Χρόνια πολυτάξιδα οδοιπορεί η οξύνοια
ανηφορίζει το λιακωτό της συγγραφής
ως τραγικός και αινέσιμος παιάνας.
Στων στοχασμών τη λύρια μαθητεία σου
καταθέτω την τέφρα του ανθρώπου
στεριώνω του ήθους σημάδια
θαλερά κι αειφόρα.
Από τη θεία πηγή του
αρδεύεις το φως της κατάνυξης
συνομιλείς με αγίους
το μεταπλάθεις σε άφατο λόγο
για να φωτίσεις την επόμενη ρίμα
τον επόμενο στίχο της απογύμνωσης
σαν κραυγάζει στο σώμα της μύησης.
Στίχοι δαδιά, να ηχούν
με την «αδαμική γλώσσα της ποίησης»
να προπορεύεται
με τις κατατρεγμένες λέξεις
να ιερουργούν χοϊκά δάκρυα.
Στίχος ξυπόλητος, πνευματοφόρος
για των παιδιών την πείνα
για της αγάπης το κάλλος
της φθοράς τη σοφία.
Ακουμπώ στο σκαρί σου
γιομάτο «ελληνικά φωνήεντα»
με το φιλόσοφο, το λεύτερο
το αλγεινό τους κορμί
σε αμφορέα αρχαίο
να μυρώνουν τα σπλάχνα..
Την ιδέα ιππεύεις
τιθασεύεις τον θαυμαστό της πυρήνα
την ψηλώνεις σε χρέος, σε καλλιέπεια
την ανασταίνεις σε Ναζωραίο ηδύ
της Αλήθειας. Φως ιλαρόν η μελάνη σου
στου Δημιουργού το ασίγαστο χέρι.
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Για το βιβλίο «Θησαυρίσματα», Αθήνα 2017, του λογοτέχνη Βασίλη Γεωργιάδη.
