Ο ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΣ ΚΥΚΝΟΣ

Είμαι μιας κάποιας αρκετά προχωρημένης ηλικίας θα έλεγα, μα στη διάρκεια της ζήσης μου δεν θυμάμαι να αντιμετώπισα τέτοιο βαρύ Χειμώνα διαρκείας, σαν τον φετινό. Κάλυψε εκτός από το τρίμηνο που του ανήκει σαν Εποχή, τόσο το Φθινόπωρο, όσο και τα 2/3 της Άνοιξης.

Ασυνήθιστη καθώς ήμουν σε τέτοιες καιρικές συνθήκες που θύμιζαν Γηραιά ΑΛΒΙΟΝΑ, καταλάβαινα ότι όλο αυτό επιδρούσε αρνητικά στην υγεία μου και έβλεπα καθαρά ότι ήμουν στα πρόθυρα μιας περίεργης και ύπουλης κατάθλιψης.

Ο κουράντε γιατρός μας και φίλος της οικογένειας, «διέταξε» να πω καλύτερα παρά «συνέστησε» να αλλάξω παραστάσεις, κάνοντας μικρές αποδράσεις με το αυτοκίνητό μου, πράγμα που θα επιδρούσε θετικά στον ψυχικό μου κόσμο.

«Και πού να πάω, άνθρωπέ μου, που όλα γύρω μου είναι παγωμένα; Ώρες είναι να αρπάξω και μια ωραία πνευμονία να ’ρθει να δέσει το σιρόπι στο  βύσσινο. Άφησέ με, καλέ μου, στα ζεστά μου, κάνε μου τη χάρη».

«Εγώ τη χάρη να σού την κάνω συμβουλεύοντάς σε καπάκι να πάρεις αγκαλιά το σβησμένο καλοριφέρ του σπιτιού σου σκεπασμένη με καναδυό παπλώματα. Αλλά τι νομίζεις, θα νιώσεις καλύτερα; Σωματικά η υγεία σου είναι άριστη, με την ψυχή σου έχουμε ένα μικρό προβληματάκι. Λοιπόν, ένα από τα καλύτερα φάρμακα αντιμετώπισής του είναι Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ που σου συνέστησα.

Καλή οδηγός είσαι, το έχω διαπιστώσει ιδίοις όμμασι, η όρασή σου αετίσια, τα αντανακλαστικά σου άριστα κι’ αυτά, πράγμα που εγγυάται ασφαλή οδήγηση τόσο για εσένα όσο και για τους κυκλοφορούντες συνανθρώπους σου. Συνιστώμενη δόση οδήγησης δις της εβδομάδας και θα με θυμηθείς πώς θα αισθανθείς, από την πρώτη κιόλας φορά. Ένα καλό σέρβις του αμαξιού σου από έναν καλό ‘’συνάδελφο’’ και ξεκινάς τις αυτοκινητάδες σου κοντινές ή και μακρινές, γιατί όχι, συνοδεία ευχάριστης μουσικής μέσα στη θαλπωρή του Άουντι σου που δεν χαμπαριάζει από διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος και αναγκαστική δυσλειτουργία των θερμαντικών συσκευών της οικίας προς αντιμετώπιση του διαβολόκρυου. Πάρε μαζί σου, ένα θερμός με καυτό cafe au lait, λίγα μπισκότα από αυτά τα τραγανά που κερνάς και μένα και ξεκίνα σήμερα, τώρα. Εννοείται όχι τσιγάρο. Σε δυο βδομάδες τα ξαναλέμε…»

Αυτά είπε ο φίλος γιατρός και έφυγε φανερά προβληματισμένος και ανήσυχος για τη φίλη του.

Επειδή δε τον εμπιστευόμουν απόλυτα, τη μεθεπομένη κιόλας, άρχισα να υλοποιώ τις «διαταγές» του.

