Ένα σακί κουβαλούσε όλη μέρα. Ένα σακί ασήκωτο με «πρέπει» που του φόρτωσαν από τότε που είχε αθώο βλέμμα και γρατζουνισμένα γόνατα. Και το σακί βάραινε κι αυτός έγερνε, κι έγερνε, κι έγερνε… ώσπου δεν μπορούσε να κοιτάξει πια τον άλλο στα μάτια. Κι η ζωή του κάθε μέρα ίδια! Ένα γραμμόφωνο που έπαιζε πάντα τον ίδιο δίσκο, με χαλασμένη βελόνα. Κι ο ίδιος δίσκος να ακούγεται κάθε λεπτό ίδιος και απαράλλακτος. Και ερχόταν στιγμές που έκλεινε τα μάτια κι ονειρευόταν τη νοσταλγία του αδύνατου σαν ανάμνηση από τότε που γεύτηκε κάτι που δεν το θυμόταν.
Έπρεπε να σπουδάσει, να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια, να αγοράσει σπίτι, να αποκτήσει σκύλο, να… να… να… Να κλείσει στο σεντούκι της ψυχής του τα «θέλω», να καταχωνιάσει τα όνειρα, να συμβιβαστεί γιατί η ζωή δεν ξέρει από κρυφές και ασυνήθιστες σκέψεις! Την πεπατημένη! Μόνο αυτή επιτρεπόταν να ακολουθήσει! Ό,τι ήθελαν πάντα οι άλλοι για κείνον γινόταν «πρέπει»! Ακόμα και οι ευχές που συνόδευαν τις οικογενειακές συνεστιάσεις είχαν τα «θέλω» των άλλων, των δικών του ανθρώπων που ήξεραν το καλό του. Κι εκείνος υποτάχτηκε και παρέδωσε τα όπλα! Όπως τότε που ήθελε να γίνει ηθοποιός, αλλά οι άλλοι είχαν ετοιμάσει τη δική τους σκηνή με τη δική τους παράσταση!
Και το σακί βάραινε, και γέμιζε, κι αυτός έσκυβε και υποκρινόταν μια ευτυχία που γινόταν κραυγή κι έφτανε μέχρι το λαιμό, έτοιμη να τον πνίξει.
Απόψε όμως ένιωθε διαφορετικά! Σα να θυμήθηκε ξαφνικά πώς γίνονται οι επαναστάσεις, πώς βγαίνουν πάλι τα «θέλω» και τα ξεχασμένα όνειρα. Τα φόρτωσε σε μια βαλίτσα, άνοιξε την πόρτα, μα ένιωσε ένα πόνο στον αυχένα. «Και τώρα πού; πώς;» σκέφτηκε. «Όλοι κοιμούνται! Κανείς δε θα καταλάβει τίποτα!» Ούτε σημείωμα δεν άφησε στη γυναίκα του! Ούτε ένα μικρό ραβασάκι για να νομίσει εκείνη ότι ακόμα της γράφει τρυφερά μηνύματα! Αυτή σίγουρα δε θα καταλάβει κι ας ήξερε κατά βάθος ότι όλα είχαν τελειώσει πριν χρόνια. Πριν κλείσει την πόρτα, έριξε μια τελευταία ματιά στο σακί που άφησε. Ένιωσε ανάλαφρος, μα και γυμνός!
Μπήκε πάλι μέσα. Δειλία! Δειλός και τρομαγμένος! Ξάπλωσε στο παγωμένο πάτωμα. Έκλεισε τα μάτια κι ονειρεύτηκε πως ήταν πάλι παιδί με καθάριο βλέμμα! Θολή η ανάμνηση. Τότε που θα άλλαζε τον κόσμο. Πότε; Δε θυμόταν… Η νοσταλγία τού έπνιξε την ψυχή! Δεν ξεριζώνονται οι συνήθειες!
Πήρε πάλι το σακί, το έβαλε μαξιλάρι κι ύστερα έκλαψε πολύ! Για όλα! Μα πιο πολύ για τον ίδιο! Για ό,τι χάθηκε για πάντα και για ό,τι θα έρθει χωρίς αυτόν! «Αύριο πάλι», είπε. «Αύριο θα προσπαθήσω ξανά!» Κι ας ήξερε ότι δε θα γινόταν ποτέ… Κι έκλαψε πολύ. Και λυπήθηκε επειδή κατάλαβε ότι δε θα γινόταν ποτέ ο ταξιδευτής των δικών του ονείρων…
Σε όλους για εκείνο το σακί που σηκώνουμε και ξεχνάμε να εγκαταλείψουμε από φόβο…
Κλειώ Βλαχάκη
Τα βάρη που κανένας δεν τολμά να αποτινάξει. Μεγάλη αλήθεια!
