Η ΕΥΡΕΣΙΤΕΧΝΙΑ

Μεσάνυχτα.

Η  Ματίνα είπε: «Ας κάνω λίγη υπομονή ακόμα. Έτσι και πάει η ώρα 12.30, θα το έχω αποφύγει το ψυγείο, με τα γλυκά του και το απίστευτο παγωτό παρφέ,  που έφτιαξε η μάνα.

Θα σημαίνει ότι άντεξα στον πειρασμό.

Θα σημαίνει ότι μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου νικητή.

Θα σημαίνει ότι μπορώ να πάω να κοιμηθώ ικανοποιημένη. Και ΑΝ και στο επόμενο ημερήσιο παρόμοιο τεστ τα καταφέρω και πάλι, ΘΑ ΣΗΜΑIΝΕΙ ότι κάποια σύντομη μελλοντική μου στιγμή θα γλιτώσω από τα παραπανίσια μου κιλά και η μικρή μου αδελφή όταν μαλώνουμε δεν θα με ξανά αποκαλέσει «χοντρέλω» και άλλα τέτοια απαξιωτικά, μουρμούρισε αυτοπαρηγορούμενη η καημένη η Ματίνα. Πολλά κορίτσια που βρίσκονται στην ίδια με αυτήν κατάσταση, καταλαβαίνουν τον πόνο της…

Πήγε να ξαπλώσει, με το μυαλό της καρφωμένο στο ψυγείο και τους αμύθητους θησαυρούς του… Αχ!

Ακόμη ένα τέταρτο της ώρας και τελειώνει το όριο του στοιχήματος. Και μετά τι, βρε Ματινάκι;  Άντε και το τέταρτο περάσει, θα επιτρέπεται, νομίζεις, να ορμήσεις στο ψυγείο; Αχ, δεν την κατάλαβες καλά την ιδιαιτερότητα του στοιχήματος.

Μέχρι τις 12.30π.μ. ήταν το όριο αντοχής σου. Από το σημείο αυτό και μετά, μετράνε τα μπόνους. Δηλαδή, έτσι και περάσει ακόμη μία ώρα ή και λιγότερο  και συ δεν έχεις πάθει στερητικό ταράκουλο, αυτό θα σημαίνει πολύ απλά ότι η περίπτωσή σου παίρνει γιατρειά, σε σημείο που η αδελφή σου θα πρέπει να ψάχνει για άλλη βρισιά όταν μαλώνετε. Εκείνο το απαίσιο «άιντε χοντρέλω» ας το ξεχάσει.

Με αυτές τις ευοίωνες λοιπόν σκέψεις πήγε, προχωρημένη η ώρα, στο κρεβάτι της, αφού πρώτα έκλεισε το αλάρμ του ρολογιού που κτυπούσε χαρμόσυνα 1 η ώρα π.μ.

Για μια στιγμή στάθηκε διστακτική και μετέωρη μεταξύ ρολογιού και ψυγείου, έκανε ένα βήμα προς ψυγείο μεριά, με κάτι περίεργες σιελόρροιες στη σκέψη του περιεχομένου του, που τις σκούπισε με το χαρτομάντιλό της, καθώς και μικρο ποναλάκια στη θέση του στομάχου μαζί με τα γνωστά ηχητικά εφέ του, τα γουργουρίσματα διαμαρτυρίας που της υπενθύμιζαν ότι το είχε ξεχάσει, έτσι άδειο και κατάξερο το καημένο που το είχε αφήσει.

Και το αποφάσισε πεισματικά:

Την εμπόδιζε κανείς να φάει;;;;

ΌΧΙ.

Την εμπόδιζε κανείς να αποβάλλει από τη σκέψη της παγωτά, γλυκά και λοιπές λιχουδιές;

ΒΑΒΑΙΩΣ ΝΑΙ.

Ναι; Και ποιος είναι αυτός ο διάβολος; Μα ο ΕΑΥΤΟΣ σου, δύσμοιρη χοντρούλα. Αυτόν προσπάθησε να τιθασεύσεις, γιατί ξέρεις τι ύπουλος που είναι; Καμώνεται και καλά πως σε αγαπά… Πώς αμέ; Όταν εσύ κάθεσαι στον καθρέφτη μπροστά και πασχίζεις να ανεβάσεις το φερμουάρ του levy’s και αυτό μουλαρωμένο αρνείται να υπακούσει, ενώ την περασμένη εβδομάδα που το αγόρασες, με τι χαρά χώρεσες μέσα του μετά από μια νηστεία σου 10 ημερών αφενός και μια γερή αφαίμαξη του πορτοφολιού της μανούλας αφετέρου, τι  όμορφα που αισθανόσουν! Τώρα; Ο εαυτός σου που ισχυρίζεται ψευδώς και αναιδώς ότι σε αγαπάει, τι έχει να πει μπροστά σ’ αυτή την τραγωδία; Εκκωφαντική η σιωπή του ε; Μα κορίτσι μου, δεν το ξέρεις; Αυτός είναι ο υπ’ αριθμ. 1 εχθρός  σου. Αυτός είναι… οι σειρήνες, που και τώρα σε καλούν προς το ψυγείο. Αγνόησέ τον μωρέ. Έτσι και τον αγνοήσεις, θα σωπάσουν και αυτές, θα το δεις.

Έτσι, η Ματίνα έπεσε να κοιμηθεί. Ήταν θυμωμένη με αυτόν, όποιος και αν είναι ο αυτός, που αποφασίζει, άλλος να τρώει όλα τα γλυκά και τα παγωτά του ψυγείου, μη σου πω και το ψυγείο μαζί, και ΔΕΝ παχαίνει και άλλος να παίρνει τα κιλά και μόνο στη σκέψη της λιχουδιάς!!! Αμαρτία και άδικο.

Μα και ο θυμός, δεν είναι καλός σύμβουλος για έναν ήσυχο ύπνο. Είναι;

Πού να κλείσει λοιπόν μάτι.

Αχ, βρε Ματίνα σκέψου, βρες κάτι χαρούμενο και άφησε τις αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα.

Ξέρεις ε; Το ακούσαμε κι αυτό. Κάποιος διάσημος ξένος διαιτολόγος κατόπιν ερευνών διαπίστωσε πως ό,τι το αρνητικό, είναι και παχυντικό! Θέμα καύσεων…

Πες ότι είσαι λοιπόν σε έναν ολάνθιστο κήπο και βαδίζεις ανάμεσα σε παρτέρια που μοσχοβολούν περιμένοντας το αγόρι  των ονείρων σου – κυριολεκτικά – να πηδήξει το φράκτη (έλα αηδίες άκουσες και συ «πηδήξει» και ποιος ξέρει πού πήγε το μυαλό σου) να έρθει και να σε πάρει αγκαλιά. Πάρε το κι έτσι. Χάσε κιλά για το χατίρι του στο κάτω κάτω. Πώς να σε σηκώσει αγκαλιά έτσι που βάρυνες; Θα του φύγει ο γοφός, σίγουρα.

Και η Ματίνα νανουρισμένη στη σκέψη της φανταστικής εικόνας αποκοιμήθηκε, βυθισμένη σε έναν ύπνο που αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, δεν ήταν ήρεμος και ήσυχος, στην αρχή τουλάχιστον. Ένας ύπνος πολέμου μεταξύ επιθυμιών γευστικών, απαγορεύσεων, κοκεταρίας, έρωτα, ευσεβών πόθων και προσδοκιών.

Και ξαφνικά, όλα αυτά λέει σταματούν ως δια μαγείας και βρίσκεται η Ματίνα σε ένα ζαχαροπλαστείο που όμοιό του ούτε ποτέ είχε δει ή ακούσει ή και φανταστεί ότι μπορεί να υπάρχει κάπου στον κόσμο,  στο Ντουμπάι  της υπερβολής, π.χ…  Τα πάντα εκεί μέσα, πελάτες, υπάλληλοι, αφεντικά και αντικείμενα όπως έπιπλα, βιτρίνες ψυγεία (άντε πάλι «ψυγεία», απωθημένο ήταν αυτό, ψέματα;) δεν ήταν φτιαγμένα από λάσπη και θεϊκό φύσημα ούτε από τσιμέντο πέτρα και γυαλί, μα από συμπαγές παγωτό όλων των ειδών. Σοκολατένιοι νεαροί, πανέμορφοι άντρες, φραουλένιες κοπελιές, με μαλλιά από εκμέκ κανταΐφι και σκουφάκια από παρφέ παγωτό φτιαγμένο με μυστική συνταγή που κάποιος καλός άγγελος έφερε κρυφά κατ’ ευθείαν από τον παράδεισο στο φίλο του ζαχαροπλάστη, για να πάρετε μιαν ιδέα περί τίνος πράγματος ομιλούμε. Τα χέρια των κοριτσιών σκεπασμένα με παγωτό καϊμάκι και βανίλια αντί γαντιών. Ο καθένας μπορούσε να απλώσει το χέρι του και να πάρει λίγο, από όποιο μέρος του σώματος του άλλου του άρεσε, στην περίπτωση που δεν του άρεσε να φάει από εκείνο που ο ίδιος ήταν φτιαγμένος. Όσο να’ ναι, το ξένο  πάντα το προτιμάμε. Ακόμη και στα όνειρά μας.

Δεν έβλεπες πουθενά σιρόπια να τρέχουν από τα χείλη των ανθρώπων, ούτε γαλατένιες στάλες λιωμένου παγωτού πάνω στα ρούχα απρόσεκτων παιδιών αλλά και μεγάλων. Μια καθαριότητα, μια τάξη μια ευπρέπεια και μια γεύση τ’ ονείρου…

Η Ματίνα φαίνεται ότι στον ύπνο της δεν είχε καμία συναίσθηση και θύμηση της απαγόρευσης που είχε θέσει στον εαυτό της και έτρωγε παγωτό με την ψυχή της κόβοντας κομματάκια από ένα σοκολατένιο νεαρό, κόντεψε να  φάει όλο το φουσκωτό μάγουλό του, αλλά το μάγουλο αμέσως ξαναγεννήθηκε, και έτσι πασπαλισμένο με τρούφα σοκολάτα όπως ήταν, σου ερχόταν η επιθυμία να το ξαναφάς!

Παραλείψαμε να πούμε κάτι βασικό, κάτι σημαντικότατο, και ζητούμε συγγνώμη εκ μέρους της Ματίνας.

Με την όρεξη που είχε ο κόσμος να τρώει ο ένας τον άλλο, θα περίμενε ο καθένας ότι το θέαμα μισοδαγκωμένων και φαγωμένων ανθρώπων δεν θα ήταν και ό,τι το ωραιότερο. Μα δεν υπήρχε τέτοιο θέμα γιατί, το είπαμε, τα δαγκωμένα μέρη αυτοαναπαράγονταν αυθωρεί και παραχρήμα και τα πάντα ήταν νέα και αψεγάδιαστα.

Η Ματίνα, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα ερχόταν μια στιγμή στη ζωή της που θα είχε φάει τόσο πολύ ώστε να πει: «stop δεν χωράει στο στομάχι μου άλλο». Το έβλεπε -το στομάχι της- να είναι σαν μπαλόνι και δεν νοιαζόταν καθόλου. Ε, όχι κι έτσι βρε παιδί μου, όχι τέτοια κραιπάλη, είπε στο εαυτό της κάποια στιγμή επιβάλλοντάς του να ξυπνήσει. Και πράγμα περίεργο, ενώ στον ουρανίσκο της υπήρχε έντονη η γεύση της παγωτένιας υπερβολής, η κοιλιά και το στομάχι της ξαφνικά έγιναν «πλάκα». Τόσο «πλάκα» που ακούγονταν πάλι τα γνωστά γουργουρίσματα διαμαρτυρίας τους από την έλλειψη περιεχομένου ως είθισται να κάνουν όντας άδεια και άδικο δεν τους ρίχνουμε.

«Μωρέ μπράβο! Πότε πρόλαβα και χώνεψα τόσο παγωτό;» Αναρωτήθηκε μισοκοιμισμένη και μισοξύπνια όπως ήταν ακόμη. Πηγαίνοντας στην κουζίνα να πιει λίγο νερό, πέρασε ξυστά από το ψυγείο ρίχνοντάς του μια απαξιωτική ματιά. «Καημένε φτωχέ καταψύκτη. Ούτε που φαντάζεσαι τι είδα και τι έζησα πριν λίγο, και το κυριότερο τι έφαγα. Ποιος νοιάζεται για το φτωχό σου κασάτο. Κράτησέ το να δροσίζεις ουρανίσκους που δεν δέησαν ποτέ να γευτούν κυριολεκτικά τα ελέη του Θεού με συνταγές αγγέλων στο ζαχαροπλαστείο των ονείρων».

Ενώ η Ματίνα τα έλεγε αυτά στο ψυγείο που την  άκουγε τάχα μου με παγερότατη αδιαφορία, έκανε μια σκέψη. Δεν θυμόταν, άκου τώρα, μια ουσιώδη λεπτομέρεια . Οι παγωτένιοι άνθρωποι μόλις απομακρύνονταν από το μαγικό ζαχαροπλαστείο, ξαναγίνονταν σάρκινοι με οστά, κανονικοί, ή διατηρούσαν τη γευστική και κρεμώδη υφή τους; Αυτό, όχι, δεν το θυμόταν. «Αλλά βρε κουτό, δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις στον ίδιο σου τον εαυτό Ήσουν και συ εκεί, ήσουν μία απ’ αυτούς, παγωτένια επίσης. Θα δοκιμάσεις και θα δεις», μουρμούρισε και συγχρόνως έβαλε το δάκτυλό της στο στόμα. Μπρ, αηδία. Ήταν ακριβώς ή ίδια γεύση, όπως τότε που μικρούλα είχε το χέρι της διαρκώς στο στόμα για να τραβά την προσοχή της μαμάς έστω και αν εκείνη τη μάλωνε γι’ αυτήν της τη κακή  συνήθεια.

Ήταν πια εντελώς μακριά από την επήρεια του ονείρου και -πράγμα περίεργο-  στερητικό σύνδρομο όσο περνούσε η ώρα δεν την έπιασε, γιατί το μυαλό της αισθανόταν «πλήρες» (έλα τώρα, όταν λέμε «πλήρες» εννοούμε γευστικά) γι’ αυτό και το σύνδρομο άφαντο. Και αυτή ήταν, αγαπητές μου κυρίες και κύριοι, Η ΑΝΑΚΑΛYΨΗ που έκανε ξαφνικά η Ματίνα. Κοιμισμένη είχε βρει το φάρμακο κατά της βουλιμίας και της παχυσαρκίας που οφείλονταν στην κατανάλωση γλυκών. Έτρωγε κατά κόρον, απαγορευμένες τροφές, στον ύπνο της. Κανένας γιατρός διαιτολόγος δεν τις απαγόρευε. Βρήκε μια τεχνική δικής της επινοήσεως και το πετύχαινε αυτό. Την έκανε πατέντα και την κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. «Matina’s way of losing kilos and being smart».

Μάλιστα. Να χάνεις κιλά και να τρως -εν υπνώσει- και μάλιστα τροφές που δεν τρώνε ούτε Βασιλιάδες, λέμε τώρα… και να μοιάζεις συλφίδα!

Και δίδαξε τον τρόπο της αυθυποβολής της. Και έγινε διάσημη, και έγινε πλούσια και τα βιβλιάρια των καταθέσεών της παχυλά. Εκεί το πάχος επιτρεπόταν!!! Αλλά βρε Ματίνα, πες μας κάτι. Δεν είναι άδικο και κρίμα να έχεις τόσο χρήμα νεαρότατο κορίτσι και να μη απολαμβάνεις τις λιχουδιές παρά μόνο τις ανύπαρκτες του ονείρου σου;

Συμβουλή μας:

Άκουσε, φάε και ας παχύνεις. Και ποιος είναι εκείνος που θα προσέξει ακόμη και αν έχεις γίνει ντουλάπα όταν θα είναι τα μάτια του θαμπωμένα από τον πακτωλό των χρημάτων σου; Θα τα βλέπει, θα τα πιάνει, θα τα αισθάνεται, θα τα ακουμπάει, όπως θα ακουμπάει και πάνω σου και ούτε που θα νιώθει εκείνον τον πόνο που λέγαμε στη μέση του. Θα αγκαλιάζει ελέφαντα και θα νομίζει ότι αγκαλιάζει νεράιδα, γιατί εν τω μεταξύ κάτι θα έχει και αυτός μάθει από τα τρικ της αυθυποβολής σου. Αχ, βρε Ματίνα, να είχαμε την τύχη σου…

Λένε ότι τα μεγαλεπήβολα όνειρα σε κάνουν πολλές φορές να ξεστρατίζεις και πραγματοποιώντας τα να χάνεις την ανθρωπιά σου.

Υπάρχουν όμως και κάτι όνειρα σαν και αυτά που βίωσε η Ματίνα  που…

Γι’ αυτά τι έχετε να πείτε;

Πώς είπατεεε;

«Τα δυσκολότερα τελικά προβλήματα λύνονται δια της εις άτοπον απαγωγής».

«Καλά, εμείς τόση ώρα αυτό δεν προσπαθούμε να πούμε; Φαίνεται δεν ήμασταν σαφείς…»

 

Λένα Μαυρουδή Μούλιου