ΠΟΙΗΜΑ

«Δεν με καταλαβαίνει η γυναίκα μου.»

Ουφ, τι πίκρα, τι καημός. Όλοι αυτοί οι άντρες εκεί έξω που δεν τους καταλαβαίνουν τους κακόμοιρους.

Εμ, πού να τους καταλάβουν… Και τι είναι να καταλάβουν για να λέμε και την αλήθεια.

Ότι θέλουν το χώρο τους για τις κουτσουκέλες τους; Ότι θέλουν και τη γυναίκα και την γκόμενα; Ότι με όποια και να είναι, το φρέσκο υλικό θα είναι πάντα πιο θελκτικό; Ότι αν τους την κάνει η γυναίκα τους -Θεός φυλάξοι!- θα πέσουν σε χρόνια κατάθλιψη;

Άντε να βρεις άκρη. Εκείνοι όμως την έχουν βρει. Λέγεται: Και γυναίκα, και ερωμένη και μηδέν υποχρεώσεις προς τη δεύτερη και το ελάχιστο δυνατό προς την πρώτη. Πού πάνε οι υποχρεώσεις λοιπόν; Προς τους ίδιους βέβαια.

«Θα χωρίσω μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά…» Με τα οποία παιδιά ξεκινάτε την παράλληλη σταδιοδρομία σας από τις παιδικές ασθένειές τους και φτάνετε εξαντλημένα μαζί ως την εξεταστική του πανεπιστημίου.

Με το παρντόν, αλλά σε ποια ηλικία πρέπει να φτάσουν αυτά τα άτιμα πια; Εγώ εν τω μεταξύ πρέπει να είμαι με το ένα πόδι στον τάφο, ή πόδια, κορμό και κεφάλι;

Αχ, αυτά τα παιδιά που δε λένε να μεγαλώσουν! Στο μέσο διάστημα μπορεί να ξεπεταχτεί και κανά καινούριο βλαστάρι. Τώρα αυτό δεν είναι εύκολο να το εξηγήσουν στην παράλληλη. Η απάντηση θα είναι κάτι του στυλ: «Μια φορά μόνο το κάναμε, γιατί είχε αρχίσει να υποψιάζεται για μας. Τελείως μηχανικά το έκανα. Σκεφτόμουν εσένα και τελείωσα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έμενε έγκυος.»

Όλοι, και καλά, έχουν γίνει αδελφάκια με τη γυναίκα τους. Αδελφάκια που λένε τα ψεματάκια τους σε κάθε εισπνοή. Έχουμε γεμίσει αδελφάκια. Έχουμε τρελαθεί στην αιμομιξία.

Αδέλφια μου, γιατί λοιπόν προδίνετε το ίδιο σας το σπίτι;

Η κάθε ερωμένη είναι η πρώτη. Η πρώτη με την οποία κοιμήθηκε κατά τη διάρκεια του γάμου του. Η πρώτη που έκανε τη μοναχική αυτή καρδούλα να σκιρτήσει πάλι. Η πρώτη που τον έκανε να ξεπεράσει και αψηφήσει τους γαμήλιους όρκους του.
Ως τώρα ποτέ δεν είχε κερατώσει τη γυναίκα του. Γιατί; Γιατί απλά δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Τώρα, μ’ εσάς δεν ξέρει τι μπήκε μέσα του και τον ανάγκασε να φερθεί έτσι. Ήταν υπεράνω των δυνάμεών του. Ήταν καρμικό. Και με το κάρμα δεν παίζουμε. ‘Πηδάτε αλλήλους’, όχι αστεία.

Ήταν κάτι πέρα από τις δυνατότητές του. Όταν σας είδε, η καρδιά του σκίρτησε. Ο ψυχικός του κόσμος αφυπνίστηκε. Το είναι του αναστατώθηκε. Το σώμα του παραδόθηκε. Το μόνο σίγουρο. Η ψυχή του ούρλιαξε. Ααααα!!! Το αποτέλεσμα ήταν αναπόφευκτο. Ήταν μισός άνθρωπος πριν από εσάς. Τώρα έγινε ολόκληρος. Ως τώρα προσπαθούσε να επιβιώσει. Τώρα πραγματικά άρχισε να ζει. Να καταλαβαίνει τι θα πει έρωτας. Σεξ. Πόθος. Σεξ. Πάθος. Σεξ. Αγάπη. Σεξ.

Με τη γυναίκα του, που την πήγε κάποτε σε μια εκκλησία κι έκανε και τρικούβερτο γλέντι μετά για να επικυρώσει την πράξη του -τσουγκρίζοντας ποτήρια και περιφέροντάς την περήφανος ανάμεσα στους καλεσμένους- έκανε χαβαλέ.

Όταν της έκανε έρωτα, έσπαγε πλάκα. Άλλη τόση όταν γεννήθηκαν τα παιδιά τους. Όλα αυτά τα χρόνια δίπλα της δεν κατάφερε να την αγαπήσει όσο εσάς στους λίγους μήνες ξεσκίσματος.

Όλα αυτά που έζησε μαζί της, όπως αποδεικνύεται τώρα με σας δίπλα του, δε σημαίνανε απολύτως τίποτα. Ήταν ένα λάθος και στα μάτια σας του ανοίχτηκε ο ένας και πραγματικός κόσμος. Ο μοναδικός που αξίζει να ζει κανείς.

Όλο το σκαμπανέβασμα που πέρασε μέσα του -γιατί σιγά μη δεν της έβγαλε την πίστη για να της κάνει την περίφημη πρόταση γάμου, σαν σωστός άντρας που είναι- για να φτάσει να της πει ότι θέλει να την παντρευτεί, κι αυτό στο χαβαλέ ανάγεται.

Όλα μια φάρσα ήταν. Όλα. Κι όχι αυτά που σας λέει τώρα. Τώρα, μαζί σας γνώρισε αυτό που δεν ήξερε καν ότι υπάρχει. Που το άκουγε και δεν το πίστευε. Κι αν είχε την παραμικρή υποψία ότι όντως θα μπορούσε να υπάρχει, σίγουρα δεν πίστευε ότι το άξιζε. Η ζωή όμως του το χρωστούσε. Γιατί; Έτσι. Και του το έδωσε τώρα που τυχαίνει να έχει και δυο παιδιά, μια γυναίκα, μια νταντά, μια πεθερά, ένα σκύλο και μια ολόκληρη ζωή.

Αλλά δε βαριέσαι, θα τα ανατρέψει όλα για πάρτη σας. Τα παιδιά θα σκούζουν, η γυναίκα θα σαλτάρει, η νταντά θα χάσει τη δουλειά της και η πεθερά θα κτίσει καινούριο ΟΤΕ. Με υποκαταστήματα. Όσο για το σκύλο, από τον καημό του δε θα ξαναγγίξει κονσέρβα και θα θέλει μόνο μαγειρευτό. Με πουρέ γάτας.

Χαλάλι όμως για έναν τέτοιο έρωτα. Τώρα που βρήκε το άλλο του μισό, δεν το αφήνει να του φύγει. Γι’ αυτό το τρελαίνει στις υποσχέσεις, τα πολλά λόγια και τις λίγες πράξεις.

Ναι, θα χωρίσει. Όπως και θα πάμε να μετοικήσουμε σε ιγκλού στο φεγγάρι. Μάλλον πιο γρήγορα θα συμβεί αυτό. Πιο εύκολο είναι. Θα χωρίσει όμως την κατάλληλη στιγμή. Ποια είναι αυτή; Ξέρει αυτός. Δεν μπορεί να σας προσδιορίσει ακριβώς πότε είναι, γιατί εξαρτάται από πολλούς πολύπλοκους παράγοντες, αλλά όταν έρθει θα το νιώσει. Θα νιώσει το κλικ. Παράλληλα θα κάνουν κλακ τα νεύρα σας. Ας προσέχατε. Όταν σας εναποθέσει τη λίστα των μακάβριων παραδειγμάτων άλλων ταλαίπωρων γυναικών που περίμεναν χ χρόνια τον καλό τους να χωρίσει, μην τσιμπάτε. Υπάρχει και η ακριβώς ανάποδη λίστα αυτών που τσακίστηκαν να χωρίσουν για να μη χάσουν αυτή με την οποία ήθελαν να περάσουν τα υπόλοιπα χρόνια τους.

Τα επιχειρήματα θα είναι του στυλ: «Η τάδε για να τον περιμένει τόσα χρόνια θα πει ότι τον αγαπούσε πραγματικά. Εσύ όμως δεν έχεις υπομονή, άρα δε μ’ αγαπάς αρκετά.» Πατάτες. Μην τον αφήνετε να βγει κι από πάνω, γιατί παράλληλα υπάρχει και ο τάδε που χώρισε πριν προλάβει να το καταλάβει και ο ίδιος για πάρτη της καινούριας.

Όσο σας τρενάρει, τόσο λιγότερο καίγεται κορίτσια. Γιατί αν καεί, πιστέψτε με θα το νιώσετε. Θα είσαστε τόσο σίγουρες, όσο δεν είσαστε ποτέ στη ζωή σας για οτιδήποτε άλλο. Ο ερωτευμένος άντρας ξεχωρίζει τόσο όσο να μην χωράει καμία αμφιβολία η στάση του.

Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία του ερωτευμένου-βολεμένου. Εκεί όμως δε φταίει κανείς άλλος παρά εσείς. Πάλι. Και συγνώμη για το πάλι, αλλά έτσι είναι. Γιατί τη βολή ποιος άλλος από εσάς άραγε θα μπορούσε να του την δώσει;

Περιμένει το ‘σωστό κλίμα’. Εν τω μεταξύ οι εποχές θ’ αλλάζουν, οι παγετώνες θα λιώνουν όλο και περισσότερο, τα μαλλιά θ’ ασπρίζουν, το δέρμα θα γερνάει. Κι αυτός θα περιμένει… γιατί τα παιδιά θα είναι ή πολύ μικρά ή στην εφηβεία -και θα χάσουν τη χρονιά /περίοδο /μαλλιά- ή πολύ μεγάλα για να σας δεχτούν. Γιατί ακόμα δεν έχει γεννηθεί η ηλικία αποδοχής της γκόμενας. Τα μεγάλα μπορεί να το ρίξουν στα ναρκωτικά /κάπνισμα /ποτό, τα μικρά στην ακράτεια και τα ενδιάμεσα σ’ όλα αυτά μαζί.

Έχει προσπαθήσει πολλές φορές να μιλήσει στη γυναίκα του. Να της πει ότι αυτός ο γάμος έχει τελειώσει χρόνια τώρα. Αλλά κάθε φορά που πάει να ξεκινήσει αυτή τη συζήτηση, ο γιος θέλει να τον βοηθήσουν στα μαθηματικά /ιστορία /θρησκευτικά, η κόρη μυξοκλαίει γιατί τη θάβουν οι φίλες της στο σχολείο /μπαλέτο /γειτονιά κι η πεθερά δεν αισθάνεται καλά γιατί έχει πόνους στην πλάτη /μέση /πόδια.

Σέβεται τις δυσκολίες τους και το αναβάλλει. Τουλάχιστον κάτι σέβεται. Δεν του κάνει καρδιά να της το πει όταν βλέπει πόσο ανάγκη τον έχει η γυναίκα του σ’ όλα. Πλην του σεξ. Αυτό από την αρχή δεν ήταν σπουδαίο, αλλά ήταν καλός άνθρωπος και κατάλληλη για μάνα. Και τον πίεσαν. Κι αυτός σαν ‘μπουμπού’ δεν μπόρεσε ν’ αντιδράσει. Και συνεχίζει μ’ αυτό το μοτίβο. Αλλά δε φταίει αυτός, παρά οι υπέρτατες δυνάμεις. Και η βλακεία σας.

Το όραμα του ενδεχόμενου

Βιώνετε μια μόνιμη ένταση, μια και η θλίψη μάς κάνει εύθικτους. Είσαστε μ’ ένα συνεχές παράπονο, το οποίο το εκφράζετε στις φίλες σας. Παρηγορείται κανείς όταν μιλάει για τον πόνο του. Ζείτε με την προσδοκία. Θέλετε να παρατείνετε την αμφιβολία σας, γιατί όσο αμφιβάλλετε, τόσο μπορείτε ακόμη να ελπίζετε.

Καθώς νιώθουμε έλξη, δημιουργούμε προσδοκίες και έτσι ερωτευόμαστε. Ποιον άραγε; Το άτομο, ή τις προσδοκίες μας από το άτομο;

Το θέμα είναι δυστυχώς ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε την αλλοίωση της αντίληψης όταν νιώσουμε έλξη. Είναι οργανικά αδύνατο να συμβεί, μια και ερωτευόμαστε με το συναισθηματικό εγκέφαλο.