Ήταν, ναι μεν μια ημέρα ηλιόλουστη, αλλά ο ήλιος με δόντια, δεν επέτρεπε στο θερμόμετρο να δείξει βαθμούς πάνω από την πεντάδα. Μέσα στο αμάξι μια θαλπωρή σαν αυτή που περιέγραψε ο κουράντε μου. Απόλαυση. Με τις αλυσίδες δε που είχα φροντίσει να πάρω μαζί μου, δεν φοβόμουν τα απρόοπτα και όπως με βεβαίωσε ο «γιατρός» του ΆΟΥΝΤΙ, ήμουνα απόλυτα ασφαλής.

Έβαλα στο cd player παλιά ελληνική μουσική, και άκουγα τη βελούδινη φωνή της Στέλλας Γκρέκα να τραγουδά… «ΜΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΕΙΝΑΙ ΖΕΣΤΑ», νιώθοντας πολύ καλύτερα ήδη. Αχ, βρε γιατρέ φίλε μου, πόσα ξέρεις… Πέθαινα για ένα τσιγάρο, μα έκανα πως το ξέχασα, παρά το ότι καφές χωρίς τσιγάρο δεν λέει. Και εκεί κάπου έξω από την πόλη σταμάτησα να πιώ μια γουλιά.

Ο Χειμώνας δεν είναι το καλύτερό μου, μα τούτος ο φετινός όπως ξαναείπα ήταν η επιτομή του Βόρειου και του Νότιου Πόλου αντάμα, με τη Φύση να πενθεί θαρρείς, παρά τον λαμπρό ήλιο. Δέντρα γυμνά κι’ ούτε πουλί πετάμενο, μόνο πού και πού κανένας τολμηρός αλητάκος σπουργίτης. Νεκρή Φύση, ακίνητη και στείρα.

Επόμενη στάση μου στην αγαπημένη μου λίμνη, στις όχθες της οποίας είχα ζήσει ρομαντικές στιγμές με τον καλό μου, με μουσική υπόκρουση τότε, τη σονάτα του σεληνόφωτος του BEETHOVEN. Οι αναμνήσεις  με κατέκλυσαν και δακρυσμένη είπα να παρηγορηθώ με μια γουλιά καφέ που ευτυχώς διατηρούνταν καυτός έτσι όπως μου άρεσε να τον απολαμβάνω.

Κάνω να πιω μια γουλιά και το κύπελλο μένει μετέωρο και γεμάτο, στο πλάι του ορθάνοικτου από την κατάπληξη στόματός μου. Μια απίστευτη σκηνή. Η λίμνη παγωμένη σαν μια τεράστια πίστα παγοδρομίου κι’ εκεί μπροστά, κοντά μου, ένας κύκνος κουλουριασμένος και ασάλευτος. Υπέθεσα θα ήταν νεκρός, μα όχι δεν ήταν. Πού και πού κάτι σαν σπασμός έκανε τις φτερούγες του να τινάζονται απεγνωσμένα και να σηκώνεται στο ένα του πόδι, με το άλλο καταφανώς παγιδευμένο σε κάποια ρωγμή του πάγου.

Από πότε να βρισκόταν εκεί! Δεν θα πρέπει να ήταν πολύς ο χρόνος, γιατί η όποια ζώσα ύπαρξη όσο και αν είναι συνηθισμένη να ζει σε νερένιο περιβάλλον, όταν αυτό έχει παγώσει και σε έχει μάλιστα εγκλωβίσει, μετατρέπεται από φιλικό και φυσικό σε πολύ εχθρικό περιβάλλον.

Βγαίνω από το αυτοκίνητο και πετάω προς το μέρος του με βολή διάνα ένα λαχταριστό κουλουράκι. (Αλήθεια, γιατί όλα τα έμβια όντα συνδέουμε πάντα τη σωτηρία μας με το φαγητό;) «Φάε και θα σού δώσω και άλλα, μόνο κουνήσου λίγο θα κοκαλώσεις έτσι ακίνητο», του φώναξα απελπισμένα. Μα το πτηνό (πτηνό δεν είναι ο κύκνος;), ούτε φωνή ούτε σημάδι, ούτε κανένα μήνυμά του, που λέει και ο ποιητής.

