Ναι προχωράμε. Προς ποια κατεύθυνση, με τι προορισμό;
Ακολουθώ έτοιμη πορεία, προσχεδιασμένη πορεία από ανθρώπους-αθύρματα ενός υψηλότερου αόρατου αρχηγού.
Αρχηγού που έχει επιβληθεί και έχει ψηλώσει εξαιτίας πράξεων δικών μας,
με δική μας συναίνεση.
Χωρίς δική μας γνώση,
έχουμε, άλλωστε, χάσει κάθε θέληση για τη γνώση,
έχουμε αποποιηθεί κάθε προσωπικό μας στοιχείο.
Πώς συνεχίζουμε την πορεία μας χωρίς την παραμικρή ανάγκη για την αναζήτηση της γνώσης, της αλήθειας;
Έστω την αναζήτησή της.
Ξεχνάμε το σημαντικό.
Η ευθύνη παραμένει δική μας.
Εμείς έχουμε αφήσει το πόδι μας στο γκάζι,
εμείς θα ζήσουμε το τέλος αυτής της πορείας.
Αν δεν προλάβουμε θα καταλήξει σε τροχαίο, σε φωτιά.
Γιατί δε ζούμε, αφήνουμε να μας εμπαίζουν.
Πρέπει να προλάβουμε να αλλάξουμε την πορεία, να ζήσουμε με όλο μας το πρόσωπο.
Είναι το καθήκον μας απέναντι στους υπόλοιπους οδηγούς να μην καταλήξουμε σε τροχαίο.
Μαρίνα Αλίμου
Ένα ποίημα διδακτικό με στοιχεία κοινωνικής-πολιτικής κριτικής!Η ποιήτρια κινείται πάνω στην αίσθηση του ματαίου ωστόσο δεν παύει να ελπίζει στην λυτρωτική αφύπνιση του πλήθους!Ωραίο και ενδιαφέρον ποίημα!
Σκέψεις δοκιμίου.Ένας γνήσιος προβληματισμός για τη ζωή και την πορεία του ανθρώπου!
Ένα ποίημα προσωπικό που αντανακλά καθαρά το φιλοσοφικό στοχασμό της δημιουργού.Φαντάζει ευκολονόητο αλλά είναι ευδιακριτο το βαθύτερο υπόβαθρο που κρύβεται πίσω από την απλότητα των λέξεων.