Με Θεού, οι Αρχαίοι, κανόνα, το χρυσό, Περικλέους, αιώνα, δημιούργησαν τον Παρθενώνα, σμαραγδένια, του κόσμου, κορώνα, διθυραύνων ευήχων μνημείο, αναφοράς, του κόσμου, σημείο, στέλνοντας, σε δόξας  Κολοφώνα, τη γλυκιά την πατρίδα, Ελλάδα, αναμμένη υπέρλαμπρη δάδα, χώρα, πολιτισμού, πρωτοπόρο, της υφήλιου…

Με την σκέψη πάλι θα βυθιστώ στο άσπρο, στο γαλάζιο του ουρανού. Ακολουθώ την ριπή του ανέμου για να ‘ρθω αστραπιαία κοντά σου. Εκεί που το περιβόλι της χαράς, ανθισμένο μας καλωσορίζει και το χώμα αντανακλά το χρυσό του παραδείσου…

Στη χαρμολύπη που σαν πέπλο καλύπτει Την εποχή που μόνο προστάζει φυγή Εκεί που δεν με κράτησαν τα πόδια μου ορθό Στον έρωτα που δέσμιο μέσα μου κρατώ   Στις ραγισμένες καμάρες των άνυδρων χειλιών Κόκκινο, του αίματος το χρώμα…

Ι Με περισσή σμιλεύω δίψα της μνήμης μου το αλφάβητο πρώτο γράμμα ο έρωτας, ύστερο η θνήση. Το διάμεσο, φωτιά που καίει το αίμα μου!   ΙΙ Τη ζωή μου ξοδεύω στην αρμύρα της θάλασσας, για να διδαχτώ την αλήθεια…

Δεν ξημερώνει μέρα που να μην χαθώ στα πάνδεινα και τις πληγές του κόσμου. Κι ας έμαθα να ζω αλλιώς μες των βροντών τον χαλασμό, όλο χαρά ο ήλιος με πηγαίνει αλλού, σε ουτοπίες και άγραφα βιβλία. Μα σαν νερό,…

Ανέμιζε το πέπλο κατάχαμα Το σώμα της είχε πάρει μορφή άυλη Το κορμί μαρτυρούσε απείθεια συμφωνίας Διαμαρτυρόμενης  αυτοκυριαρχίας.   Τα χέρια ήταν παγερά, απόμακρα, απόμερα Από την ελαχιστοποίηση της πίεσής της Η καρδιά παραλυρούσε στο στόχαστρο Αφού της επέδωσαν τα…

Έκαιγεν μεγαλοπρεπώς ο Ηέλιος τα τσιμέντα κι έσκουζεν η πλάσις όλη. Κάθιδροι συνταξιδιώτες, ευρύστερνοι, το μέτωπο σκουπίζαν καθώς πορευόμουν μέσα σε δάσος γκρίζο, τριγυρισμένος απ’ ανθρώπους αλλά ποτέ πιο μόνος.   Ο κινητήρ βογγούσε στην ανηφόρα. Έκλαιε κι ολοφυρόταν. Αλλά…

Υμνούσα τη μαγεία του Έρωτα, εκείθε, στο χρυσοστολισμένο παλάτι. Εμβρόντητοι ακούγανε οι Θεοί και ευφραίνονταν η πλάση.   Ξάφνου η ωδή μου διακόπηκε υπό τον ήχο ποιημάτων της Σαπφούς. Ενδόμυχα η ψυχή μου ταράχτηκε και σ’ αναζήτησα στους θνητούς.  …

Παιδιά της Ελλάδας παιδιά, γερασμένα, χλωμά, ποια μοίρα, ποια ξενιτιά σάς καλεί μακριά; Μπουμπούκια είστε ανθηρά με φοβισμένη την καρδιά. Σας ρίξαν μέσα στη φωτιά μα εσείς ανθίσατε ξανά.   Μέσα στις στάχτες σπίθες, καίτε, ακόμα ζείτε και μας λέτε…