Αδιάφορη, ασάλευτη
ζώσα εν’ χαρμόσυνη ζάλη
η ευτυχία…
Τα μαβιά της τα μαλλιά
ανεμοδαρμένα κύματα
ενός ούριου ανέμου
του οποίου το καπέλο
εφάπτεται στην κεφαλή της ευτυχίας.
Γρίφος η ύπαρξή της
αίνιγμα το κάλεσμά της
μα όταν αγγίζει σε κάποιους
την ορθάνοιχτη φρεσκοβαμμένη
πόρτα της ψυχής
αιώνια ευγνωμοσύνη
Δειπνεί με την οικογένεια που
επέλεξε για φιλοξενία
Το αιωρούμενο κενό
των υπαρξιακών αναζητήσεων
την απορροφά συχνά-πυκνά
στις συνδιαλέξεις με την παλμική καρδιά…
Νιώσε με, σαν να της λέει, γέλα, για
να γίνει το σκοτάδι της ενδοσκόπησης του εαυτού σου
γαλάζιος ουρανός και να
νοηματοδοτήσει έστω και με τις
ελάχιστες ανθρώπινες στιγμές
να γίνει η ίδια η ευτυχία στοργή
χαρά, μάνα και τροφός συναισθημάτων…
Άκου γήινε ένοικε χοικέ διαβάτη
των καθορισμένων επιβιώσεων
στο πανδοχείο της ζωής
Άνθρωπε κατηφή!
Πριν νυχτώσει
γεύσου την ζωή
και πρόλαβε να κοινωνήσεις
από το Άγιο δισκοπότηρο
της αιωνιότητας της ευτυχίας!
ΠΕΤΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΒΕΛΟΥΔΑΣ
