Ο αλώβητος δισταγμός, μα και μια τόλμη

Εσένα αέναη νύχτα δεν σε χρειάζομαι, που των φτερών του Δαιδάλου σου η υφή, γνώρισε την άτολμη αιωνιότητα του επίγειου Παραδείσου. Για σένα μόνο εφήμερε Ήλιε νοιάζομαι, που των φτερών του Ικάρου σου η θνητή ψυχή, γνώρισε τις αμαρτωλές φλόγες…

Ανελεύθερη Βούλησις

Μεγάλο ταξίδι μα μικρό, δίχως αρχή με τέλος. Και στης ευθύνης μας τα άπατα, με βυθισμένο το μυαλό το καταδικάζουμε τους καταδικάζουμε. Μα στην γαλήνη της θαλάσσης, στα ρηχά νερά της λογικής, κατάλαβα: “Σκότωσα και δεν λυπήθηκαν εμένα. Ούτε έκλαψα…