Στους ποιητές του γένους μου, που γράφουν
στίχους και στροφές, αιώνες τετρακόσιους
μπροστά να γονατίσω ταπεινά και να υμνήσω.
Γιατί της γλώσσας μου τη θεία μουσική
αθάνατη αφήνουν, στο νυν και το αεί.
Να προσκυνήσω, τ’ άγια των ποιητών τα χέρια,
που γράφουνε περίτεχνα τόσο σπουδαία έργα
σε μνήμη, μάρμαρα, περγαμηνές και σε χαρτί,
την αρμονία και το φως, σε ποιήματα και στίχους
αιώνες τετρακόσιους, της γλώσσας μου τους ήχους.
