Είμαι κάτω απ’ το νερό. Δοκιμάζω τις αντοχές μου. Μισό λεπτό, ένα λεπτό, ενάμισι. Βγαίνω να πάρω ανάσα. Ξαναβυθίζομαι. Μισό λεπτό, ένα λεπτό. Μήπως να μην αναδυθώ ξανά; Σκέφτομαι τη ζωή μου. Ο Νίκος με άφησε. Δεν αξίζω. Είμαι μικρή πολύ μικρή, δέκα χρονών. Κάνω βουτιές με την αδερφή μου στη θάλασσα μπροστά από το σπίτι που νοικιάζαμε για το καλοκαίρι και είμαι τόσο ευτυχισμένη. Βαθύ μπλε. Δύο λεπτά. Δεν αντέχω άλλο. Ξαναβγαίνω. Είμαι η μόνη που κολυμπάει τόσο βαθιά. Αν πεθάνω τώρα κανείς δεν θα λυπηθεί. Λέω βλακείες. Νίκο, γιατί;
Ξαναβυθίζομαι, πιο βαθιά αυτή τη φορά, βλέπω έναν αστερία στον πάτο της θάλασσας. Βλέπω δυο ψάρια να κυνηγιούνται. Δεν θα πεθάνω σήμερα. Απ’ όσο εξαρτάται από μένα. Ανεβαίνω ψηλά. Κάνω μπουρμπουλήθρες. Ο ήλιος φωτίζει το πρόσωπό μου. Θα βγω να δω το ηλιοβασίλεμα απ’ την ακτή. Νίκο, δεν θα σου κάνω τη χάρη. Θα είμαι εδώ και σήμερα και αύριο. Θα είμαι εδώ.
ΕΥΗ ΜΥΛΩΝΑΚΗ
