Εκείνο το κορίτσι με το μαύρο φόρεμα ώρες μένει σκυμμένο πάνω στης συννεφιάς το τραπέζι.., Λένε πως μάλωσε με τον ήλιο και προσπάθησε να τραβήξει τα ξανθά μαλλιά του ήλιου και τα χερια της σάμπως να κρατάνε τώρα δυο φλογισμένα…

Τον λάβωσε ο έρωτας… Οι φθόγγοι μετουσιώνονται σε άηχα λόγια και βυθίζονται στη πυκνή ομίχλη της προκυμαίας.   Σαν ματωμένο στεφάνι, η υπερκόσμια απώλεια στη μυρωδιά του ανέμου. Σβήνει το φως του φεγγαριού. Σιωπούν και τα λιμάνια. Τελευταίο χειροκρότημα στην…