Μοιάζει λίγο με παραμύθι γατί συνέβη σε χρόνο παλαιό και σκονισμένο. Τότε δηλαδή που η σκόνη από τους χωματόδρομους άφηνε μια άσχημη γεύση στο στόμα, οι αποστάσεις κάτι χοντρούς κάλους στα πόδια και για να κερδίσεις την καρδιά και τα…
Ύμνος στην αρμονία της φύσης
Προοίμιο Κάποτε, όταν δεν υπήρχε ηλεκτρικό φως, οι άνθρωποι συνήθιζαν να περπατάνε στο σκοτάδι! Στην καλύτερη περίπτωση κρατούσαν φαναράκια, αλλά κι αυτά δεν τους ήταν απαραίτητα, καθώς ακολουθούσαν πάντα την ίδια διαδρομή, την ίδια πορεία, η ζωή τους χαρακτηριζόταν από…
Έμμετρη Κριτική στις ποιητικές συλλογές του Κώστα Σώκου από την Καλλιόπη Δημητροπούλου
Η ζωή σου ολάκερη ένα ταξίδι με ξυλάρμενο σκαρί. Σε βενετσιάνικα καρνάγια, σε Καζαμπλάνκα, Οδησσό και Μασσαλία, με καβοδέτες, βατσιμάνη* και Μαρκόνι* σ’ άγνωστους δρόμους περπατείς. Στου Άμμωνα τον Νείλο, με τις φατρίες των Ατζέκων στο πέρα Μεξικό και στις…
ΦΟΝΟΣ ΣΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ
Απίστευτο, μα υπάρχουν ακόμα ταβέρνες στην ακτή του Σαρωνικού (‘Εξοχικά Κέντρα’ για να ακριβολογούμε, έτσι τα λένε τώρα πια), που βρίσκονται κυριολεκτικά πάνω στο κύμα. Το Χειμώνα σίγουρα, με τις φουρτούνες και τις φουσκοθαλασσιές το κύμα αυτό που το είπαμε…
ΣΕΛΗΝΗ ΑΝΤΑ
Η Άντα είναι ό,τι πιο γήινο πάτησε, περπάτησε και κατοίκησε στο φεγγάρι. Όπως κι αυτό έτσι κι εκείνη λάμπει και ό,τι λάμπει είναι ό,τι πιο μοναχικό. Τελικά ό,τι πιο μοναχικό είναι ό,τι πιο μοναδικό. Στην Αθήνα τα βράδια από την…
Η ΑΛΕΠΟΥ
Πενθούσαν τα παιδιά της ερήμου, τυλιγμένα στις μαύρες κελεμπίες τους, έκλαιγαν στα χείλη του ξεροπήγαδου τον θάνατο της αλεπούς που τρελαμένη από τη δίψα, πήδηξε μέσα και πέθανε στον πυρακτωμένο πάτο του! Έκλαιγαν για το νερό που χάθηκε, τη δίψα…