Γύρισε το κλειδί και άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός της. Λίγο πριν είχε ευχηθεί να μην ταιριάζει στην κλειδαριά. Να ήταν μονάχα ένας εφιάλτης, που την έκανε να πιστεύει πως ζει ακόμα εκεί. Με τη μυρωδιά της απελπισίας και της αλόγιστης παγωνιάς που είχε ποτίσει τους τοίχους. Όχι, δεν έκανε κρύο. Μόλις είχε φύγει με τις πρώτες μέρες του Απρίλη. Άφησε όμως πίσω του όλη την ανάγκη που προκαλούσε τόσους μήνες για ζεστασιά. Αδήριτη ανάγκη. Έσφαζε την ψυχή της όλες τις εποχές. Περόνιαζε τα κόκαλά της και τη γονάτιζε όρθια. Πάντα όρθια. Βαστούσε από αξιοπρέπεια. Γονάτιζε στα αλήθεια μόνο για να κρατήσει το γιο της αγκαλιά. Και ναι, τότε και μόνο ένιωθε λύτρωση. Όλη η υπομονή του κόσμου άξιζε. Για αυτόν. Μόνο για αυτόν.
Άνοιξε τις κουρτίνες από τη μεγάλη μπαλκονόπορτα του σαλονιού. Οι ακτίνες του ήλιου παραφύλαγαν να μπουν μέσα. Έπεσαν άπλετες πάνω στο πρόσωπό της και την ανάγκασαν να κλείσει τα μάτια. Στάθηκε λίγα δευτερόλεπτα χωρίς να τα ανοίξει. Σταύρωσε τα χέρια της κάτω απ’ το στήθος. Θαρρούσες πως ζούσε μόνο για εκείνη τη στιγμή. Πως δεν υπήρχε τίποτα από πριν και τίποτα από μετά. Μέχρι που τα άνοιξε πάλι. Χλώμιασε. Το είχε συνήθειο κάθε φορά που αντίκριζε εκείνο το αχούρι που είχε για σπίτι. Τόσο μπλεγμένα βέβαια, όσο ήταν μέσα της τα πράγματα, δεν ήταν πουθενά.
Πήρε λίγη ώρα ώσπου να βάλει τάξη στο χώρο. Μάζεψε ένα βουνό από ρούχα, καθάρισε την κουζίνα, έβαλε μια κατσαρόλα με το μεσημεριανό να σιγοβράζει. Μια γρήγορη ματιά στο ρολόι τής υπενθύμισε να βιαστεί για να πάρει το παιδί από το σχολείο. Χαμήλωσε τη θερμοκρασία του φαγητού, έριξε μια ελαφριά ζακέτα επάνω της και κινήθηκε προς την εξώπορτα. Έκλεισε αργά και σταθερά την πόρτα. Εστίασε στον ήχο του τριξίματός της. Αδημονούσε για την τέρψη που θα ένιωθε όταν την έκλεινε για τελευταία φορά. Τη μια στιγμή φανταζόταν να την κλείνει αργά και βασανιστικά και την άλλη να την κοπανάει με μίσος. Κοντοστάθηκε στην πόρτα και συλλογίστηκε το συναίσθημα. Ίσως τελικά να μην ήταν όσο νόμιζε μπερδεμένο εκείνο το κουβάρι μέσα της. Ίσως πλέον να ήξερε καλά τι θέλει. Απλά, να μην τολμούσε να το δεχτεί. Την είχε βολέψει εκείνο το χάος. Δεν την ανάγκαζε να κάνει πολλά. Ξεροκατάπιε. Μαστίγωσε τις σκέψεις για την προσωρινή επανάστασή τους και έτρεξε στις υποχρεώσεις που την καλούσαν.
Επιτέλους, είχε φτάσει η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας. Η Μαργαρίτα έκλεισε τον εφτάχρονο γιο της Στέφανο σε μία μεγάλη στοργική αγκαλιά. Μία αγκαλιά άνευ όρων. Ακριβώς όπως πλάστηκε και η αγάπη της για αυτόν. Τον κοίταζε κατάματα και αντίκριζε τον παράδεισο. Την αφύπνιζε. Ηλέκτριζε κάθε κύτταρό της. «Πόσο ανόητη στάθηκα;! Αυτός εδώ αρκεί από μόνος του για να κάνω τα πάντα», σκέφτηκε. «Μαμά, σήμερα θα πάρουμε τον αυτοκινητόδρομο;» ρώτησε ο μικρός με αγωνία. «Κάνε λίγη υπομονή ακόμη, καλό μου. Θα γίνει και αυτό», του απάντησε συμπονετικά. Πάει καιρός που το ζητάει ο Στέφανος εκείνο το παιχνίδι. Το χάζευε στη βιτρίνα και λαμπύριζαν τα ματάκια του λες και πέταγαν πυροτεχνήματα. Ωστόσο, είχε μεγάλη κατανόηση για παιδί. Δεύτερη φορά δεν το λέγε, μέχρι τουλάχιστον να περάσουν μέρες. Έσκυβε το κεφάλι του να μη φανεί το παράπονο και κατάφερνε στο άψε σβήσε να το τιθασέψει. Αυτό περισσότερο από κάθε άλλο τσάκιζε τη Μαργαρίτα. «Άτιμη ανεργία», ψέλλισε. «Δε θα βρεθεί κάτι; Θα της πετάξω τα μάτια έξω της παλιοζωής.»
Γύρισαν στο σπίτι. Τώρα που μπήκε με το Στέφανο της φάνηκε πιο ζεστό. Έκατσαν να φάνε και στις πρώτες μπουκιές ξεπρόβαλλαν ξανά οι αγέρηδες και η παγωνιά. Ο ήχος της πόρτας που άνοιγε, ο ξερόβηχας, το βαρύ ατσούμπαλο περπάτημα, η ανάμεικτη μυρωδιά της τσιγαρίλας με το αλκοόλ. Η Μαργαρίτα γύρισε το κεφάλι και κοίταξε τον άντρα της, το Θανάση. Δεν ήξερε ποιον να πρωτολυπηθεί. Αυτόν για την κατάντια του ή τον εαυτό της για τις κοκορόμυαλες επιλογές που έκανε κάποτε; Ήταν ο έρωτας για δαύτον αγιάτρευτος. Τυφλός, που λένε. Μέσα στο σκοτάδι αυτό έμελλε να μείνει για εννέα χρόνια. Μέχρι που του άτιμου δε του ’φεξε και άρχισε να μικραίνει, να συρρικνώνεται αδιάκοπα. Να μοιάζει με κουκκίδα στο άπειρο. Φως άρχισε να καίει τα μάτια της και να τρυπώνει αδίστακτα στο παραμέσα της. Την ταρακουνούσε σα σεισμός. Στην αρχή σκέφτηκε να το πάρει απόφαση. Να δεχτεί πως ήταν αυτό το ριζικό της. Δεν το έχουν άλλωστε όλοι καλογραμμένο. Άλλαξε γνώμη. Και η στιγμή της αλλαγής ήταν αυτή εκεί. Ακριβώς.
Τον καλησπέρισε. Του χαμογέλασε κιόλας, για χάρη του παιδιού. Αυτός κούνησε γρήγορα τα ρουθούνια σαν το γουρούνι για να μαντέψει αν ήταν καλό το φαγητό, που θα γέμιζε την αφέντρα κοιλιά του. Με ένα αστραπιαίο τυπικό χάδι ακούμπησε το κεφάλι του Στέφανου. Κάπου εκεί ολοκλήρωνε τις υποχρεώσεις του σαν πατέρας μέσα στη μέρα. Έκατσε στην καρέκλα και περίμενε το πιάτο του σα βεζίρης. «Αργεί; Πεθαίνω στην πείνα.» ρώτησε και έσπασε τη σιωπή. Άλλη λέξη προηγουμένως ή μετέπειτα δε βγήκε από το στόμα του. Μια βαθιά ανάσα βοήθησε τη Μαργαρίτα να προσποιηθεί πως δεν καταλάβαινε. Έφερε το πιάτο μπροστά του και έριξε μία αυθόρμητη αξιολύπητη ματιά.