Ο λογικός εγκέφαλος -που έχει πάει περίπατο, αν ποτέ ήταν διαθέσιμος- είναι πολύ μεταγενέστερος και πολύ πιο αδύναμος. Έως ανύπαρκτος θα έλεγα. Νομίζω ότι το έχουμε διαπιστώσει όλοι αυτό. Δεόντως.

Γι’ αυτό είναι και αδύνατο να ξε-ερωτευτούμε κάποιον με τη λογική. Κι έτσι καταλήγουμε να κολλάμε για χρόνια σε άκαρπες καταστάσεις. Οπότε από εδώ και πέρα στο παραμικρό ίχνος έλξης που θα νιώσετε για τον επόμενο ακατάλληλο, την κάνετε με τις ευλογίες μου.

Αχ, αν είχαν φωνή οι γκαρσονιέρες, θα λιγόστευαν οι βέρες!

Βέβαια δεν είναι μόνο οι παντρεμένοι που τα κάνουν αυτά, αλλά και οι χρόνια δεσμευμένοι, διότι είναι πολύ καλή η γυναίκα που έχουν δίπλα τους αλλά δεν τους καλύπτει σε όλα και η άλλη γυναίκα προφανώς είναι ο στόκος που τους κλείνει τις τρύπες. Τείνουν να βρίσκουν γυναίκες με χαμηλή αυτοεκτίμηση, επειδή ξέρουν τον τρόπο να καλύψουν τις ανασφάλειές τους κι αυτές να πέσουν στην παγίδα.

Αυτοί άλλωστε είναι βολεμένοι με τη ζωούλα τους και πρέπει κιόλας να τους λυπόμαστε και να τους καταλαβαίνουμε γιατί περνάνε ένα δράμα χωρισμένοι στα δύο. Πού να πάνε, από εδώ, από εκεί, από παντού… Το παντού καλό ακούγεται.

«Δεν ξέρεις εσύ, ξέρω εγώ πότε είναι η κατάλληλη ώρα, πότε πρέπει…»
«Δεν μπορείς να καταλάβεις εσύ. Άσε με να το χειριστώ όπως ξέρω…»

Σας λένε κάτι αυτές οι ατάκες; Αν ναι, έχετε ή είχατε πρόβλημα. Αυτός ξέρει την κατάλληλη ώρα, τον κατάλληλο τρόπο, την κατάλληλη στιγμή και προπαντός το κατάλληλο θύμα. Όλα κατάλληλα είναι, αυτός όμως είναι ακατάλληλος. Και θα παραμείνει. Για πόσο; Όσο του επιτρέψετε.

Ο χρόνος που θα του διαθέσετε είναι ανάλογος με την ανασφάλεια που κουβαλάτε. Και το επίπεδο της αυτοεκτίμησης. Όσο χαμηλότερη, τόσο μεγαλύτερο το διάστημα.

Η πλάκα είναι ότι όχι μόνο δε χωρίζουν, αλλά έχουν και το θράσος να σας ζηλεύουν λες και είσαστε σε κανονική σχέση. Με όλες τις προσδοκίες και απαιτήσεις μιας υγιούς κατάστασης, αλλά με μηδαμινές υποχρεώσεις.

Ζηλεύουν αν ξενυχτάτε τα βράδια. Ζηλεύουν τους επίδοξους θαυμαστές σας, τις ιδιόρρυθμες κλήσεις που περιλαμβάνουν μισόλογα, τα πολλά καλέσματα και την κοινωνικότητά σας. Γιατί οι χώροι αυτοί φαντάζουν σαν μια αστείρευτη πηγή γνωριμιών. Και είναι.

Και καλά κάνετε, αν το κάνετε. Έλα όμως που δεν το κάνετε. Γιατί κι εκεί που βγαίνετε, αντί να στρέψετε την προσοχή σας σε ό,τι λουκούμι κυκλοφορεί ακόμα ξέμπαρκο, εσείς είστε γαντζωμένες στο κινητό σας ή στη μονομανία της σκέψης σας προς το λεγάμενο.

Μιλώντας για κινητά, το πρόσωπο φροντίζει να σας ζαλίζει στις αλλεπάλληλες κλήσεις και την ακατάσχετη πολυλογία. Περί παντός επιστητού, αρκεί να εκπέμπετε την εικόνα της ερωτευμένης, απρόσιτης γυναίκας που είναι ενθουσιασμένη με τη σχέση της.

