ΣΕ ΒΛΕΠΩ

«Τι με βλέπεις έτσι, καταραμένο πουλί;» φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει, ο άντρας. «Σε βλέπω, επειδή περιμένω να τελειώσεις. Βρίσκομαι σε αναμονή. Σε  περιμένω με υπομονή», έμοιαζε να του απαντά το κοράκι.

Παρακολουθούσε με βλέμμα αδηφάγο την παραμικρή κίνηση, την κάθε αναπνοή, όσο αυτή υπήρχε, στο ανθρώπινο σώμα που βρισκόταν κατάχαμα, στη χρυσή άμμο. Παραμόνευε μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή, η ώρα που ο τραυματισμένος άνθρωπος θα άφηνε την τελευταία του πνοή. Τότε θα μπορούσε να δράσει και να κάνει αυτό που υπαγόρευε η φύση του: Να φάει το φρέσκο πτώμα για να χορτάσει, να γευτεί το ζεστό αίμα και να ξεδιψάσει.

Ο νεαρός άντρας με τα κατσαρά βρώμικα μαλλιά κοίταξε πιο προσεκτικά τα κορακίσια, κιτρινωπά μάτια που έλαμπαν. Καταλάβαινε πως πλησίαζε το τέλος του και πως η μυρωδιά του θανάτου είχε φέρει το κατάμαυρο κοράκι κοντά του, μόλις ένα μέτρο μακριά. Σκέφτηκε πως από τότε που ναυάγησε σε εκείνο το ξερονήσι, πριν  δυο βδομάδες περίπου, δεν είχε δει ποτέ του κοράκια. Ίσως πάλι και να μην τα πρόσεξε, πράγμα όμως που του φαινότανε απίθανο, αφού τα πετούμενα του ουρανού αποτελούσανε το πιο σημαντικό μέρος της καθημερινής του προσπάθειας για κυνήγι. Όταν δεν έβρισκε ψάρια στα ξέβαθα νερά, δοκίμαζε την τύχη του,  λιθοβολώντας  γλάρους, που έρχονταν στην αμμουδιά.

Δυστυχώς όμως, την τελευταία  φορά  φάνηκε πολύ άτυχος, αφού  κυνηγώντας μανιωδώς  έναν γλάρο σκόνταψε και έπεσε με δύναμη επάνω στα βράχια. Αντιλήφθηκε αμέσως πως έσπασε το πόδι του, ενώ ο δυνατός πόνος που ένιωσε του ’φέρε μια τάση για λιποθυμία. Την ίδια στιγμή είδε το αίμα απ’ το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του να αναβλύζει και να βάφει τον βράχο.  Ήταν φανερό πως είχε κοπεί πολύ βαθιά.

Σύντομα συνειδητοποίησε πως είχε τραυματιστεί σοβαρότερα απ’ όσο αρχικά νόμιζε. Η πτώση του αυτή έμελλε να είναι μοιραία, καθώς τον κατέστησε ανήμπορο και ανίκανο να εξασφαλίζει την τροφή του. Μονάχα μια φορά την ημέρα μπορούσε πλέον να πηγαίνει, έρποντας στο πυκνό φοινικόδασος, όπου έπινε νερό από τη μοναδική πηγή του νησιού. Σαν να μην έφτανε το μαρτύριο της δίψας και της πείνας, οι πόνοι του σπασμένου ποδιού, του πληγωμένου δακτύλου, γινόντουσαν ολοένα και πιο βασανιστικοί.

Στο μεταξύ, η πληγή του άρχισε να κακοφορμίζει επικίνδυνα, μέχρι που απέκτησε το αηδιαστικό χρώμα της σήψης. Το δάχτυλο έπρεπε να αφαιρεθεί πάση θυσία, προτού η μόλυνση προχωρήσει περισσότερο, ως εκ τούτου την προηγούμενη μέρα χρειάστηκε να πάρει μια τρομερή απόφαση: Να το κόψει από μόνος του! Όφειλε στον αξιαγάπητο εαυτό του  να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, για να κρατηθεί στη ζωή! Ίσως σύντομα η μοίρα που τον έριξε σε εκείνο το ξεχασμένο κομμάτι γης να άλλαζε τα σχέδια της για κείνον και   να  του έστελνε το πλοιάριο ή το σκάφος που θα τον έσωζε.

Ο άντρας  γέλασε σαρδόνια,  καθώς θυμήθηκε τον ακρωτηριασμό της περασμένης μέρας. Τον είχε βοηθήσει ένα βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών που βρήκε σε μια μισογκρεμισμένη  καλύβα, κοντά την παραλία. Είχε μέσα  αντισηπτικό, γάζες, έναν σουγιά και παυσίπονα που είχαν λήξει, όπως κόντευε να λήξει και η ζωή του. Κατάλαβε πως θα ανήκε σε κάποιον άλλο ναυαγό του οποίου -το πιθανότερο- ο  σκελετός να κοσμούσε κάποιο μέρος του νησιού.  Ανατρίχιασε με τη σκέψη πως μπορεί κι ο ίδιος να είχε την ίδια μοίρα.

Χρειάστηκε να  μαζέψει όλο του το κουράγιο για να κατεβάσει με δύναμη τον σουγιά και να κόψει το μολυσμένο άκρο. Ούρλιαξε δυνατά και ένιωσε εκείνο το είδος του υπέρτατου    πόνου που αδυνατεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Δεν τα παράτησε όμως, χρειαζόταν ακόμα κάποια χτυπήματα για να κοπεί εντελώς το δάκτυλο και τα έκανε αστραπιαία. Τότε, τον έζωσε το κατάμαυρο, πηχτό  σκοτάδι και λιποθύμησε.

Ξύπνησε την επόμενη μέρα, σαν η αυγή χάραξε το ρόδινο στεφάνι της, από αφόρητους  πόνους. Το δεμένο με γάζες πόδι του αιμορραγούσε ακόμη και έβαφε την άμμο με αίμα. Δεν τα υπολόγισε σωστά, περίμενε πως μέχρι τότε θα σταματούσε η αιμορραγία.

Και να που τώρα βρισκόταν εκεί, κατάχαμα, μόνος και αβοήθητος στη μέση του πουθενά, δίπλα σε ένα κοράκι που τον παρακολουθούσε επίμονα! Το κοίταξε προσεκτικά και μέσα στην παραζάλη του πόνου του εντυπωσιάστηκε από τα κορακίσια, σπινθηροβόλα μάτια.

«Άραγε σαν νυχτώσει, θα φαίνονται μόνο τα μάτια του;» μονολόγησε. Θυμήθηκε που σαν ήτανε μικρός φοβόταν μήπως κάποια νύχτα τον αρπάξει με τα σουβλερά του νύχια, ένα τέρας με κίτρινα λαμπερά μάτια. Στράφηκε  ξανά  στον προάγγελο του θανάτου του:

«Έχεις και εσύ το δίκιο σου, φίλε μου. Περίμενε λίγο ακόμη και μόλις ολοκληρώσω το κύκνειο άσμα μου, θα το γλεντήσεις. Είναι ηλίου φαεινότερο πως σύντομα θα αποδημήσω λόγω της πείνας, της αφυδάτωσης της ασταμάτητης αιμορραγίας. Αν όμως πεινάς και δεν αντέχεις την αναμονή σου, έχω ένα δωράκι».

Έβγαλε από την τσέπη του κουρελιασμένου παντελονιού του ένα κομμάτι ματωμένο κρέας  και το έδειξε στο κοράκι. Εκείνο κούνησε τα φτερά του κι ετοιμάστηκε να αρπάξει το δώρο του, μα δεν πρόλαβε. Ο άντρας το ξανασκέφτηκε και το κράτησε κοντά του.

«Όχι, φίλε μου, άλλαξα γνώμη. Το χρειάζομαι για να κρατηθώ λιγάκι ακόμα στη ζωή. Θα μου το αφήσεις, ε;» του είπε.

Το κοράκι τον κοίταξε και του φάνηκε πως κούνησε το κεφάλι του σαν να συμφώνησε. Τότε, ο άντρας το έβαλε στο στόμα και το έφαγε λαίμαργα. «Όταν πεθαίνεις από την πείνα, ακόμη και το  δάκτυλό σου το βρίσκεις νόστιμο», σκέφτηκε.

Αμέσως μετά, παίρνοντας τη δύναμη που μπορεί να προσφέρει το μάννα εξ ουρανού στον  πεινασμένο, άρχισε να αναπολεί τις πιο ξεχωριστές στιγμές της ζωής  του. Ήτανε 45 χρόνια επάνω σε τούτη τη γη, μα θα ’θελε να ζούσε και άλλα πολλά ακόμη. Θυμήθηκε που είχε ακούσει κάποτε πως πριν από το θάνατο οι έντονες στιγμές που έζησε κάποιος περνούν από μπροστά του σαν μια ταινία. Λοιπόν, η δική του «ταινία» άρχιζε με το πρόσωπο εκείνης. Την είχε συναντήσει μια βραδιά σ’ ένα φοιτητικό πάρτι στο Παρίσι και την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Ήτανε φοιτητής στο δεύτερο έτος των σπουδών του, ο Σίφης, και πρώτη φορά ζούσε μόνος του μακριά από την Κρήτη.

Θυμήθηκε πόσο όμορφες ήταν οι στιγμές που ακολούθησαν μετά τη γνωριμία τους και   πόσο δυνατά κτυπούσε καρδιά του τη μέρα του γάμου τους. Στο μυαλό του ήρθαν τα λόγια του σαν της υποσχόταν πως η απόλυτη αγάπη του θα ’ριχνε βάλσαμο στην πονεμένη της καρδιά, θα έσβηνε κάθε οδυνηρή της ανάμνηση. Ήτανε μια καλοκαιριάτικη νύχτα με αστροφεγγιά σαν έμαθε για την προηγούμενη ζωή της, τον θάνατο της μητέρας της και τη μετανάστευση του  πατέρα της στην Αμερική.

Εκείνη, κλαίγοντας γοερά, του εξιστόρησε  τα δεινά που πέρασε εξαιτίας μιας αποτυχημένης σχέσης, σαν βρέθηκε μόνη και εγκαταλειμμένη με ένα παιδί στην κοιλιά. Του αποκάλυψε πως σαν γέννησε έδωσε το παιδί της για υιοθεσία και αυτό ήτανε κάτι για το οποίο μετάνιωσε πικρά. Με δάκρυα στα μάτια του μίλησε για τις τύψεις που σαν ερινύες την κατέτρεχαν, για την ατέρμονη δυστυχία που την ταλάνιζε καθώς  αγνοούσε πού βρισκόταν το σπλάχνο της.

Το κοράκι έκραξε.

«Περίμενε, έχω πολλά ακόμη να σκεφτώ», του φώναξε. Θυμήθηκε τη μέρα που γεννήθηκε η κόρη τους και την αγάπη που πλημμύρισε όλο του το είναι. Η κορούλα του, το ρόδον τό αμάραντον της ζωής του, έγινε όλος του ο κόσμος. Αναπόλησε τις στιγμές που έζησε μαζί της, την παιδική της ηλικία, την πρώτη της μέρα στο πανεπιστήμιο. Προτού αλλάξουνε όλα, προτού την καταβροχθίσει η λαίλαπα των ναρκωτικών. Τότε, σαν αντιλήφθηκε τι της συνέβαινε, προσπάθησε να την σταματήσει, να τη βοηθήσει, αλλά εις μάτην. Η μονάκριβη του κόρη έφυγε από το σπίτι. Ένα μήνα μετά την είδε στον δρόμο. Ήταν πλέον ένα  ταλαιπωρημένο βαποράκι που έκανε τα πάντα για να εξασφαλίσει τη δόση του. Η θύμησή της τον έκανε να δακρύσει και του προκάλεσε ένα ακόμη αβάσταχτο κύμα πόνου.

