Τώρα γυρίζω μοναχή,
στους δρόμους της Αθήνας.
Παρέα δεν έχω, η ψυχή μου σιωπηλή,
στο κλίμα βαρύ της καραντίνας.
Τώρα γυρίζω μοναχή,
γύρω μου στο σκοτάδι όλα βυθισμένα.
Μαγαζί να βρω ψάχνω ανοιχτό,
ακόμα και σε μέρη από το Θεό πια ξεχασμένα.
Κόσμου και παιδιών φωνές
ακούω μόνο μέσα από τις πολυκατοικίες.
Έσβησαν τα παιδικά γέλια και οι φωνές
από τις αλάνες και τις παιδικές χαρές.
Η καραντίνα δεν άφησε
ανθρώπου αποτύπωμα στην πόλη.
Όλοι κλεισμένοι σε έναν τοίχο,
μέχρι να περάσει του ιού αυτή η ζάλη.
Τώρα γυρίζω μοναχή,
σε μέρη κλειστά και ερημωμένα.
Τι και αν φωνάζω για ανθρώπινη μορφή,
δίπλα μου μονάχα έχω εμένα.
ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ
