Να τη δεν ακούς τη μελωδία;
Ξεφυτρώνει από το πουθενά
και οδηγεί τυφλά τη θύμησή σου
σε κάτι ξένο από τα παλιά.
Μην είναι κάτι που έχεις ξανακούσει;
Μάλλον δεν το γνώρισες ποτέ.
Φαίνεται περισσότερο να μοιάζει
σαν μουσική ανυπέρβλητη, ατόφια.
Με αγώνα προσπαθείς να μην εκπέσεις.
Η μελαγχολία και ο πόνος της περνάει,
σαν ανελέητα στο άκουσμά της,
σαν την πιο γλυκιά ουτοπία.
Να είναι το όραμα που μάταια ψάχνεις
για να δώσει νόημα σε μία άνομη ζωή
με όρους που δεν νιώθεις να ορίζεις
μέχρι αυτήν την άκρη του νήματος να βρεις.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΛΛΙΟΥΡΗ
