Ζούμε καιρούς αλλώκοτους. Το καζάνι του κόσμου κοχλάζει κι ο βρασμός
σκάβει τα κατακάθια στον πάτο του. Τ’ αναταράζει. Τα τινάζει κομμάτια
στην επιφάνεια. Ύστερα πάλι τα γυρίζει, τ’ανακατώνει, τα σπρώχνει,
τα παρασύρει ασταμάτητα σε νέες δίνες. Σ’αυτό το πάλεμα κάποιες ψυχές λιώνουν, εξανεμίζονται.
Όσες γλιτώνουν την καταστροφή, άλλες δοκιμασίες τις περιμένουν. Πενία συναισθημάτων. Κενότητα λόγων. Ανυποψία ουσίας. Πλάνη, σε δρόμους βολικούς. Αργοπεθαίνουν τότε αυτές, μέσα στην αυταπάτη. Ασυνείδητα. Σαν το λουλούδι που στο βάζο δίχως το νερό, σκέφτεται πως το μπουμπούκι του θ΄ανοίξει. Κι αργεί. Κι αργεί. Στεγνώνει και μαραίνεται. Μοναχικά και σιωπηλά.
Υπάρχουνε ψυχές που παλεύουν. Επιβιώνουνε απ’ τη μοναξιά κι από την τρέλα, γιατί πολύ αγαπήθηκαν. Ψυχές που υπομένουν, περιμένουν, δέχονται κι αποδέχονται, ανταποδίδουν. Έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια στο σκοτάδι. Σαν των τυφλών τα μάτια, που διαισθάνονται το φως παρά το βλέπουν. Αυτές, το ένστικτο τις κυβερνά. Κι αυτό όμως λαθεύει, όταν ριζώσει σε πληγή και το γελάσει η χείμαιρρα.
Ύστερα είναι και ψυχές ταγμένες, ανήσυχες, ανυπότακτες, αβόλευτες, που δεν πιάνουν χορτάρι. Ευλογία και καταδίκη τους είναι να ψάχνουν ακάματα μες τα πηγάδια της σκέψης και της έμπνευσης. Να γεύονται την ήττα περισσότερο, παρά τη δόξα. Να παίζουνε τη μοίρα μια ζαριά και να την παίρνουν. Να βασιλεύουν μεσ’ την ηθελημένη μοναξιά τους. Αυτές δεν ζουν στο τώρα. Δεν ξέρουν τις μικρές χαρές αυτού του βίου. Όσο ψηλότερα πετούν, αγγίζοντας με τα φτερά τους τη σοφία του Σύμπαντος, τόσο πιο πολλά προσφέρουν σε τούτη την επίγεια ζωή. Σπάνια οι ψυχές αυτές ανταμοίβονται περισσότερο απ’ τις άλλες, τις κοινές. Γιατί και τη δική τους δυσκολία, που είναι η μεγαλύτερη, σέρνουνε με τις άλλες. Κι είν’ το φορτίο του μεγαλείου τους που τις βουλιάζει μέσα τη μοναξιά.
Και κινδυνεύουν έτσι όλες οι ψυχές στο δρόμο να χαθούν, να ξεστρατίσουν. Μέσα στο τραύμα τους να ζουν. Χωρίς ελπίδα να υποφέρουν.
Με ακροβάτες μοιάζουν, σε άλματα επικίνδυνα χωρίς το δίχτυ.
Κι η δυναμή τους δεν αρκεί για να τις σώσει.
Μονάχα ένα μπορεί να είν’ το φυλαχτό τους.
Η Αγάπη.
