ν’ αντέξω λίγο ακόμη!
Κι είν’ τ’ ακροδάχτυλά μου τόσο κοντά τους!
Παίζουν αδιάφορα και λοιδορούν
Εμένα! Την ίδια την μάνα τους!
Κι ας εξαρτιόνται από εμένα κι εγώ απ’ αυτά.
Ξέρουν καλά πως ο Ουρανός μου, είναι δικός τους
Και πως για χάρη τους ατέλειωτα θα πασχίζω!
Είναι η γνώση τούτη που τα κάνει ακόμα πιο αυθαίρετα,
Πιο υπεροπτικά!
Μιλάνε αναμεταξύ τους σαν να είμαι μια ξένη
Κι ανάγκη να μην μ’ έχουν!
Παιδιά! Μωρά κι ανόητα!
Δεν γροικούν του Κόσμου το παράλογο
Κι απλά διασκεδάζουν…
Ρένα Γέρου
πολύ όμορφο!