Είχαν περάσει ήδη δυο μήνες από την ημέρα που βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου και τέσσερις από την ημέρα που πέθανε. Λόγω της δημοσιότητας που πήρε η υπόθεσή μου την έτρεξαν γρήγορα οι δικαστές. Γιατί όπως είπαν έπρεπε να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Επιτρέψτε μου να χαμογελάσω λίγο σε αυτό το σημείο.
Δεν μπορούσα να το καταλάβω ακόμα και μάλλον δεν θα το καταλάβω ποτέ γιατί με καταδίκασαν και με φυλάκισαν. Δεν έκανα κάτι λάθος έπραξα το σωστό. Έκανα αυτό που μου ζήτησε η ίδια να κάνω, την σκότωσα και μάλιστα προσπάθησα να το κάνω όσο πιο ανώδυνα για την ίδια, γι’ αυτό και χρησιμοποίησα περίστροφο.
Σας μιλάω για την γυναίκα μου. Που ήταν αρκετά άρρωστη, είχε μια αρρώστια που την έτρωγε μέρα με την μέρα από μέσα προς τα έξω. Οι γιατροί ήταν σίγουροι πως δεν υπήρχε θεραπεία και ο θάνατος θα ερχόταν σε λίγους μήνες. Τα άκρα της είχαν στραβώσει τόσο που είχαν πεταχτεί τα κοκάλα έξω, δεν έτρωγε τίποτα γιατί δεν μπορούσε να καταπιεί, ο λάρυγγάς της είχε θραφεί από έναν όγκο. Οι γιατροί τής είχαν τοποθετήσει εάν ειδικό σωλήνα και κάθε μέρα την τάιζα από εκεί έναν πουρέ που μου είχαν δώσει και από εκεί της έδινα και νερό. Αλλά ο οργανισμός της δεν το δεχόταν, σχεδόν τα απέρριπτε όλα.
Το χειρότερο όμως ήταν τα βράδια να ακούς τα βογκητά της και τις κραυγές τις γεμάτες πόνο, σπαραχτικά ουρλιαχτά μιας ταλαιπωρημένης ύπαρξης. Κάθε βράδυ ξενυχτούσα δίπλα της και της κρατούσα τα χέρια, δεν μπορούσα να την αφήσω μόνη της σε τέτοιες στιγμές. Τα δάκρυα έτρεχαν στα μάτια μου και άγγιζαν τα δικά της, μαζί ένα ποτάμι έπεφτε στο πάτωμα.
Ένα βράδυ με φώναξε να πάω αρκετά κοντά της και να αγγίξω με το αυτί μου την καρδιά της. Δεν μπορώ άλλο -μου είπε- σε παρακαλώ, πρέπει να με απαλλάξεις από αυτό το μαρτύριο. Δεν αντέχω άλλο να νιώθω την σάρκα μου να σαπίζει και το μυαλό μου να μουχλιάζει. Έχω γίνει ένα ξένο σώμα πάνω σε αυτήν τη γη, πλέον ήρθε η ώρα μου να πάω σε άλλους τόπους. Θέλω να είσαι εσύ αυτός που θα το κάνει, δεν με νοιάζει ο τρόπος, δεν με ενδιαφέρει, διάλεξε οποίον εσύ θέλεις. Πρέπει να το κάνεις αν με αγαπάς πραγματικά, δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό που θα κάνεις, μόνο θα με σώσεις. Γίνε ο σωτήρας μου, σε παρακαλώ. Αυτά μου είπε και άρχισε πάλι τα βογκητά, γιατί οι πόνοι της ήταν αβάσταχτοι.
Μετά από τρεις μέρες το έκανα. Την σκότωσα με ένα περίστροφο που είχα αγοράσει. Απλά με μια μόνο σφαίρα στον κρόταφο, δεν ήθελα να υποφέρει άλλο. Το είχα σκεφτεί και εγώ κάποιες φορές πως θα ήταν καλύτερα έτσι, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω μόνος μου. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά, με δίκασαν και τώρα βρίσκομαι εδώ και σας τα γράφω. Τα ίδια είπα και στο δικαστήριο, αλλά φυσικά δεν με πίστεψαν. Άρχισαν να λένε τα δικά τους. Μα την απόφαση να το κάνω δεν την πήρα εγώ, δεν ήταν δική μου, αυτή μου το ζήτησε. Αλλά αυτοί λέγοντας πάλι τα δικά τους δεν άκουγαν τίποτα άλλο.
Όποτε αυτή την στιγμή δεν μου μένει άλλη επιλογή από το πάω να την βρω. Είπα στην αρχή ότι θα κάνω προσπάθεια να αντέξω την φυλακή, αλλά πλέον καταλαβαίνω ακριβώς τα λόγια της. Τώρα νιώθω και εγώ ξένος σε αυτή την γη και ήρθε η ώρα να φύγω για άλλους τόπους. Απλά πριν το κάνω ήθελα να σας γράψω ένα γράμμα για να καταλάβετε ότι είμαι αθώος, ότι ποτέ δεν την σκότωσα εγώ, αλλά την βοήθησα να φύγει όπως αυτή μου ζήτησε.
Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο είναι να αυτοκτονήσει κανείς μέσα στη φυλακή. Τα έχουν όλα υπολογίσει τόσο καλά οι άτιμοι που επί τρεις βδομάδες προσπαθούσα να βρω ένα τρόπο και δεν μπορούσα. Δοκίμασα διάφορες μεθόδους, αλλά μάταια. Το κελί ήταν έτσι φτιαγμένο που δεν σου άφηνε περιθώρια.
Τελικά χρειάσθηκε να κλέψω ένα πλαστικό μαχαίρι από τα εστιατόρια και με αυτό θα προσπαθούσα να κόψω το σεντόνι από το κρεβάτι μου και να το κάνω λωρίδες ώστε μετά να μπορέσω να κρεμαστώ από τα κάγκελα. Όμως το αναθεματισμένο το μαχαίρι δεν έκοβε και καλά. Έτσι, έπρεπε να αρχίσω την προεργασία από την Τετάρτη για να είμαι έτοιμος την Πέμπτη, όπου έπρεπε να γίνει η δουλειά. Και αυτό γιατί κάθε Τρίτη και Παρασκευή είχαμε εξονυχιστικό έλεγχο στα κελιά και μας τα κάνανε άνω κάτω και σχεδόν τα έβρισκαν όλα.
Όμως αυτή την στιγμή ήμουν έτοιμος, είχα κόψει το σεντόνι σε τρεις λωρίδες και τις είχα δέσει μεταξύ τους, αυτό το είχα κάνει από χτες. Τώρα το μόνο που έμεινε ήταν να δέσω την μια άκρη σφιχτά πάνω στα κάγκελα και με την άλλη να κάνω μια θηλιά και να την περάσω στον λαιμό. Δεν ξέρω αν θα πετύχει, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι θα έχω μόνο μια ευκαιρία γιατί μετά αν με βρουν, θα με κλείσουν σίγουρα στην απομόνωση για μεγάλο διάστημα.
Αυτά ήθελα να σας γράψω για να καταλάβετε και εσείς ότι αυτό που έκανα δεν ήταν φόνος, αλλά σωτήρια. Σας αφήνω τώρα, πάω να δω αν θα πετύχει η προσπάθεια.
Ιωάννης Γκουγκουγιάννης