Εν τω μεταξύ δυσκολεύεται ο άνθρωπος για να καταφέρει να σας καλέσει, αλλά το μυαλό όταν θέλει -και θέλει!- επινοεί:
-Πηγαίνει περίπτερο. Κατά προτίμηση με σκύλο. Αν δεν έχει αγοράζει ή νοικιάζει για την περίσταση.
-Κατεβάζει τα σκουπίδια. Τόνους.
-Πάει να πάρει κάτι που ‘ξέχασε’ από το αυτοκίνητο. Και μετά και κάτι άλλο. Κι άλλο. Ώσπου να φέρει το εσωτερικό του αυτοκινήτου στο σαλόνι.
-Κάνει ακροβατικά από το παράθυρο της κουζίνας. Σε ψηλοκρεμαστό στυλ.
-Κλειδώνεται στο μπάνιο, τραβάει δύο καζανάκια και ενδιάμεσά τους αφήνει το νερό να τρέχει.
-Λύνει και δεν ξαναδένει ποτέ -γιατί απλά δεν έχει ιδέα ο Χριστιανός- τη μηχανή του αχρηστεμένου πια αυτοκινήτου. Τουλάχιστον το εσωτερικό του το έχει ανεβάσει ήδη στο σαλόνι.

Αν τώρα η γυναίκα του είναι πολύ κινητική μέσα στο σπίτι, ή το σπίτι είναι μικρό, τότε το ρίχνει στα απανωτά μηνύματα λαγνείας, έρωτα και αγάπης, με απαιτήσεις άμεσης απάντησης. Κι εσείς σαν καλό βούρλο άμεσα απαντάτε, γιατί φοβάστε μην τον χάσετε και ξεθυμάνει η αγάπη του. Μα δεν ξεθυμαίνει η αγάπη που δεν έχει πού να πάει…
Το μόνο που όντως ξεθυμαίνει είναι η φρεσκάδα και η ψυχική ισορροπία σας. Εν τω μεταξύ στη δεξίωση, δίνετε την εικόνα τής απόλυτα αφοσιωμένης και ικανοποιημένης γυναίκας, που δεν ψάχνει γιατί έχει βρει. Οπότε, τζάμπα η έξοδος.

Βέβαια, εσείς είσαστε απίκο σε κάθε του κλήση, εκείνον όμως έτσι και θελήσετε να τον νοσταλγήσετε, θα κάνετε ακριβώς αυτό. Θα τον νοσταλγήσετε. Οι δικαιολογίες θα είναι ισόποσες με το άγχος του. Η ανισορροπία της νοσηρής σχέσης σας θα παραμένει η μόνη σταθερή αξία. Όλα θα είναι ευμετάβλητα εκτός από το γάμο του.

Κι έρχομαι εδώ και καλούμαι και σας ρωτώ. Γιατί; Τι σας λείπει; Τόσο μάγκας είναι ο τύπος; Τόσο καλά το κάνει; Τι διάολο, δεν υπάρχουν άλλοι αδέσμευτοι που το κάνουν εξίσου καλά ή καλύτερα; Πόσο πια είναι αυτό το πάθος του και σε τι ταχυδακτυλουργικά ανάγεται η τεχνική του;
Αφήστε, μην μου απαντήσετε για το πάθος. Ξέρω. Όλοι ξέρουμε. Είναι γνωστή ανά την υφήλιο η γλύκα και η αδρεναλίνη του παράνομου. Αυτού που δεν μπορούμε να έχουμε. Και παράλληλα και του καινούριου. Τα δύο αποτελούν τον απόλυτο συνδυασμό, το αποκορύφωμα. Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;

Το Βασίλειο της μετριότητας

Ο λόγος που μιλώ για το ‘ποίημα του παντρεμένου’ είναι ότι δεν υπάρχει το ‘ποίημα της παντρεμένης’. Γιατί η παντρεμένη δε χρειάζεται κανένα ποίημα για να ρίξει έναν άντρα στο κρεβάτι. Της κάθονται οι άνθρωποι από μόνοι τους. Έτσι απλά και χαριτωμένα οι γλυκούληδες.

Ο παντρεμένος λέει: «Για τον κόσμο είμαστε μαζί.»

Κατερίνα Πλουμιδάκη