Γράφεις,
σχεδιάζεις
μουτζούρες
πάνω στις ρυτίδες
των βουνών…
Αγκάθια απολιθωμένα
στο φόρεμα
μιας άγνωστης άνοιξης
Διαβάζεις,
συλλογίζεσαι
κάνει κρύο
στον καιρό των σκέψεων…
Δυνατοί αέρηδες
ξήλωσαν τα πανιά
του πλοίου των ονείρων
Ο Δον Κιχώτης
κυνηγάει ανεμόμυλους
ρίχνοντας βόμβες λήθης..
Κοιτάζεις αμέριμνος,
προσπερνάς την μελαγχολία
και ας σου
στήνει παγίδες
και ας εκσφενδονίζει
στο πρόσωπό σου
ηλιακές ακτίνες
σαν δόρατα αιχμής
με δηλητηριασμένα τα ακόντια
Λες να κοιμηθείς
όμως σε πνίγει
η μοναξιά
που κάθε βράδυ
σου αντιμιλάει
σαν δύστροπος γείτονας
ή σαν μια
αλλόκοτη σφαίρα
από δακρυσμένο οξυγόνο…
Γράφεις ή
προσπαθείς να γράψεις στο χαρτί
μην ξεχάσεις
να κλείσεις το θερμοσίφωνο…
Πόσο πεζή τάχα
να μοιάζει έτσι η ρουτίνα,
σαν φλερτάρει
η γυμνή μελαγχολία στα… μάτια της!
ΠΕΤΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΒΕΛΟΥΔΑΣ
Πτυχιούχος ανθρωπιστικών σπουδών ΕΑΠ Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου Πατρών τμήματος Ελληνικού πολιτισμού, λογοτέχνης-ποιητής, δημοσιογράφος