Όλοι κουβαλάμε τα φορτία που επιβάλλουν τα “πρέπει”. Χρειάζεται πολύ θάρρος να τα βγάλουμε από πάνω μας. Μπράβο στη συγγραφέα.
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΙΑΛΗΘΙΝΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μ’ άρεσε…αληθινό…
Ωραίο….ο πόλεμος των πρέπει και των μη..
Μεγάλη αλήθεια! Το σακί όλο και βαραίνει κι εμείς δεν κοιτάμε πια τον ουρανό…
Τελειο υπεροχο
Η πιο βαθιά εσωτερική σύγκρουση…γιατί τα θέλω είναι πεισματάρικα και δε σταματουν να χτυπούν τη πόρτα. Υπέροχο και αληθινό!!
Μπράβο…! Και ταιριάζει σε τόσους ανθρώπους…
μπραβο Κλειουλα μου!!!!
Aληθινό,γυμνό και απενοχοποιημένο.Μπράβο στη συγγραφέα με την τρυφερή και δυνατή ματιά.σκέψεις που έχει κάνει πολύς κόσμος και φοβάται να ομολογήσει.Συγχαρητήρια.
Ων ουκ εστιν αριθμος
Φανταστικό , αληθινό…!
Υπέροχο
Πολυ ωραιο.κειμενο..!!
Πολύ ωραίο κείμενο!
Πολύ ωραίο!
Μπραβο Κλειω!
Ο χρόνος, ο φόβος και ο πόνος θρυμματίζουν το όνειρο.
Μπράβο Κλειώ. Αληθινή, τρυφερή και ατρόμητη όπως πάντα.
«Αύριο θα προσπαθήσω κ εγώ ξανά!»
Όπως λες: Σε όλους για εκείνο το σακί που σηκώνουμε και ξεχνάμε να εγκαταλείψουμε από φόβο.
Πολύ ωραίο και αληθινό!!!
Για ακόμα μια φορά, εμπνευσμένο~ υπέροχο!
…κι αυτός έσκυβε και υποκρινόταν μια ευτυχία…
Μπράβο Κλειώ! Πάντα πρότυπο!
Γεμάτο εικόνες και αλήθειες!
«Αύριο θα προσπαθήσω ξανά!»….
Ενας ανθρωπος αναμεσα μας που αξιζει να τον αγαπαμε….δεν ξερω αν μπορουμε να τον βοηθησουμε αλλα μπορουμε να τον αγαπαμε.
Μεγάλο πράγμα η αγάπη…
Πολύ όμορφο
Καταπληκτικο κειμενο!
Εκπληκτικό κείμενο! Κρύβει τόσες αλήθειες! 1000 μπράβο!!!!
Παρά πολύ ωραίο κείμενο, με συγκίνησε και έχει βαθιά νοήματα
Βαρη που σηκωνουμε ολοι
τελειο.πολυ αληθινο
I like it….
Μα πάλι ίσως αύριο να τα καταφέρει να “πιάσει το πρέπει από το γιώτα και να το γδάρει μέχρι το πι”.
«Αύριο πάλι» .. προστέθηκε ένα ακόμη στα αγαπημένα..!
Μπράβο!!!
εισαι υπεροχη….καθε φορα με εκπλησεις ομορφα αγαπημενη μου
Υπεροχο!
Πετάξτε ό,τι σας βαραίνει. Βρείτε την πηγή του βάρους και δώστε σημασία στα σημαντικά… Σήμερα..
Απλά τέλειο Κλειώ…
Επιτέλους!! Σκληρό και αληθινό…παράδειγμα προς αποφυγή. Ίσως ο ήρωας να είναι δειλός και μοιρολάτρης. Το σίγουρο είναι ότι προκάλεσε πολλές σκέψεις και προβληματισμούς.
Αν πετουσαμε ολοι τα “σακια ” μας κ καναμε αυτο που πραγματικα θελαμε κ οχι αυτο που πρεπει ο κοσμος αυτος θα ταν πολυ καλυτερος….
τι συναισθήματα…πολύ πολύ καλό!
