ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ

Κάθε φορά το ίδιο πάντα. Μόλις παρατούσε το ξύλινο κυκλάκι του και πήδαγε στον πάτο, εκείνη πηδούσε και σκαρφάλωνε στο βουναλάκι με τα σκατά τους που τα μάζευαν χρόνια τώρα σε μια γωνίτσα. Ήταν βέβαια ουσιαστική αυτή η δουλειά, αν δεν τα μάζευαν κινδύνευαν να πνιγούν, δεν έπρεπε να καταλάβουν οι ακαθαρσίες όλη την επιφάνεια, γιατί θα πλάνταζαν στο τέλος. Πάντως, ακόμη το μουσούδι του έτρεμε όταν πλησίαζε προς τη μεριά της. Κι εκείνη μάζευε τα ποδαράκια της και το σώμα, μια τόση δα μπαλίτσα γινόταν και τον κοιτούσε με εκείνα τα μάτια που θύμιζαν κάτι αστραφτερό χωρίς να είναι. Κάποιος ερχόταν αραιά και πού, άνοιγε την πορτούλα και έχωνε μέσα ένα κουπάκι με τροφή. Το άδειαζε στη γωνιά μέσα στην ταΐστρα και έπειτα το ξανάκλεινε βιαστικά. Μην το σκάσουμε φοβούνται; Χα, κι ανοιχτό που το ξέχασαν μια μέρα δεν κουνήθηκε κανείς, μόνο κουλουριάστηκαν πιο πολύ μην τύχει και περάσει από το μυαλό τους ότι μπορεί κανείς να το σκάσει. Να πάει πού;

Τηλέφωνο μηνύματα μου λείπεις δεν μπορώ να ζήσω χωρίς έχω να κοιτάξω κάνε πιο κει θέλω δε θέλω φτιάξε και μια για μένα κάνε ότι δεν μπορώ πάψε φύγε το παιδί φτιάξτο εσυ φαγητό γλιστρώντας πάνω στις μύξες του δώσε μια και γλίστρησε πάνω στο μέλι παρέα με τα αιχμαλωτισμένα μερμήγκια στη ζάχαρη σαν τους Δουβλινέζους κάνε μια και πήδα απ’ έξω.

Μια μέρα μπορεί και να έβρεχε, μα δεν ακουγόταν και δε φαινόταν, είχε τη φαεινή ιδέα να της πετάξει ένα κομματάκι άχυρο στη μούρη, υγρό άχυρο ίσως και από κάτουρο βρεμμένο. Εκείνη δεν αντέδρασε, μόνο που το άφησε να πέσει κάτω σαν να μην υπήρχε. Πέταξε κι άλλο τότε αυτός, κι άλλο κι άλλο και σε λίγο σήκωσε πολλά μαζί και της τα πέταξε κατάμουτρα λες και τη μισούσε. Στεκόταν ακίνητη. Μπορεί και να πέθανε σκέφτηκε και δεν τον ένοιαξε για μερικά δευτερόλεπτα. Νεκρή, αυτό ήταν, νεκρή.

Κουτί φέρετρο χώμα ανθισμένα φλοράλ από μπαμπού κάνε να μην είναι αλήθεια ένα βήμα άλλη διάσταση και πάμε από την αρχή ίδιο κάθε φορά και δώσε σε παρακαλώ άσε πιάσε συζήτηση χρυσάνθεμα βρυκόλακες ενέργεια πράσινο κίτρινο αύρα ακρογιαλιές.

Δεν ήταν νεκρή, έχεζε ακόμα, αλλά αποχώρησε από τη διαδικασία, δεν πήγαινε άλλο, ευτυχώς δεν το είπε κανείς, μόνο κάτι μέσα στα άχυρο βρωμούσε απαίσια και έκανε κάθε τι πια να βρωμά. Το πορτάκι θα άνοιγε και τότε καραδοκούσε να το σκάσει, το έβλεπε κιόλας πάνω της, μύριζε τα δροσερά λιβάδια όπου θα έτρεχε, τις λιχουδιές που θα γευόταν, τις κατηφόρες που θα κυλιόταν, κάθε γδάρσιμο που θα την πλήγωνε. Περιέργως δεν ένοιωθε τίποτα.

Χαμομήλια ανακατεμένες μέντες βελούδα και κεχριμπάρια κάνε πιο κει άρπα την δώσε στον επόμενο κατά κει καλοπιάσματα κάθε τι στον καιρό του κακό προηγούμενο μυρίζει πάλι το χνώτο γιασεμιά μαραμένα κορμιά ανώμαλα σκαμπανεβάσματα αλλού.

Ποιος άνοιξε το κλουβί και γιατί άφησε ανοιχτή την πόρτα; Δεν τη βλέπει πουθενά, έφυγε ή θάφτηκε κάτω από όλα. Το ίδιο του κάνει. Μόνο κάποιος να κλείσει την πόρτα, αυτό το φως τον στραβώνει κι αυτός ο καθαρός αέρας τού φέρνει αναγούλα. Ευτυχώς μπορεί να την κλείσει και μόνος του την πόρτα. Θα συρθεί μέχρι εκεί και θα το πετύχει. Να ανοίξει ήταν το δύσκολο, όποιος κι αν το έκανε, δεν έχει σημασία. Τώρα πια όλα γίνονται.

 

ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΡΟΚΟΣ