ΧΛΩΜΟ ΤΟΠΙΟ

Έτρεχες να προλάβεις τον αγώνα που έδινε η αγαπημένη σου ομάδα στο ποδόσφαιρο. Το θέαμα στο δρόμο όμως σ’ έκανε να σταθείς.

Παρατημένη στην άκρη του δρόμου, ίδια με μπόγο από κουρέλια, αυτή η άγνωστη. Στάση πρώτη στα τρεμάμενα δάχτυλά της. Όλη η πόλη ζωγραφισμένη εκεί, στην ανοιχτή της παλάμη, κρατώντας με το ’να χέρι το μωρό και τ’ άλλο να ζητιανεύει ανάσα.

Δεν αντιδράς, δεν κινείσαι. Μονάχα αναλογίζεσαι. Για ποιον λόγο άραγε μπορείς να την κατηγορήσεις για την κατάστασή της; Η ζωή μάς καταδικάζει πολλές φορές ακόμη κι αν δε φταίμε.

…κι από την άλλη, γιατί να ριζώσεις στο στέρνο σου ενοχές, όταν στη Μοίρα της δεν έγινες συνεργός;

Ωστόσο, καθόσουν πάντα εκεί από μια γωνιά και έβλεπες κρυμμένος πίσω απ’ τα βλέφαρά σου. Συνέχιζες ηθελημένα να αρνείσαι εκείνο που στην καθημερινότητά σου δεν υπάρχει γιατί δεν ήσουν ποτέ αυτός που ζητιανεύει στη θέση της.

Και το παιδί;

Μια νέα παλάμη. Μια ακόμη πληγή στο μονόχνοτο σκοτάδι της «χαράς» που σ’ έχει γεμίσει η τηλεόραση, οι αφίσες και  τ’ ακριβά κοσμήματα στις βιτρίνες. Ένα παιδί που δε μεγάλωσε όπως του λόγου σου και σε γεμίζει διλήμματα. Αξίζει να γεμίσω λεφτά τη χούφτα του ή με τούτο βοηθώ να’ ναι για πάντα το θύμα;

…άδικα προβληματίζεσαι, αφού έχεις επιλογές μονάχα όταν αληθινά νιώσεις το πρόβλημα και το κάνεις αυθόρμητα δικό σου…

Θεόφιλος Γιαννόπουλος