Έρχεσαι τα βράδια στις έντεκα
Την ώρα που η σιωπή μου κραυγάζει
Την ώρα που η μοναξιά με πονάει αφόρητα
Εκείνη την ώρα που σμίγουν τα σώματα πίσω από κλειστές πόρτες
Που οι ανάσες τους γίνονται βρόγχος στο λαιμό μου
Και γίνονται όλα πιο δύσκολα
Μα η παρουσία σου αντί να την μειώσει την πολλαπλασιάζει
Και η σιωπή μου γίνεται ουρλιαχτό
Αφού είσαι μια σκιά ένα περίγραμμα χωρίς περιεχόμενο
Αλλά εγώ κάθε βράδυ στις έντεκα, σε περιμένω
Σε ένα ατέρμονο ραντεβού
Έστω και αν το κενό κάθε πρωί μεγαλώνει όλο και πιο πολύ
Έστω και αν εγώ μικραίνω και χάνομαι σε ένα χορό με μια σκιά
Για να χωρέσω μέσα σου.
ΜΑΡΙΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΚΕΜΜΑ
Πολύ ωραίο!!!!