Πολύ αληθινό Κλειώ! Σ΄ευχαριστώ που μου θύμησες το σακί μου, για να το ανεσακιάσω!
Πολύ όμορφο κείμενο. Μπράβο Κλειώ μου, όμορφο και αληθινό!!!
Ένιωσε ανάλαφρος, μα και γυμνός!
Ένα κείμενο γεμάτο αλήθειες!!! Που ο καθένας και η καθεμιά μας, έχει κουβαλήσει στους ώμους του!!! Σακιά γεμάτα από πρέπει, από θέλω , από όχι, από μη, ταιριάζει σε όλους μας! Πολύ αληθινό και που πάντα σε οποιαδήποτε πορεία της ζωής μας κι αν βρισκόμαστε θα κουβαλάμε ένα τέτοιο σακί! Καλή επιτυχία Κλειώ μου!
Πόσο…μα πόσο αληθινό….!!!
Πραγματικά Υπέροχο!!!!!
Μπράβο…!! τελειο το κειμενο…..!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!
Απλά υπέροχο
Κλειώ Βλαχάκη…ΥΠΕΡΟΧΗ όπως πάντα…!!!!!!
Εξαιρετικό! Μπράβο σου, Κλειώ μου! 🙂
Πολύ όμορφο… καθρεφτίζει τις ζωές μας σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα που με τις σκέψεις τους ελαφραίνουν τα σακιά μας! Συγχαρητηρια!
Καταπληκτικό… Πόση αλήθεια κρύβει…
Iiii <3
Η αλήθεια μας…. γραμμένη ολάκερη σε ένα τόσο όμορφο ποίημα!!!! Μπράβο!!!!
🙂
Πολύ αληθινά όσα μας λέει η Κλειώ, πολύ καλογραμμένη ιστορία!! Μου έφερε στο μυαλό το στίχο: “…θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”.
Δεν ειναι ευκολονα αφησει κανεις το σακι του!Κ οσο πιο πολυ περνανε τα χρονια τοσο πο ασηκωτο γινεται. Μεχρι που ερχεται μια στιγμη που μας πλακωνει με το ιδιο του το βαρος. Καταπληκτικη δουλεια!Με συγκηνησες.
Κλείνω τα ματιά και ονειρεύομαι αυτό που θα ήθελα να είμαι, γιατί δεν έχω τη δύναμη, γιατί δεν μπορώ να αποφασίσω να τολμήσω ….Όμορφο! Καλή επιτυχία
Οι φόβοι μας τις περισσότερες φορές γίνονται βαρύτεροι από το σακί μας και τότε ίσως είναι η στιγμή που θα τολμήσουμε να το ‘αποχωριστούμε’. Πολύ ωραίες οι σκέψεις σου, αληθινές και τόσο οικείες στο καθένα… !!!!
Μπράβο !!!!! Συνέχιζε να μας χαρίζεις ανάλογες σκέψεις, για να ξυπνούν και τα δικά μας όνειρα που βρίσκονται κρυμμένα στο σεντούκι της λήθης.
” Όπως τότε που ήθελε να γίνει ηθοποιός, αλλά οι άλλοι
είχαν ετοιμάσει τη δική τους σκηνή με τη δική τους παράσταση!”
Μάλλον είναι ώρα να γράψουμε οι ίδιοι το σενάριο της ζωής μας και να παλέψουμε γι’αυτό!!!
Υπέροχο και απίστευτα αληθινό… μπράβο αγάπη μου! 🙂
Συγχαρητήρια καταπληκτικό.
Εκείνα τα μεγάλα σακιά που σηκώνουμε…!!!
Απο τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει τελευταία ! Μπράβο κοπέλα μου !
ΤΕΛΕΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Συγχαρητήρια Κλειώ μου! Keep writing 🙂
Ωραίο! Καλή επιτυχία Κλειώ!
πόσο αλήθεια!!
Πολύ αληθινό
πόσοι άνθρωποι κάνουν την ίδια σκέψη.εξαιρετικό
Ομορφο!
ΟΜΟΡΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ!
Πολύ όμορφο και αληθινό…!!
Ωραίο!!!!
Ασήκωτο σακι!
me gemises skepseis….mpravo sou!!!!
bravo sou!
καλή επιτυχία!
μπραβο λολο!!!!!!!!!!
Μεγάλη αλήθεια που δύσκολα αντιλαμβανόμαστε ή ακόμα παραδεχόμαστε για τον εαυτό μας!