Ο καθρέφτης

Κοίταξα στον καθρέφτη το είδωλό μου

Γεμάτο απατηλές προσδοκίες

και με φουσκωμένη αυτοπεποίθηση

παρά τα τόσα μπαλώματα

σαν μπιμπίκια δεκαπεντάχρονου ναρκίσσου

Όμως, δεν ήμουν εγώ

Ήταν τα φλούδια μιας ξεραμένης ζωής

Μιας χειμωνιάτικης καταιγίδας δίχως σταματημό

Ένα μουχλιασμένο ερωτηματικό

που πλημμύρισε το χώρο, πάστωσε το χρόνο

και προσπαθεί να ξεφύγει

πίσω απ’ το παγωμένο κρύσταλλο

Εκεί που ζουν αιώνια οι αναμνήσεις

καρφιτσωμένες μία-μία στο διάφανο τοίχο

Εκεί που πεθαίνουν τα προσχήματα

δραπετεύοντας απ’ τα μυωπικά «πρέπει»

Εκεί που η ανάσα σου γίνεται χιόνι

κι η δική μου λιγοστεύει, λιγοστεύει

ώσπου χάνεται γελώντας

Τότε, μέσα από τον τοίχο

ξεπήδησαν για πρώτη φορά

σα μολυβένιοι στρατιώτες

αυτά που έζησα κι εκείνα που δεν έζησα

όλα καμωμένα απ’ το ίδιο μολύβι

αλλά από διαφορετικά παραμύθια

με τα δάχτυλά μου να γυρίζουν τυχαία

τις σελίδες πότε του ενός και πότε του άλλου

Έφτασα κάποτε στο τέλος του ενός

και διαπίστωσα πως ήταν το ίδιο με την αρχή του άλλου

Νόμιζα πως είχα καταλάβει

Είπα τότε να ξανακοιτάξω στον καθρέφτη

ακόμα μια φορά, τελευταία

μήπως και με δω επιτέλους

Όμως, αυτός δεν ήταν εκεί.