Σιγουρεύτηκα τότε για την υπόθεση που έκανα στην αρχή, ότι δηλαδή το πόδι του ήταν πιασμένο σε φυσική παγίδα και πιθανόν σπασμένο και γι’ αυτό ακινητοποιημένο και φυσικά καταδικασμένο.

Πανικοβλήθηκα. Ποιον να καλούσα για βοήθεια και τι να του έλεγα; Να σπεύσει στη όχθη της λίμνης τάδε, να βοηθήσει στην αποφυγή του θανάτου ενός Κύκνου; Θα με περνούσε για καμιά τρελή ζωόφιλη που βγαίνει να ταΐσει ζωντανά με τέτοια παγωνιά και με ακόμη μεγαλύτερη επικινδυνότητα των δρόμων.

Το διακινδύνευσα.

Κάλεσα το εκατό, μην ελπίζοντας να βρω ανταπόκριση. Δεν θα τους κατηγορούσα. Εδώ με τέτοια παγωνιά κινδύνευαν ανθρώπινες ζωές από πλήθος ατυχημάτων και τα περιπολικά έτρεχαν και δεν έφταναν που λένε. Τι αξία να ’χει ένας κύκνος;

Και όμως, με κατάπληξή μου βλέπω να καταφθάνει με τη σειρήνα του να κόβει σαν μαχαίρι την ακινητοποιημένη ατμόσφαιρα και ήταν ένας ήχος που στα αφτιά μου ακούστηκε σαν ψαλμωδία από χερουβίμ. Κατεβαίνουν δύο ένστολα παιδιά, ένας λυγερόκορμος μπάτσος και μια γλυκιά… μπατσίνα και γίνονται αμέσως κοινωνοί του δράματος που παιζόταν εκεί κοντά μας στην όχθη σχεδόν της λίμνης.

Αποφάνθηκαν αμέσως: «Αδύνατον να πλησιάσουμε πατώντας στον πάγο. Θα πρέπει να είναι λεπτός στο σημείο αυτό και γι’ αυτό δεν άντεξε το βάρος του κύκνου, έσπασε, τον εγκλώβισε και γρήγορα ξαναπάγωσε η ρωγμή και του φυλάκισε το λεπτό του πόδι».

Αμήχανοι και οι τρεις μας, βλέπαμε τον όμορφο κύκνο να χάνει σιγά σιγά τη μάχη.

«Αχ, γιατρέ μου, πού να ήσουν εδώ να έβλεπες τι ωραίες παραστάσεις απολαμβάνει η πανικοβλημένη ασθενής σου», μουρμούρισα και με πήραν τα δάκρυα.

Και τότε συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω για όσο υπόλοιπο ζωής μού μένει. Μια σκηνή σαν αυτή που θα σας περιγράψω και που σίγουρα από μια παρόμοια θα είχε εμπνευστεί και ο Τσαϊκόφσκι και έγραψε τη μαγική μουσική του για έναν τέτοιο κύκνο και μια τέτοια λίμνη.

Από το πουθενά, πλησίασαν τον τόπο του δράματος πέντε άλλοι κύκνοι, γλιστρώντας πάνω στον πάγο σαν αμάθητοι παγοδρόμοι και έκαναν έναν κύκλο γύρω από τον άτυχο σύντροφό τους.

Η «Ουλάνοβα», εκεί στο κέντρο του κύκλου, πιθανόν ξεψυχούσε και οι φίλοι δεν μπορούσαν να της προσφέρουν βοήθεια, ει μη μόνον την ηθική συμπαράστασή τους, κινδυνεύοντας και οι ίδιοι.

Είχαμε μείνει ενεοί παρακολουθώντας την απίστευτη σκηνή. Άκουγα νοερά τη θεσπέσια μουσική του μεγάλου μουσουργού, και έβλεπα live τα μπαλέτα Μπολσόι σε μια εκτέλεση της «λίμνης των κύκνων» απίστευτης ομορφιάς και απόλυτης φυσικότητας, κυριολεκτικά.

Δεν μπορούσα πια να συγκρατήσω τα δάκρυά μου που έτρεχαν ποτάμι. Μα το πτηνό δεν είχε ανάγκη από δάκρυα, αλλά από βοήθεια.

«Παιδιά μου, για το Θεό, κάτι πρέπει να κάνουμε όσο είναι ακόμη καιρός», είπα ξέπνοα.

Ο αστυφύλακας, με τραβηγμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του από τη συγκίνηση και χωρίς να πει λέξη, πηγαίνει μέχρι το περιπολικό, παίρνει μια κουλούρα σχοινί, κάνει κάτι σαν θηλιά μεγάλη, κάτι σαν λάσο δηλαδή και αρχίζει να το πετάει κατά το πτηνό. Προσπαθούσε απεγνωσμένα να πετύχει το σκοπό του, ενώ με θερμοκρασία λίγο πάνω από το μηδέν, το πρόσωπό του ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα από τη συνεχή υπερπροσπάθεια.

Οι άλλοι κύκνοι προς στιγμή φοβήθηκαν, όπως ήταν φυσικό, μα δεν απομακρύνθηκαν αποφασισμένοι κι αυτοί για όλα.

Κάποια στιγμή ευλογημένη σίγουρα, η θηλιά βρίσκει το στόχο της, τυλίγεται γύρω από το κορμί του άτυχου κύκνου και κάνει να τον τραβήξει. Μα μια τρομερή σκέψη τον σταματά.

«Και αν τραβώντας τον, έμενε το ζωντανό με ένα πόδι, έτσι καθώς το άλλο ήταν παγιδευμένο; ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ, ΑΛΛΑ ΣΚΛΗΡΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΈΜΕΛΛΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ. Αναρωτήθηκε ποιος θάνατος ήταν καλύτερος». Και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.

Ποιος είπε ότι οι άντρες δεν κλαίνε;

Κι’ εγώ τελείως αμήχανη και δυστυχής, μην ξέροντας τι άλλο να κάνω, παίρνω τη σακούλα με τα μπισκότα και τα πετάω όλα στους κύκνους. Δεν τα πλησίασε κανείς, ενώ υπό άλλες συνθήκες θα έκαναν σαν παλαβά. Ήταν απίστευτο. Μείναμε κατάπληκτοι να βλέπουμε την συμπαράσταση των πτηνών.

Και τότε ο συμπαθέστατος νεαρός μπάτσος, αποφασίζει να τραβήξει ελαφρά το λάσο ελπίζοντας ότι ίσως σιγά σιγά, επιτύχει να το απεγκλωβίσει από τη θανάσιμη παγοπαγίδα.

Και τότε ήταν που συνέβη η έκπληξη, μητέρα όλων των εκπλήξεων. Δύο κύκνοι έσκυψαν πάνω από τον δύστυχο σύντροφό τους και με το ράμφος τους έπιασαν το σχοινί και σιγά σιγά με περισσή νοημοσύνη άρχισαν να τραβούν το συντρόφι τους μέχρι που το ελευθέρωσαν και αυτό αφέθηκε να τραβηχτεί από τον ένστολο νεαρό που κυριολεκτικά βούτηξε στην ακρολιμνιά, πήρε στην αγκαλιά του το όμορφο πτηνό, ενώ η γλυκιά κοπέλα το τύλιξε με μια κουβέρτα που πήρε από το αυτοκίνητό τους. Το σκέπασαν καλά και σφαίρα έφυγαν για το κοντινό νοσοκομείο -μη γελάσετε- έτσι ακριβώς μου απάντησαν στην ερώτηση που τους έκανα.

Αυτή ήταν, φίλοι μου, η πρώτη από τις αλλαγές παραστάσεων που μου συνέστησε ο φίλος μου γιατρός. Πού να φανταστεί κι’ αυτός, ότι η ασθενής του θα βρισκόταν face to face με ιδιότυπα Μπολσόι, σε μια εκτέλεση της ΛΙΜΝΗΣ ΤΩΝ ΚΥΚΝΩΝ παντελώς ασυνήθιστη, σε χορογραφία της ΦΥΣΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ αυτής της μαγικής παράστασης!

Λένα Μαυρουδή Μούλιου