Για τον πολίτη του κόσμου

«Σ’ ένα τραπέζι από έβενο»
μες στης δρυάδας τους χτύπους
με τη σιωπή σου γράφεις, υμνείς την αλήθεια
αλήθεια που ξεθώριασε στου χειμώνα το ψύχος.
Και ταξιδεύεις με την ανάμνηση
μιας φωτογραφίας της νιότης
με του έρωτα την αρχέγονη κτίση
και αποτίεις φόρο τιμής
στην πατρική σου παλάμη
σαν σοδεύει αγέρωχα ήλιους στον Παράδεισο.
Ως γνήσιος πολίτης του κόσμου
με της θάλασσας το πολυτάξιδο μιλάς
με του ουρανού τ’ αγριοπούλια
σε πορφύρωσε ο ήλιος
ανθρωπιστή σ’ έστεψε στα φεγγάρια του κόσμου.
Από τη χώρα του Ομήρου
από τη φιλόσοφη επιστήμη του Αριστοτέλη
και της Υπατίας την αστρόνομη σκέψη
ωδή στέλνεις στου Σολωμού τις ιαχές
στου Σεφέρη το ημερολόγιο κατάστρωμα.
Οργίζεται η πένα σου με την οργή της πέτρας
ματώνει μπρος στη λεηλασία
της θλιμμένης Ακρόπολης
κι αντρειεύεται η ράτσα σου
στου Καζαντζάκη το φιλότιμο χρέος
αντρειεύεται κι η μάνα της Κύπρου
στου αγνοούμενου γιού της
τη δακρύβρεχτη στράτα.
Σαν πρεσβευτής της οικόλογης σκέψης
ανασαίνεις στο «χρώμα της Ίριδας»
οργώνεις με τους σπόρους της ποίησης
της γης το γιορτάσι και ψάλλεις:
«Μάνα είναι η γη μας και άνεμος
γάλα, νερό, κρασί που θα πιούμε».