Χειμώνας ξανά ο καιρός και η μέρα αυξάνει πάνω στον χρόνο της νύχτας ένας γεμάτος μήνας από την Αποκριά στα τέλη του Μάρτη ποια είναι η λέξη που κάνει τη νύχτα να προδίδει τις ώρες της στην ημέρα; η βροχή…
Στους ήχους της Ανδρομέδας (Έμμετρη Κριτική)
Στον βράχο της ποίησης “εκεί που συναντιέται ο έρωτας, ο θάνατος και το δάκρυ της θάλασσας”, εκεί σ’ αντάμωσα να αναδύεσαι μέσα από τους μεστωμένους της πένας σου ήχους. Φορείς κατάσαρκα το “γιορτινό σου μεσοφόρι”, υποδύεσαι Γυναίκα της Σταύρωσης για…
Εννενηκοντούτης γέρων
Σκελετωμένο το κορμί κείτεται σε στάση εμβρυϊκή πάνω απ’ το φουσκωτό το στρώμα, μην «ανοίξει». Ανάσα αργή λικνίζει ρυθμικά το σκέπασμα. Έχει ζωή ακόμη εκεί. Κανείς δεν ξέρει πόση και για πόσο. Το λες εσύ αυτό ζωή, με περιφρόνηση, εκείνος…
Το ανέκδοτο
Ο Μελάνθημος Κορνουάλης, τυχαίνει να είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας, και πάλαι ποτέ επιστήθιος φίλος. Δυστυχώς γι’ αυτόν και για την ανθρωπότητα βεβαίως, τίποτα δικό του δεν έχει δει ποτέ το φως της δημοσιότητας. Είναι δύσκολο για έναν φτωχό, επαρχιώτη…
Αναμνήσεις απ’ την Ζιμπάμπουε
Την Δευτέρα ονειρεύτηκα πως έτρεχα να ξεφύγω από κάπου, κάτι το οποίο μου ήταν ακατονόμαστο και δεν είχε χρώμα, δεν είχε σχήμα αλλά με στείρωνε με μιαν απύθμενη φρίκη. Δε μπορούσα να κουνηθώ, τα πόδια μου τα φόραγα ανάποδα και…
Λευκό σεντόνι
Όσο απουσιάζεις τόσο θα έρχομαι το πολλαπλό σου είδωλο μετέωρος αποσπερίτης στα έγκατα των αναληφθέντων. Όσο σκάβω εξοστρακίζονται κομμάτια καθρεφτάκι και βωμός, θύμησες απατημένες σε χειμερία νάρκη κυλιέμαι αψηφώντας -ελπίδα ότι κι οι κάφροι κάποτε αλλάζουν τίποτα δεν ηττήθηκε προηγείται…
Ανοιξιάτικο φεγγάρι
Πίσω από το μεγάλο δέντρο φάνηκε τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι, πίσω απ’ τις σκιές πρόβαλλαν τα πιο όμορφα αστέρια. Σκιές πολλές που χορεύουνε στη σιγαλιά μιας απέραντης νύχτας, ματιές που φέγγουν δυνατά στον απόηχο ρομαντικών τραγουδιών και μαρτυρούν κρυφά μονοπάτια τ’…
Δύο μέρες, είκοσι ώρες και δέκα λεπτά χωρίς Fb
Καμιά επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Με άφησαν μόνο και έρημο. Δεν πρέπει να παραπονιέμαι, ήταν μια φυσική κατάληξη των πραγμάτων, όπως η βροχή που είναι έτοιμη να πέσει, όταν ο ουρανός έχει μαυρίσει. Η ζωή μου το τελευταίο διάστημα…
Η ΑΠΟΥΣΙΑ
Με τα θαλασσοπούλια και τις γαζίες φέρνει ο μπάτης μαζί με τον ίσκιο των άστρων, το φως του πατέρα στο παράθυρο. Μπαίνει μέσα και κάθεται μαζί μας στο τραπέζι. Ύστερα η μάνα σταυρώνει τα χέρια, ψελλίζει ψιθυριστά κάτι στ’ αυτί…
Τι είναι η ζωή;
Η ζωή τελικά για μένα, ίσως είναι ένα κορίτσι μικρό, που σε φωνάζει “Μπάμπι!” Σε ξυπνά στις τέσσερις το πρωί (εσύ καταταλαιπωρημένος από μεγάλο ταξίδι) -φοβάται, λέει, το σκοτάδι- εσύ συμφωνείς μαζί της, ότι το σκοτάδι είναι λίγο τρομακτικό… Μετά…