Το κοράκι έκραξε δυο φορές συνεχόμενα.

«Περίμενε λίγο ακόμα, φίλε μου, δε θα σου μιλήσω για τα χρόνια της δυστυχίας που ακολούθησαν, θα σου πω μονάχα πώς βρέθηκα εδώ στο νησί σου. Λοιπόν,  η αγαπημένη μου γυναικούλα, όπως αποδείχτηκε, ποτέ της δε με αγάπησε πραγματικά. Πριν κάποιες βδομάδες  με έφερε εδώ, στην άκρη του Ατλαντικού για να επισκεφθούμε τον πατέρα της. Εκείνο το πρωί, προτού συμβούν όλα, την άκουσα να μιλάει σ’ έναν άντρα στο τηλέφωνο. Του  έλεγε πόσο τον αγαπούσε και πως ποτέ δεν έπαψε να τον σκέφτεται, στα χρόνια που πέρασαν. Του εξηγούσε, κλαίγοντας γοερά, πόσο δυστυχισμένη ήτανε μακριά του. Σαν την άκουσα ένιωσα τη  γη να σωριάζεται κάτω από τα ποδιά μου, τρελάθηκα. Αποφάσισα να μην της πω τίποτα. Πήρα το αμάξι του πεθερού μου, βρέθηκα στην προκυμαία, εκεί που νοικιάζουνε σκάφη.  Μη διερωτηθείς, αγαπητό μου κοράκι, αν ήξερα να κυβερνώ πλεούμενο. Δράττομαι της ευκαιρίας να σε πληροφορήσω ότι οι Κρητικοί από μικροί μαθαίνουν τη θάλασσα και ξέρουνε να παλεύουνε μαζί της. Ξέσπασε όμως εξαπίνης σφοδρή καταιγίδα τη στιγμή που  εγώ, εν βρασμώ ψυχής, είχα ξανοιχτεί στα βαθιά. Ως εκ τούτου, βρέθηκα να παλεύω με κύματα άγρια που τελικά σκέπασαν και αναποδογύρισαν το σκάφος μου. Έπεσα στο νερό  και το μόνο που θυμάμαι είναι πως κολυμπούσα ασταμάτητα μέχρι που βρήκα στεριά».

Ο άντρας ανασήκωσε με κόπο το κεφάλι του και κοίταξε στο βάθος του ορίζοντα. «Με παρακολουθείς  κοράκι τώρα που πνέω τα λοίσθια; Μυρίζεσαι το αίμα μου; Βλέπεις κι εσύ όπως κι εγώ ένα ταχύπλοο εκεί πέρα μακριά; Να προσπαθήσω να ανάψω φωτιά για να με δουν; Ίσως  να  υπάρχει ελπίδα σωτηρίας, την ύστατη στιγμή. Ή μήπως πλανώμαι πλάνην  οικτράν; Άραγε το καράβι να είναι αποκύημα της φαντασίας μου, η απατηλή ψευδαίσθηση ενός μελλοθάνατου κανίβαλου;»

Σώπασε για λίγο και ξαναμίλησε αποφασιστικά:

«Τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, πιστεύω ακράδαντα πως δεν έχω λόγο πια να ζω, ούτε αξίζει να προσπαθήσω. Δεν θέλω να σωθώ γιατί αν γυρίσω πίσω, δεν θα έχω τίποτα όμορφο πια να ζήσω, τίποτα άλλο ν’ αγαπήσω. Όλοι και όλα μ’ έχουνε προδώσει. Καλύτερα να   αφήσω τις όμορφες αναμνήσεις να με συντροφεύσουν μέχρι να σβηστεί για πάντα ο πόνος που ταλανίζει την ψυχή και  το  κορμί μου. Το νιώθω, εδώ είναι η γη της επαγγελίας, τελικά   ο παράδεισος  ίσως να  είναι ό,τι  πιο όμορφο έχεις ζήσει και  αγαπήσει».

Το κοράκι κούνησε το κεφάλι του σαν να συγκατάνευε και ο άντρας, απλώνοντας το χέρι  του ψιθύρισε «Ήγγικεν η ώρα».

Ευθύς το κοράκι ήρθε κοντά του. Κάθισε πάνω στο ματωμένο του πόδι κι εκείνος, προτού κλείσει παντοτινά τα μάτια του, πρόλαβε να νιώσει τον πρώτο πόνο από το άγριο τσίμπημα του πουλιού. Το κοράκι γινότανε ευτυχισμένο, αφού επιτέλους θα έτρωγε και θα έτρωγε καλά. Ο άντρας πρόλαβε ακόμη  ν’ ακούσει δυνατά φτερουγίσματα και να δει στον ουρανό και άλλα κοράκια να κάνουν κύκλους στον αέρα, από πάνω του. Την ίδια στιγμή άρχισε να φαίνεται ξεκάθαρα η φιγούρα ενός πλεούμενου που πλησίαζε ολοένα και περισσότερο το νησί.

Λίγο αργότερα μια ντελικάτη γυναίκα, γύρω στα σαράντα, με καστανόξανθα μαλλιά και μύτη γαλλική, κατέβαινε από το ταχύπλοο της λιμενικής αστυνομίας στο νησί. Τη συνόδευαν άλλα τέσσερα άτομα εκ των οποίων οι δύο ήτανε αστυνομικοί της λιμενικής ακτοφυλακής. Πίσω από τους αστυνομικούς ακολουθούσε, μια αδύνατη και εμφανώς ταλαιπωρημένη κοπελίτσα, με κατσαρά μαλλιά και ένα μεγαλύτερο σε ηλικία παλικάρι. Όλοι τους   τρομάξαν μόλις έφτασαν κοντά στο αποτρόπαιο θέαμα και αντίκρισαν αυτόν ή μάλλον αυτό που κειτόταν στην άμμο: Ένα  διαλυμένο  κουφάρι,  μια άμορφη αιμάτινη μάζα που την ξέσχιζαν πλήθος κοράκια. Τα κοράκια πέταξαν μακριά μόλις τους είδαν. Το κορίτσι τσίριξε και κρύφτηκε στην αγκαλιά της μάνας του.

«Κρίμα», της είπε εκείνη, χωρίς όμως να κυλήσει στα μάτια της το παραμικρό δάκρυ.  «Κρίμα που δε θα σε δει ο πατέρας σου τώρα που ξέφυγες από τα  ναρκωτικά και  γύρισες κοντά  μας».

Έπειτα, κοίταξε στοργικά τον νεαρό. «Ούτε θα μάθει ποτέ πως επιτέλους σε αντάμωσα, γιε μου, μετά από τόσα χρόνια που ήσουνα μακριά μου».

Οι αστυνομικοί σκέπασαν και μάζεψαν ό,τι είχε απομείνει από τον άντρα. Σε λίγη ώρα το σκάφος χάθηκε στο βάθος του ορίζοντα. Δεν έμεινε κανείς. Μονάχα ένα κοράκι καθότανε στα βράχια του νησιού. Έβλεπε πέρα μακριά, κοιτούσε τη θάλασσα σαν να περίμενε κάποιον άλλο επισκέπτη. Το κοράκι βρισκόταν σε αναμονή. Περίμενε με υπομονή…

Ευτυχία Ιωάννου