Πήγε με τον μικρό για ξεκούραση, παιχνίδι, διάβασμα, μπάνιο. Όλα τα αναγκαία καθημερινά. Λιγομίλητη και αλλιώτικη. Σοβαρή και σκεπτική. Όχι, δεν είχε σαλέψει. Δε θα του έκανε τέτοια χάρη. Ήταν η στιγμή της. Τώρα ή ποτέ. Αφού αποκοιμήθηκε ο μικρός, έτρεξε να γραπώσει το τηλέφωνό της. Πριν όμως καλέσει αυτούς που είχε στο μυαλό της, αυτό την πρόλαβε και χτύπησε. Άγνωστος αριθμός. «Παρακαλώ;» αποκρίθηκε η Μαργαρίτα. «Καλησπέρα σας, αφήσατε ένα βιογραφικό προχθές και θα θέλαμε…» Αυτό ήταν. Το σύμπαν άρχισε να συνωμοτεί υπέρ της. Δεν πρόλαβε να πιστέψει λίγο στον εαυτό της, να σκεφτεί πως παίρνει τη ζωή στα χέρια της και αμέσως ήρθε η βοήθεια εξ ουρανού. Μια δουλειά! «Άκυρο εκείνο το τηλέφωνο που πήγαινα να πάρω», σκέφτηκε. «Καλύτερα. Έτσι και αλλιώς δε θα καταλάβαιναν. Πότε κατάλαβαν αυτοί εξάλλου;» συνέχισε τις σκέψεις. Ακόμη και στις έσχατες στιγμές απελπισίας, τις πιο αβυσσαλέες της ένιωθε πάντα το δρόμο γεμάτο αγκάθια για να γυρίσει πίσω στο πατρικό. Ο πατέρας της, παρόμοιος κουμάς με τον άντρας της ήταν και του λόγου του. Η μάνα της μία γυναικούλα πιόνι στα ασύστατα αιτήματά του. Η Μαργαρίτα πάντα στη μέση. Υπεύθυνη φυσικά για όλα τα σφάλματα και το κακό συναπάντημα. Ένα λουλούδι είχαν και δε το πότισαν ποτέ. Αυτή όμως, δεν είχε σκοπό να κάνει το ίδιο με το δικό της λουλούδι, το Στέφανο.
Ξάπλωσε να κοιμηθεί. Η κούρασή της δεν είχε πολλή σημασία. Η υπομονή που έπρεπε να κάνει πια είχε αλλάξει όψη. Τώρα θύμιζε αρετή και όχι αδιέξοδο. Υπήρχε ένα σχέδιο λυτρωτικής δράσης. Θα το ακολουθούσε πιστά ο κόσμος να χάλαγε. Ήταν αποφασισμένη να το πετύχει. Το τρανταχτό ροχαλητό του Θανάση την τράβηξε από τις βαθιές της σκέψεις. Είχε δύο χρόνια να την ακουμπήσει. Μήτε αγκαλιά μήτε χάδι γεύτηκε τόσο καιρό. Ούτε καλό λόγο τού έπαιρνε εύκολα. Αν κέρδιζε καμιά παρτίδα στον τζόγο, εκεί άλλαζε λίγο το πράγμα. Τότε, τον έβλεπε μέχρι και να της χαμογελά. Έκλεισε τα μάτια και γύρισε στο πλάι. Σφήνωσε και ένα μαξιλάρι στο αυτί να μην ακούει την ανάσα του. Την σιχαινόταν τόσο, όσο την επιλογή της να τον παντρευτεί.
