Νέγρα μάνα, με το ατάιστο παιδί σου
κάτ’ από τον ανεστραμμένο κόσμο,
με τα γυμνά πέλματα να χορεύουν μπατούκουες*
και να φιλιώνουν με τη λευκόπυρη άμμο της ερήμου,
νέγρα μάνα, με την παλάμη σου να πυρώνει τον ήλιο,
με τον ιδρώτα να στάζει αίμα στους φοινικιώνες,
έμαθες, πώς σκοτώνουν την ελπίδα
μέσα στις φυτείες του καφέ;
Πώς παραδίνεται η ψυχή στην εγκατάλειψη
σαν έρχεται ο «πύθωνας» απ’ το Βορρά
και καταπίνει της γης σου το μεδούλι;
Νέγρα μάνα, με το θυμό του τυφώνα στα μάτια,
που παλεύεις, μη σε καταπιεί ο ήλιος,
με το μπράτσo να βαστά την καλύβα της καταφρόνιας,
με τη γροθιά σου να δέρνει τον ψηλό άνεμο
και τα φυλλοκάρδια να χορεύουν στους ήχους του ταμ ταμ,
γείρε κι αποκοιμήσου στο στήθος μου.
Στις φάουσες μέρες που πενθεί η σαβάνα
κράτα το θαρραλέο τύμπανο στην καρδιά σου
και παίξε για τ’ αγέννητα παιδιά σου
που περιμένουν να ξεχειλίσουν τα κελάρια.
Τραγούδα με της φωτιάς σου τ’ ατσάλι, τραγούδα,
η μαύρη γης σου δεν είναι στέρφα γη.
*Aφρικάνικος χορός
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Από τη συλλογή «Τα παιδιά της σελάνας», υπό έκδοση
Μπράβο σας!!!