Άδειοι οι δρόμοι στεγνοί δεν βρέχει να κυλήσει γάργαρα η ζωή, αραδιάζουν σεκλέτια απ’ τα τόσα βήματα τσουγκρίζουνε την σκόνη τους για κρυφές ερωμένες. Όποιος φυσήξει πιο άγρια σέρνει μια νίκη αιχμάλωτη. Νάρκισσοι κρίνοι στο απόγειο μιας άνοιξης ξεφαντώνουν αχόρταγοι…

Η ποίηση είναι δραπέτης της ψυχής βγαίνει στους δρόμους τρέχει στους γκρεμούς και κραυγάζει για τη ζωή για το θάνατο. Λυπάμαι την ποίηση που δεξιώνεται φορά κοστούμι γυαλίζει τους φθόγγους και ξεχειλώνει σε επετειακές γιορτές.   ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Πλήθος που ουρλιάζει με ορμή, ανάμεικτα συναισθήματα που αλλάζουν στη στιγμή. Οι ίδιοι που σε επευφημούν, ω Θεέ μου! οι ίδιοι χαίρονται όταν να υποφέρεις θα σε δουν. Πώς χαίρονται οι άνθρωποι όταν σε δουν να πέφτεις χαμηλά. Σε ανεβάζουν…

μερικές νύχτες μοιάζουν πιο ήσυχες από άλλες η ησυχία τους απλώνεται σε κάθε κενό μπαίνει από την πόρτα τρυπώνει στα δωμάτια ανοίγει τις ντουλάπες γλύφει τους τοίχους σκεπάζει το κρεβάτι και χάνεται μέσα στ’ αυτιά σφυρίζοντας αυτές τις πιο ήσυχες…