ΓΙΑΣΜΙΝ

Δεν είναι τυχαίο που αργεί να ξημερώσει απόψε, η δυνατή βροχή που πέφτει ευθύνεται για την παράταση του σκοταδιού.

Κάποιο άδειο ακόμα και από άστεγους στενό της πόλης φωτίζεται ξαφνικά από έναν κεραυνό που προσγειώνεται με βία στο έδαφος και διαλύεται την αμέσως επόμενη στιγμή για να αφήσει τη Γιασμίν.

Η Γιασμίν δεν ξεχωρίζει απ’ το υπόλοιπο πλήθος γιατί έχει ανθρώπινη μορφή. Κρύβει το πανέμορφο πρόσωπό της πίσω από μια μαύρη κουκούλα, στο ίδιο χρώμα με τα μαλλιά της μα πολύ λιγότερο λαμπερή από αυτά όσον αφορά την απόχρωση. Και τα μάτια της είναι μαύρα, όχι μόνο οι κόρες, ολόκληρη η επιφάνειά τους. Αυτός είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να την ξεχωρίσεις, όμως αυτό συμβαίνει σπάνια γιατί σπάνια κοιτάμε τους άλλους στα μάτια και όσοι κάποιες φορές παρατήρησαν μια φευγαλέα στιγμή την ιδιομορφία εκείνη, φρόντισε να καλύψει τα ίχνη αποστρέφοντας το βλέμμα της.

Περιφέρεται ένα γεμάτο εικοσιτετράωρο στην Αθήνα από τη στιγμή που θα πατήσει στο έδαφος, γυρνάει σε δρόμους μαζεύοντας εικόνες δυστυχίας από ανθρώπους που συναντάει και δεν είναι δύσκολο να το καταφέρει κινούμενη στις συνοικίες της. Έτσι τρέφεται, είναι το διαβατήριό της να επιστρέψει στους ίδιους δρόμους την επόμενη φορά, κλέβοντας τις ζωές των άλλων. Αυτός είναι ο σκοπός της στον φαύλο κύκλο που διαγράφει η πορεία της.

Δεν μπορείς να της ξεφύγεις αν σε βάλει στόχο, ειδικά όταν ο χρόνος της τελειώνει και εκείνη καταλήγει να κοιτάζει τα πάντα από την Ακρόπολη νυχτώνοντας ο ουρανός, την ώρα που οι περισσότεροι μένουν μόνοι τους και είναι πιο ευάλωτοι στη δυστυχία που προξενεί η μοναξιά και η απομόνωση χωρίς διέξοδο.

Ίσως προλάβεις να δεις τη Γιασμίν παρακολουθώντας στο τέλος μια τέτοιας μέρας τον δυνατό κεραυνό να πέφτει κοντά στην Ακρόπολη. Μ’ αυτόν φεύγει από τη Γη, περίμενέ τη να επιστρέψει.

Rents