Ξημέρωσε μία νέα μέρα. Μία νέα ευκαιρία για τη Μαργαρίτα. Πήγε στη δουλειά, κανόνισε τα πάντα. Ενθουσιάστηκαν μαζί της. Είχε εργαστεί χρόνια σαν γραφίστρια και αυτό τη βοήθησε, παρά τα χρόνια ανεργίας που μεσολάβησαν. Ο ζήλος και η αποφασιστικότητά της απογείωσαν την εικόνα της και ναι ακούστηκε η πολυπόθητη λέξη «προσλαμβάνεσαι». Οι μέρες περνούσαν και η Μαργαρίτα δεν είχε κερδίσει μόνο μια θέση εργασίας στη νεοσύστατη εταιρεία γραφιστικής της πόλης της, αλλά ένα στοίχημα με τη ζωή. Με τον πρώτο της μισθό έτρεξε να πάρει τον αυτοκινητόδρομο του Στεφανάκου και να γεμίσει το ψυγείο. Με τον τρίτο μισθό έκλεισε τα μικροχρέη της. Με τον έκτο μισθό έκλεισε την πόρτα του σπιτιού της για πάντα. Αγκαλιά με το γιο της και τα απολύτως απαραίτητα. Ο ήχος του τριξίματος της πόρτας ηδονικός. Καλύτερος από ό,τι είχε φανταστεί. Στα τσακίδια, Θανασάκη!
Εμπνευσμένο από τη μουσική σύνθεση του Μελέτη Ρεντούμη “Heaven in your eyes”
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΒΕΡΡΑ
Υπέροχο!Σε κρατάει σε αγωνία από την πρώτη εώς την τελευταία λέξη του!Καλλη επιτυχία!!!
Πολύ δυνατό. Και αληθινό.
Καταπληκτικό. Οικείο, άμεσο και πολυτελή. Έχω τόσο ταυτιστεί. Σαν να είμαι εγώ. Αλλά να που είμαστε πολλοί.
Υπεροχο!!! Συγχαρητήρια!
Καταπληκτικό!!! Εξαιρετική δουλειά!!! Κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι την τελευταία του λέξη!
Υπέροχο διήγημα. Ζωντανή περιγραφή. Δυνατό μήνυμα.
Εξαιρετικο!!!!
Με μια λέξη..Υπεροχο
Συγχαρητήρια!!!Σου κεντρίζει το ενδιαφέρον από τις πρώτες λέξεις!!!
Τα μηνύματα μου άρεσαν και οι κοφτές προτάσεις! Καλή επιτυχία Κατερίνα!!!
Συγχαρητήρια
Υπέροχο! Μπράβο, Κατερίνα μας! Καλή επιτυχία!
Πόσο αληθινό…πόσες γυναίκες κάνουμε ακριβώς αυτό…καλή επιτυχία η αλήθεια του και το γράψιμο του να το ταξιδεχουν
Συγχαρητήρια! Υπέροχο!
Δυνατο! Συγχαρητήρια!
Πολυ καλη γραφη. Συγχαρητήρια!!!! Καλοταξιδο….
Μπράβο! Καλή επιτυχία!!
Συγχαρητήρια….Καλή επιτυχία….!!!!
Καλογραμμένο, με ωραίες λέξεις, ζωντανή περιγραφή, σε κάνει να ταυτίζεσαι με την ηρωίδα. Δυστυχώς είναι μια κατάσταση που βιώνουν πολλές οικογένειες, όταν κλείνει η καλογυαλισμένη τους πόρτα.
Συγχαρητήρια και Καλή επιτυχία Κατερίνα!!!!
Πολύ ωραίο διήγημα. Καλογραμμένο, σύντομος λόγος, ζωντανή εικόνα. Η ηρωίδα τόσο οικεία που ταυτίζεσαι αμέσως μαζί της. Συγχαρητήρια Κατερίνα! Καλή επιτυχία!
Υπέροχο διήγημα από ένα υπέροχο μυαλό!!! Συγχαρητήρια!!!
Μοναδικό!!!!Συγχαρητήρια Κατερίνα συνέχισε αυτή την αστειρευτη πηγή έμπνευσης σου!
Εξαιρετικό. Απλά σε καθηλώνει!!! Συγχαρητήρια κοριτσάρα!! καλή επιτυχία και Καλή συνέχεια στο ταξίδι που μόλις ξεκίνησες!!!
Καλή Επιτυχία!!! Υπέροχο!! Μπράβο Κατερίνα μας!!
Συγχαρητηρια!!! Καλή Επιτυχία!
Συγχαρητήρια Κατερίνα μας! Καλή Επιτυχία!!!
Υπέροχο και τόσο αληθινό. Πολύ ωραία γραφή. Εύχομαι τα καλύτερα.
ΒΓΑΛΜΈΝΟ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ..ΜΕ ΓΛΑΦΥΡΕΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ. ΜΠΡΑΒΟ!ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΊΑ!!!
συγχαρητήρια! !!
Συγχαρητήρια!!
Εξαιρετικό κείμενο!!
καλοτάξιδο!!
Πάρα πολύ καλό,καλή επιτυχία!!!!
Το διαβάζεις άνετα και ευχάριστα! Πολύ καλό! Καλή επιτυχία!!!
Πολύ όμορφο! Συγχαρητήρια κ καλή επιτυχία!
Με άγγιξε ο τρόπος γραφής και… Ο τίτλος ομολογουμένως ❤️
Η γραφή σε συνεπαίρνει! Καλή επιτυχία, Κατερίνα!
Καθηλωτικο! Καλή επιτυχία!
Πολλα μπράβο! Καλη επιτυχια Κατερινα!
Πολύ ωραίο!! Καλή επιτυχία!!
Μπράβο σου . Να κάνει το δικό του ταξίδι και να σε πάει πολύ πολύ μακριά
Μπράβο Κατερίνα!!
Υπέροχο με θέμα αληθινό που δυστυχώς συμβαίνει.
Καλή επιτυχία!!!❤
Καλογραμμένη πλοκή που σε προκαλεί να συνεχίσεις την ανάγνωση μέχρι τέλος.
Εξαιρετικό! Από την αρχή του διηγήματος ταυτίζεσαι με την ηρωίδα. Ωραίος λόγος ωραία έκφραση! Καλή επιτυχία!
Σύγκρουση, δράση, κρίση και μια πρωταγωνίστρια με πυγμή και αποφασιστικότητα. Είθε να αγγίξεις όλες τις κορυφές Κατερίνα. Σε καμαρώνουμε!
Πολύ αληθινή αφηγηση, μπράβο!
Τέλειο! Πολύ όμορφο και γεμάτο ελπίδα!! Στα τσακιδια σε ότι θέλει ο καθένας!!
Καλή επιτυχία!!!
Μια ηρωίδα που μπορεί ένα ταυτιστεί με πολλές γυναίκες εκεί έξω…και ευτυχώς η ηρωίδα σου είναι μια αρκετά καλή πρόκληση και αφήνει θετικά αισθήματα στον αναγνώστη!! Πραγματικά συγχαρητήρια…!!εγώ θα το αγόραζα άνετα αυτό το “βιβλίο”..μη με ξεχάσεις για την παρουσίαση!!
Πολύ ωραίο!!! Καλή επιτυχία!!!
Ειναι αυτές οι στιγμές που διαβάζεις τέτοια κείμενα και ταυτίζεσαι πλήρως.Πισω από κάθε λέξη,βλέπεις τον
εαυτό σου ,και το μύνημα για όσες και όσους προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από κάτι,ότι θα τα καταφέρουν.Καλη επιτυχία!!!!
Εξεπλάγην ευχάριστα. Πολύ καλό. Καλή επιτυχία…
Πολυ ωραιο ! Καλη επιτυχια !!!
Συγχαρητηρια!!! Καλη επιτυχια!!! 🙂
Συγχαρητήρια Κατερινάκι. Καλή επιτυχία.
Πολύ καλό, το ζεις!
Καθηλωτικό! Πολύ ωραίο. Μπράβο. Καλή επιτυχία.
Καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο, με ωραία πλοκή. Μπράβο!
Πολύ καλό! Μπράβο!!! Καλή επιτυχία!
Εξαιρετικό!
Καταπληκτικό διήγημα και επίκαιρο. Με νόημα από τη ζωή βγαλμένο, τόσο ζωντανό που σε κερδίζει από την αρχή μέχρι το τέλος.
Υπέροχο!
Πολύ ζωντανό, γοργό, έντονο με πολλές εικόνες και συναισθηματα. Αξίζει κάθε επιτυχία. Συγχαρητήρια!