ΚΟΚΚΙΝΗ ΕΡΗΜΟΣ

Τι λες… ο πόνος φεύγει;

Όχι…

αλλάζει πάντως, δεν ξέρω πώς,

ελαφραίνει το βάρος,

γίνεται υποφερτό,

σου επιτρέπει να σέρνεσαι

κουβαλώντας το σαν τούβλο

στην τσέπη σου.

 

Ξεχνάς…;

 

Ίσως να ξεχνάς για λίγο,

μα όταν στρέψεις τη σκέψη σου αλλού,

αυτό γυρίζει πάλι εκεί,

υπάρχει ακόμη, φρικτό,

αλλά όχι πάντα τόσο φρικτό.

 

Φεύγει ο πόνος του θανάτου…;

 

…αλλάζει, είναι ό,τι απέμεινε

απ’ αυτό που έχασες,

ένας σπασμένος καθρέφτης,

που κάθε φορά ματώνεις

όταν συνθέτεις τα κομμάτια του,

πονάς, κι όταν μέσα κοιτάς,

είσαι εσύ που περπατάς

σε μια κόκκινη έρημο,

περπατάς, περπατάς

χωρίς κάπου να φθάνεις…

 

Γι’ αυτό μη γελιέσαι,

δεν φεύγει ποτέ, το κουβαλάς μέχρι

να συνηθίσεις το… βάρος του,

μέχρι να γίνει δικό σου,

να το αγαπήσεις,

(κατά κάποιο τρόπο)

να το κάνεις κάτι καλό,

για να σε προχωρήσει.

 

Αλεξάνδρα Τσιλιμπάρη